Covid-19 ağır bakım tabibini gözyaşlarına boğan olay…Eşinin en son dokunduğu tabibin ellerini öpmek istedi
Karısı Covid-19’dan ölen adam, ona en son dokunan tabibin ellerini öpmek istedi, gözyaşlarına boğulan tabibi, ölen bayanın kızı teselli etti
Neye uğradığını şaşıran hekim, gözyaşlarına boğulup olduğu yerde dona kaldı
Kepez Devlet Hastanesi Ağır Bakım Ünitesinin Sorumlu Doktoru Ayça Gümüş:
“Elimde olmadan ağladım”
“Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başlaması beni fazlaca etkiledi”
Ölen hastanın kızı Aksiyon Sistemli:
“yaşamımda birinci kez hastasını kaybedip de ağlayan bir tabip gördüm”
“Teselli etmek istedim zira, ondan şifa bekleyen öbür hastalar vardı”
ANTALYA – Antalya’da yaklaşık 1 ay boyunca Covid-19’dan dolayı ağır bakımda yatan eşini kaybeden acılı koca, ona en son dokunan hekimin ellerini öpmek istedi. Bu talep karşısında gözyaşlarına boğulan hekim, hayatını kaybeden bayanın kızının tesellisiyle de ikinci bir şok yaşadı. O anları anlatan Dr. Ayça Gümüş, “Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başladı. bu biçimde bir şeyi beklemiyordum. Bu bende bir umut oldu. Hala bizim hastalara verdiğimiz kıymeti nazarann beşerler var” dedi.
Antalya’da yaşayan 2 çocuk annesi Ayşe Tertipli (62), 4 Mart günü rahatsızlanarak Kepez Devlet Hastanesine başvurdu. Covid-19 teşhisi konulan Sistemli, durumu kötüleşince 9 Mart’ta ağır bakıma kaldırıldı, 12 Mart’ta da entübe edildi. Yaklaşık 20 gün boyunca ağır bakımda covid-19 ile çaba eden Tertipli, 31 Mart günü ise hekimlerin tüm eforlarına rağmen hayata gözlerini yumdu. Ailenin yanına gelen Düzenli’nin hekimi Ayça Gümüş, acı haberi ağlayarak ‘gözlerimden anlayın’ diyerek, oradan ayrıldı. Eşinin hayatını kaybettiğini anlayan Arif Sistemli ile kızı Hareket Sistemli ise gözyaşlarına boğuldular.
“Verin ellerinizi öpeyim hocam”
olaydan çabucak 2 saat daha sonrası ise Arif Nizamlı, hekimi görmek istediğini hastane sekreterine bildirdi. Ailenin yanına tekrar gelen Dr. Ayça Gümüş’ün gözlerine bakan acılı eş, ‘Ona en son siz dokundunuz, verin ellerinizi öpeyim hocam’ dedi. Gözyaşlarına boğulup olduğu yerde dona kalan Gümüş, bir sandalyeye oturarak ağlamaya devam etti. Bu sırada bir yandan annesinin acısını yaşayan Aksiyon Sistemli, tabibin yanına gelip onu teselli etmeye başladı. Gümüş, bu davranışlardan çok etkilenirken, öteki sıhhat çalışanları da olup biteni gözleri dolarak takip etti.
İkinci defa bir ortaya gelince bir daha gözleri doldu
Dün ise Aksiyon Sistemli, Kepez Devlet Hastanesinde Dr. Ayça Gümüş’ün ziyaretine geldi. Birbirilerini gördükleri anda gözleri dolan Sistemli ve Gümüş, 3 ay öncesini yeniden yaşadı, birbirilerine sarılıp gözyaşı döktü.
“Öksürmekten konuşamıyordu”
hayatını kaybeden Ayşe Düzenli’nin kızı Hareket Tertipli, yaşanan his yüklü süreç hakkında İhlas Haber Ajansı’na konuştu. Sistemli, annesiyle en son ağır bakıma kaldırıldığı sırada telefonla konuştuğunu belirterek, “Öksürmekten konuşamıyordu. Son görüşmemiz de o olmuştu. Ağır bakımda uyanıktı. Tabip hanım fazlaca riskli bir durumda olduğunu ve her an entübe edileceğini söylemişti. Sonraki gece de entübe edildi. Yaklaşık 20 gün entübede kalıp akabinde hayata veda etti” dedi.
“yaşamımda birinci sefer hastasını kaybedip de ağlayan bir tabip gördüm”
Annesinin vefat ettiği gün babasıyla bir arada hastaneye geldiklerini tabir eden Tertipli, o anları su sözlerle anlattı: “Babamla annem içinde hayli hoş bir eş münasebeti vardı. Hekimimizin ve öbür sıhhat takımlarının ne kadar emek sarf ettiğini, biz hastaneye gidip geldikçe gözlemledik. Hekimin gözlerinin ortasında ne kadar sahiplendiğini, ne kadar müdafaaya çalıştığını gördük. Sahiplenilmişti annem burada. Babam da son günlerinde onu bakılırsamediği, yanında olmayıp ellerini tutamadığı için bu ulu eller öpülür, nasıl bu biçimde bir hak ödenir hissiyle yaptı. Annemin vefatının çabucak 1-2 saat daha sonrası fazlaca his doluydu. Hekim hanım yanımıza geldiğinde hayli berbat durumdaydı. Ağlıyordu. Biz de ağlıyorduk. Ancak ben hayatımda birinci kere hastasını kaybedip de ağlayan bir hekim gördüm. Bu bizim için epeyce değerli ve pahalı. Evet, biz hastamızı kaybetmiştik, annemdi, fazlaca acı lakin benim annemin yanında olamadığım, ellerinin tutamadığım, ona bakım yapamadığım günlerde; o ve takımı onunla ilgilendiler. Uyanık değildi fakat onunla onlar ilgilendi. Şöyle de bir gerçek var ki, ondan medet, şifa bekleyen o kadar epey hasta var ki bencil olmamak lazım. Şayet tabip bizim hastamızla bu kadar berbat olduktan daha sonra gidip de başka hastalarına şifa veremeyecekse ben tabi ki teselli etmek durumundayım. Biz kaybettik aslına bakarsanız. Bizim için yapılabilecek bir şey yok lakin başka hastaların şifa bekliyor olması epeyce değerliydi.”
“Sağlık ordumuzun bir savaşta olduğunu düşünmeliyiz”
Tertipli, sıhhat çalışanlarına şiddet uygulanmasına reaksiyon göstererek, “1,5 yıldır önde çalışan sıhhat çalışanlarımız epeyce büyük emek sarf ettiler. Kimi şeyler yanlış gitmiş olabilir fakat bunları şüphesiz konuşarak halledebileceğimizi düşünüyorum. Şiddet bugüne kadar hiç bir şeyi çözmemiş ki; bugünden daha sonra çözsün. Şayet ordumuz savaşa girdiği vakit askerlerimize büyük ihtimam gösterip o askerleri her türlü dayanağı sağlıyorsak, şuanda da sıhhat ordumuzun bir savaşta olduğunu düşünmeliyiz” tabirlerini kullandı.
“Oturup elimde olmadan ağlamaya başladım”
O güne tekrar dönen Dr. Ayça Gümüş ise şunları söylemiş oldu: “Hastanın öldüğünün haberini veremedim. ‘Siz benim gözlerime bakın, anlayın’ dedim. Hasta yakını anlayıp çabucak yere oturdu. Ben hiç bir biçimde kimseyi görmek istemedim, zira fazlaca etkilenmiştim. Çok zordu. Sekreter hanım beni arayıp, hasta yakınlarının benimle görüşmek istediğini söylemiş oldu. Bu üzere durumlarda hasta yakınlarının benimle görüşme niçini, hastanın niye kurtarılamadığı tarafında görüşmeydi. Şuana kadar yaşadıklarım daima bu biçimdeydi. Gittiğimde hastanın eşi gözlerimin içine baktı ve ‘Verin o ellerinizi öpeyim, zira en son siz ona dokundunuz” dedi. Hasta yakının bu biçimde bir şey demesi beni hayli etkiledi. Orada sandalyeye oturup onlarla birlikte elimde olmadan ağlamaya başladım. Hastanın kızı beni, ‘içeride sizin hastalarınız var, lütfen kuvvetli olun’ diye teselli etti. Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başladı. bu biçimde bir şeyi beklemiyordum. Bu bende bir umut oldu. Hala bizim hastalara verdiğimiz bedeli nazarann, bizim hakikaten canla başla yapabileceğimiz her şeyi yaptığımızı bilen insanların olması beni umutlandırdı.”
Kaynak: İhlas Haber Ajansı / Suat Metin
Karısı Covid-19’dan ölen adam, ona en son dokunan tabibin ellerini öpmek istedi, gözyaşlarına boğulan tabibi, ölen bayanın kızı teselli etti
Neye uğradığını şaşıran hekim, gözyaşlarına boğulup olduğu yerde dona kaldı
Kepez Devlet Hastanesi Ağır Bakım Ünitesinin Sorumlu Doktoru Ayça Gümüş:
“Elimde olmadan ağladım”
“Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başlaması beni fazlaca etkiledi”
Ölen hastanın kızı Aksiyon Sistemli:
“yaşamımda birinci kez hastasını kaybedip de ağlayan bir tabip gördüm”
“Teselli etmek istedim zira, ondan şifa bekleyen öbür hastalar vardı”
ANTALYA – Antalya’da yaklaşık 1 ay boyunca Covid-19’dan dolayı ağır bakımda yatan eşini kaybeden acılı koca, ona en son dokunan hekimin ellerini öpmek istedi. Bu talep karşısında gözyaşlarına boğulan hekim, hayatını kaybeden bayanın kızının tesellisiyle de ikinci bir şok yaşadı. O anları anlatan Dr. Ayça Gümüş, “Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başladı. bu biçimde bir şeyi beklemiyordum. Bu bende bir umut oldu. Hala bizim hastalara verdiğimiz kıymeti nazarann beşerler var” dedi.
Antalya’da yaşayan 2 çocuk annesi Ayşe Tertipli (62), 4 Mart günü rahatsızlanarak Kepez Devlet Hastanesine başvurdu. Covid-19 teşhisi konulan Sistemli, durumu kötüleşince 9 Mart’ta ağır bakıma kaldırıldı, 12 Mart’ta da entübe edildi. Yaklaşık 20 gün boyunca ağır bakımda covid-19 ile çaba eden Tertipli, 31 Mart günü ise hekimlerin tüm eforlarına rağmen hayata gözlerini yumdu. Ailenin yanına gelen Düzenli’nin hekimi Ayça Gümüş, acı haberi ağlayarak ‘gözlerimden anlayın’ diyerek, oradan ayrıldı. Eşinin hayatını kaybettiğini anlayan Arif Sistemli ile kızı Hareket Sistemli ise gözyaşlarına boğuldular.
“Verin ellerinizi öpeyim hocam”
olaydan çabucak 2 saat daha sonrası ise Arif Nizamlı, hekimi görmek istediğini hastane sekreterine bildirdi. Ailenin yanına tekrar gelen Dr. Ayça Gümüş’ün gözlerine bakan acılı eş, ‘Ona en son siz dokundunuz, verin ellerinizi öpeyim hocam’ dedi. Gözyaşlarına boğulup olduğu yerde dona kalan Gümüş, bir sandalyeye oturarak ağlamaya devam etti. Bu sırada bir yandan annesinin acısını yaşayan Aksiyon Sistemli, tabibin yanına gelip onu teselli etmeye başladı. Gümüş, bu davranışlardan çok etkilenirken, öteki sıhhat çalışanları da olup biteni gözleri dolarak takip etti.
İkinci defa bir ortaya gelince bir daha gözleri doldu
Dün ise Aksiyon Sistemli, Kepez Devlet Hastanesinde Dr. Ayça Gümüş’ün ziyaretine geldi. Birbirilerini gördükleri anda gözleri dolan Sistemli ve Gümüş, 3 ay öncesini yeniden yaşadı, birbirilerine sarılıp gözyaşı döktü.
“Öksürmekten konuşamıyordu”
hayatını kaybeden Ayşe Düzenli’nin kızı Hareket Tertipli, yaşanan his yüklü süreç hakkında İhlas Haber Ajansı’na konuştu. Sistemli, annesiyle en son ağır bakıma kaldırıldığı sırada telefonla konuştuğunu belirterek, “Öksürmekten konuşamıyordu. Son görüşmemiz de o olmuştu. Ağır bakımda uyanıktı. Tabip hanım fazlaca riskli bir durumda olduğunu ve her an entübe edileceğini söylemişti. Sonraki gece de entübe edildi. Yaklaşık 20 gün entübede kalıp akabinde hayata veda etti” dedi.
“yaşamımda birinci sefer hastasını kaybedip de ağlayan bir tabip gördüm”
Annesinin vefat ettiği gün babasıyla bir arada hastaneye geldiklerini tabir eden Tertipli, o anları su sözlerle anlattı: “Babamla annem içinde hayli hoş bir eş münasebeti vardı. Hekimimizin ve öbür sıhhat takımlarının ne kadar emek sarf ettiğini, biz hastaneye gidip geldikçe gözlemledik. Hekimin gözlerinin ortasında ne kadar sahiplendiğini, ne kadar müdafaaya çalıştığını gördük. Sahiplenilmişti annem burada. Babam da son günlerinde onu bakılırsamediği, yanında olmayıp ellerini tutamadığı için bu ulu eller öpülür, nasıl bu biçimde bir hak ödenir hissiyle yaptı. Annemin vefatının çabucak 1-2 saat daha sonrası fazlaca his doluydu. Hekim hanım yanımıza geldiğinde hayli berbat durumdaydı. Ağlıyordu. Biz de ağlıyorduk. Ancak ben hayatımda birinci kere hastasını kaybedip de ağlayan bir hekim gördüm. Bu bizim için epeyce değerli ve pahalı. Evet, biz hastamızı kaybetmiştik, annemdi, fazlaca acı lakin benim annemin yanında olamadığım, ellerinin tutamadığım, ona bakım yapamadığım günlerde; o ve takımı onunla ilgilendiler. Uyanık değildi fakat onunla onlar ilgilendi. Şöyle de bir gerçek var ki, ondan medet, şifa bekleyen o kadar epey hasta var ki bencil olmamak lazım. Şayet tabip bizim hastamızla bu kadar berbat olduktan daha sonra gidip de başka hastalarına şifa veremeyecekse ben tabi ki teselli etmek durumundayım. Biz kaybettik aslına bakarsanız. Bizim için yapılabilecek bir şey yok lakin başka hastaların şifa bekliyor olması epeyce değerliydi.”
“Sağlık ordumuzun bir savaşta olduğunu düşünmeliyiz”
Tertipli, sıhhat çalışanlarına şiddet uygulanmasına reaksiyon göstererek, “1,5 yıldır önde çalışan sıhhat çalışanlarımız epeyce büyük emek sarf ettiler. Kimi şeyler yanlış gitmiş olabilir fakat bunları şüphesiz konuşarak halledebileceğimizi düşünüyorum. Şiddet bugüne kadar hiç bir şeyi çözmemiş ki; bugünden daha sonra çözsün. Şayet ordumuz savaşa girdiği vakit askerlerimize büyük ihtimam gösterip o askerleri her türlü dayanağı sağlıyorsak, şuanda da sıhhat ordumuzun bir savaşta olduğunu düşünmeliyiz” tabirlerini kullandı.
“Oturup elimde olmadan ağlamaya başladım”
O güne tekrar dönen Dr. Ayça Gümüş ise şunları söylemiş oldu: “Hastanın öldüğünün haberini veremedim. ‘Siz benim gözlerime bakın, anlayın’ dedim. Hasta yakını anlayıp çabucak yere oturdu. Ben hiç bir biçimde kimseyi görmek istemedim, zira fazlaca etkilenmiştim. Çok zordu. Sekreter hanım beni arayıp, hasta yakınlarının benimle görüşmek istediğini söylemiş oldu. Bu üzere durumlarda hasta yakınlarının benimle görüşme niçini, hastanın niye kurtarılamadığı tarafında görüşmeydi. Şuana kadar yaşadıklarım daima bu biçimdeydi. Gittiğimde hastanın eşi gözlerimin içine baktı ve ‘Verin o ellerinizi öpeyim, zira en son siz ona dokundunuz” dedi. Hasta yakının bu biçimde bir şey demesi beni hayli etkiledi. Orada sandalyeye oturup onlarla birlikte elimde olmadan ağlamaya başladım. Hastanın kızı beni, ‘içeride sizin hastalarınız var, lütfen kuvvetli olun’ diye teselli etti. Yaşayabileceği en büyük acı anında, beni teselli etmeye başladı. bu biçimde bir şeyi beklemiyordum. Bu bende bir umut oldu. Hala bizim hastalara verdiğimiz bedeli nazarann, bizim hakikaten canla başla yapabileceğimiz her şeyi yaptığımızı bilen insanların olması beni umutlandırdı.”
Kaynak: İhlas Haber Ajansı / Suat Metin