Dikkatle bakın televizyona… Anlattıkları Türkiye nerede
Bir vakit içinder hayal alemlerini süsleyen Yeşilçam vardı. kimi vakit gözyaşı kimi vakit kahkaha. Kol saatli Osmanlı cengaverleri, kazara perdeye yansıyan kamera. Hiç takmazdık. Sinema boyunca bir masal yaşanırdı fakat işte o kadar. Sinema bitince dışarıdaki gerçek hayatla kimse kıyaslamazdı gördüklerini. Masal masal olarak kaldıkça güzeldi…
Ya artık?
Avaz avaz bağıran ve gerçek olduğuna inanmamızı isteyen görsellerin olanaksızlığını yaşıyoruz her gün.
örneğin o fazlaca tesirli seslerle anlatılan, güzide hayatların yollarında süzülen pırıltılı otomobiller. “Bu arabayı alacaksın zira sen en büyüksün, sen bir harikasın” manasında lügat paralamalar. Otomobilden indiğinde etrafını saran hayranlar!
Vay be? Otomobil değil statü mübarek. Eh almaya niyetlenirsen o denli para üzere ismi şeylere ne gerek. Yazacaksın çekini, çekeceksin altına rütbe-i zirveni.
Paran mı yok? Sen de ekonomik sorundaki milyonlardan biri misin? Düzgün de devlet tutmamış elinden, bize ne senin kaygısından, açısından.
PARA TAŞIMAZ REKLAMDAKİ KİŞİ BİR ÇEK BİTİRİR İŞİ
Ha, çek demişken bak şu bankanın çeklerine. Devlet var ardında devlet. Şaibeler, söylentiler bir kulağından girsin ötekinden defet.
Paradan yana ne tasa ne sıkıntı. İstersen gazete satın al, kredisini isteyen namert… Ünlü aktörler bile döktürüyor banka reklamlarında.
Üstelik dizideki muteber, babacan rolü üzerinden sesleniyor sana.
Alt şuurun diyor ki hazırım kandırılmaya!
örneğin diyelim çiftçisin. Senin bankanın reklamı sana değil tam aksisi bir kitleye yönelmiş. Sen gariban, ünlü aktörün yanında tahminen figüran. Şayet milyonlarca fakirden biriysen banka reklamını seyretmek bile sana haram.
ACIMASIZ BİR SATRANÇ İSMİ HAKSIZ KAR
Reklamlardaki amaç kitle zenginliğin tam göbeği. Sayıları daima artar ancak piyonların yani fakirlerin geliri azalır bir yandan. Acımasız bir satranç. Bu matematiğin ismi haksız kar.
Reklamlara dönelim: örneğin gencecik karı kocaların lüks konutlardaki ihtişamlı yaşayışlarından bir kesiti sunan fırınlar, buzdolapları, televizyonlar. Bu yaşta bu kadar zenginlik lakin babadan gelir. Yani babanız da bizim en bedelli müşterimizdir.
Fakir babalar bu fırın ve buzdolabı sizin bütçeniz için ne mi?
Ezip geçen bir silindir.
Ya sizi en hareketli maceralara, oyunlara çağıran son sistem bilgisayarlara ne demeli? Online eğitim için bile bir bilgisayar bulamayan çocuklar bu reklamları görür görmez hayata mı küsmeli?
Ancak işin tesellisi var. Reklamların fonu olağan yaşantı değil, zenginlik ve paranın sağladığı refahtan görüntüler. aslına bakarsanız sizde yoktu, üzülmek kalbe ziyan.
bir daha reklamlardaki o harika sofralar, mükemmel yemekler, çamaşırın beyazından diğer bir AK görmemiş keyifli hanımlar.
Gerçek AK’ı görse korkacak habersiz yığınlar.
Ve tatil beldeleri. Haydi, çoluk çocuk çabucak git. Meskeninin kirasını düşünmeden tatile giden yiğit; beş yıldızlı otellerde konakla.
Aşçı, uşşak, hizmetçiler, dolu mutfak dolu kiler.
Yani “Lüküs Hayat” artık bir operet değil, bir telefonun kâfi.
Gençlerle ilgili olanlar daha da beter.
Hepsi üniversite kazanmış, iş bulmuş sevincinden hoplayıp zıplıyor. Paraya para demiyor. Fırsat bulsa saniyede yurt dışına kaçacak halleri hiç yok. Reklamlardaki gençliğin her şeye karnı tok…
Reklamın gereği bu mudur? Ülke ekonomik dar boğazı bilindik eller tarafınca her gün biraz daha sıkılırken bu sevinç bu tantana gerçek mudur?
Bir aracı satmak için onun güçlü sahibine yağlar çekmek yerine aracın özelliklerini söylerseniz yaratıcı gücünüz dumur mu olur?
Ülkenin durumundaki umutsuz işaretler yalnızca birer kuruntu mudur?
Bu lüks bu şatafat görselleri gerçeği saklamak isteyenlerin ekmeğine yağ sürmek değilse nedir?
Halüsinasyon mudur?
RAİTİNG İÇİN CAN FEDA, UYDUR UYDUR DİZ EKRANA
Hele diziler?
Herkes holding sahibi, herkes yarı sapkın, herkes varlıklı hayatların ortasında fakat bin bir problemle uğraşıyor. Lüks araçlar, köşkler, yatlar fazlaca güçlü ve ulaşılmaz çeşitten tipler, mafya diz uzunluğu, dizi uzunluğu, ipe sapa gelmez lakin raiting alırsa uzadıkça uzayacak hatta sapıtacak birbirine emsal birkaç husus.
Türkiye bu mu?
Bu nasıl bir inkar düzeneğidir ki her gece reklamlarla başlıyor, dizilerle katmerleniyor, siyasal palavraların eşliğinde sürüp gidiyor.
Gaye kitle kim bu durumda?
Siz değilsiniz. Şükretmeli mi dövünmeli mi, karar sizin.
O reklamlarda dizilerde kendini bulan, kendini bakılırsan kitle üst kattakiler. Kaymak katman.
Ve pek birden fazla de adam yerine konulacağınız bir gün hesap soracağınız KAYPAK katman.
Sevda Kaynar
ALINTIDIR
Bir vakit içinder hayal alemlerini süsleyen Yeşilçam vardı. kimi vakit gözyaşı kimi vakit kahkaha. Kol saatli Osmanlı cengaverleri, kazara perdeye yansıyan kamera. Hiç takmazdık. Sinema boyunca bir masal yaşanırdı fakat işte o kadar. Sinema bitince dışarıdaki gerçek hayatla kimse kıyaslamazdı gördüklerini. Masal masal olarak kaldıkça güzeldi…
Ya artık?
Avaz avaz bağıran ve gerçek olduğuna inanmamızı isteyen görsellerin olanaksızlığını yaşıyoruz her gün.
örneğin o fazlaca tesirli seslerle anlatılan, güzide hayatların yollarında süzülen pırıltılı otomobiller. “Bu arabayı alacaksın zira sen en büyüksün, sen bir harikasın” manasında lügat paralamalar. Otomobilden indiğinde etrafını saran hayranlar!
Vay be? Otomobil değil statü mübarek. Eh almaya niyetlenirsen o denli para üzere ismi şeylere ne gerek. Yazacaksın çekini, çekeceksin altına rütbe-i zirveni.
Paran mı yok? Sen de ekonomik sorundaki milyonlardan biri misin? Düzgün de devlet tutmamış elinden, bize ne senin kaygısından, açısından.
PARA TAŞIMAZ REKLAMDAKİ KİŞİ BİR ÇEK BİTİRİR İŞİ
Ha, çek demişken bak şu bankanın çeklerine. Devlet var ardında devlet. Şaibeler, söylentiler bir kulağından girsin ötekinden defet.
Paradan yana ne tasa ne sıkıntı. İstersen gazete satın al, kredisini isteyen namert… Ünlü aktörler bile döktürüyor banka reklamlarında.
Üstelik dizideki muteber, babacan rolü üzerinden sesleniyor sana.
Alt şuurun diyor ki hazırım kandırılmaya!
örneğin diyelim çiftçisin. Senin bankanın reklamı sana değil tam aksisi bir kitleye yönelmiş. Sen gariban, ünlü aktörün yanında tahminen figüran. Şayet milyonlarca fakirden biriysen banka reklamını seyretmek bile sana haram.
ACIMASIZ BİR SATRANÇ İSMİ HAKSIZ KAR
Reklamlardaki amaç kitle zenginliğin tam göbeği. Sayıları daima artar ancak piyonların yani fakirlerin geliri azalır bir yandan. Acımasız bir satranç. Bu matematiğin ismi haksız kar.
Reklamlara dönelim: örneğin gencecik karı kocaların lüks konutlardaki ihtişamlı yaşayışlarından bir kesiti sunan fırınlar, buzdolapları, televizyonlar. Bu yaşta bu kadar zenginlik lakin babadan gelir. Yani babanız da bizim en bedelli müşterimizdir.
Fakir babalar bu fırın ve buzdolabı sizin bütçeniz için ne mi?
Ezip geçen bir silindir.
Ya sizi en hareketli maceralara, oyunlara çağıran son sistem bilgisayarlara ne demeli? Online eğitim için bile bir bilgisayar bulamayan çocuklar bu reklamları görür görmez hayata mı küsmeli?
Ancak işin tesellisi var. Reklamların fonu olağan yaşantı değil, zenginlik ve paranın sağladığı refahtan görüntüler. aslına bakarsanız sizde yoktu, üzülmek kalbe ziyan.
bir daha reklamlardaki o harika sofralar, mükemmel yemekler, çamaşırın beyazından diğer bir AK görmemiş keyifli hanımlar.
Gerçek AK’ı görse korkacak habersiz yığınlar.
Ve tatil beldeleri. Haydi, çoluk çocuk çabucak git. Meskeninin kirasını düşünmeden tatile giden yiğit; beş yıldızlı otellerde konakla.
Aşçı, uşşak, hizmetçiler, dolu mutfak dolu kiler.
Yani “Lüküs Hayat” artık bir operet değil, bir telefonun kâfi.
Gençlerle ilgili olanlar daha da beter.
Hepsi üniversite kazanmış, iş bulmuş sevincinden hoplayıp zıplıyor. Paraya para demiyor. Fırsat bulsa saniyede yurt dışına kaçacak halleri hiç yok. Reklamlardaki gençliğin her şeye karnı tok…
Reklamın gereği bu mudur? Ülke ekonomik dar boğazı bilindik eller tarafınca her gün biraz daha sıkılırken bu sevinç bu tantana gerçek mudur?
Bir aracı satmak için onun güçlü sahibine yağlar çekmek yerine aracın özelliklerini söylerseniz yaratıcı gücünüz dumur mu olur?
Ülkenin durumundaki umutsuz işaretler yalnızca birer kuruntu mudur?
Bu lüks bu şatafat görselleri gerçeği saklamak isteyenlerin ekmeğine yağ sürmek değilse nedir?
Halüsinasyon mudur?
RAİTİNG İÇİN CAN FEDA, UYDUR UYDUR DİZ EKRANA
Hele diziler?
Herkes holding sahibi, herkes yarı sapkın, herkes varlıklı hayatların ortasında fakat bin bir problemle uğraşıyor. Lüks araçlar, köşkler, yatlar fazlaca güçlü ve ulaşılmaz çeşitten tipler, mafya diz uzunluğu, dizi uzunluğu, ipe sapa gelmez lakin raiting alırsa uzadıkça uzayacak hatta sapıtacak birbirine emsal birkaç husus.
Türkiye bu mu?
Bu nasıl bir inkar düzeneğidir ki her gece reklamlarla başlıyor, dizilerle katmerleniyor, siyasal palavraların eşliğinde sürüp gidiyor.
Gaye kitle kim bu durumda?
Siz değilsiniz. Şükretmeli mi dövünmeli mi, karar sizin.
O reklamlarda dizilerde kendini bulan, kendini bakılırsan kitle üst kattakiler. Kaymak katman.
Ve pek birden fazla de adam yerine konulacağınız bir gün hesap soracağınız KAYPAK katman.
Sevda Kaynar
ALINTIDIR