Kurabiyede ekol… Eyüp’e gittiğiniz vakit uğramanız gereken yegane yerlerden
Üçü de birbirinden farklı semtlerde yer alan bu yerlerin bir metropol olan İstanbul’un eklektik üç farklı dokusunu, yazının sonuna geldiğinizde büsbütün hissettireceğini umuyorum.
Birinci durağımız Akatlar’da etnik bir mutfak, bir İsviçre fondücüsü: Crepe&Fondue…
Crepe&Fondue, Akatlar
Sevgiliyle gidilecek ve sevgiliyi etkileyebilecek yerler vardır, Akatlar’daki Crepe&Fondue Restaurant tam da bu biçimde bir yer işte. Aşıkların kalplerinin erimesi üzere peynir ve çikolatanın sımsıcak eridiği, kış aylarında sevdiceğiniz ile göz göze, diz dize, hatta yeri geldiğinde birbirinize, sıcak peynire/çikolataya bandırılmış uzun fondü çatalları uzatarak güzel vakit geçireceğiniz bir İsviçre restoranı burası.
niye İsviçre? Zira “Fondue” denen yemeğin çıkış yeri İsviçre. daha sonra Fransa ve İtalya’da da tutmuş ve vakit içerisinde yaygınlaşmış bir fukara yemeği aslında. Hani zorlama bir tarif olacak tahminen biraz lakin bizdeki “papara” ne ise İsviçre’de fondü o.
İsviçreliler İsviçre Alpleri’nin uzun ve soğuk kış günlerinde ellerinde kalan peynirleri eritip, bayat ekmekleri bu peynirlere ortak bir tencereden banarak yedikleri vakit, bir de bakmışlar ki katma bedelli, tekrar asla vazgeçemeyecekleri yeni bir yemek ve yemek tarzı bulmuşlar ve bu biçimde varsın olsun bundan bu biçimde her daim “Fondue” yiyelim demişler.
1930 yılında İsviçre’nin ulusal yemeği kabul edilen “fondue” 1950 senelerında uygunca gün yüzüne çıkarak ortak bir tencerede sıcak olarak sunulan ve her insanın o tencereye uzun çatallar batırarak birlikte yediği bir yemek cinsine verilen isim olarak anılmaya başlanmış. Bu bağlamda aslında tencerede eritebildiğiniz her yemek “fondue” olabildiği üzere eritilen materyale göre de önüne “Çikolata” ya da “Peynir” üzere isimler alarak sunulmaya devam ediliyor. Çinlilerin “Hot Pot” dedikleri sistem de bir daha İsviçre’de “Fondue sayılıyor.
Fondü’yü özetlemek gerekirse anladıysak yeniden Crepe&Fondue’ye dönebiliriz. Net söylüyorum; İstanbul’da bu işi hakkıyla yapan önde gelen yerlerden biri burası. Daha evvel biroldukca otelde ve restoranda mutfak tecrübesi olan yer sahibi Murat Beyefendi, aslen Kayserili. 2005 yılından bu yana Akatlar’daki bu samimi dükkanda büsbütün İsviçre mutfağının bu spesifik yemeğine odaklanmış durumda.
Benim burada size önereceğimiz ve yerken bize büyük keyif veren iki çeşit lezzet var:
Birincisi Fransız Emmantel, İsviçre Gruyere Peyniri, beyaz şarap, kirsh, haşlanmış zerzevat ve kızarmış ekmek modülleri ile sunulan Peynir Fondü. İkincisi ise “Fondue Chinoise” denilen 400 gram dinlendirilmiş dana bonfile, özel harman zerzevat suyu, 6 çeşit sos ve patates kızartması ile sunulan “Hot pot” fondü.
“Peynir Fondü” şüphesiz Crepe&Fondue’de “asıl yemek” ve yemesi çok sıradan. Kızarmış küp ekmekleri uzun çatala batırdıktan daha sonra onu altında “Tealight – Minik mum” olan erimiş peynir tenceresine daldırarak afiyetle yiyorsunuz.
Fondu Chinoise ise biraz daha sofistike bir yemek. Dinlendirilmiş yaprak bonfileyi bir daha uzun bir çatala sarıp önümüzdeki kaynatılmış zerzevat suyuna batırıyoruz. Ne kadar pişmesini istersek o kadar suda bırakıyoruz. Bu ortada et kendi rayihasını suya salıyor olağan. daha sonra o eti kaynar sudan çıkarıp, üzerine istediğimiz sosu ekleyip (hatta tahminen de -niçin olmasın-peynir fondüye batırıp) o biçimde midemize gönderiyoruz. Etler bitince de tenceredeki suyu ziyan etmiyoruz. Murat Bey’den rica ediyoruz bize onu bir bardağa boca ediyor ve biz o et suyu ile karışan sebzeli suyu şifa niyetine içiyor ve bu biçimdece “Fondue” serüvenimizi tamamlıyoruz.
Yemesi inanılmaz keyifli bir gastronomik tecrübeden bahsetmiş olduğumizi lezzetsever biri çabucak anlamıştır. Hem farklı ülkelerdeki lezzet (etnik mutfak) meraklılarına hem döner, kebap, köfteden öbür bir şey deneyelim diyenlere, tıpkı vakitte sevgililere, eşlere, özel günlere, gönül rahatlığıyla önerebileceğimiz sıcak, samimi, gustosu olan lezzetli bir yer burası.
Eserler ithal olduğu için fiyatlar biraz tuzlu gelebilir, gitmeden arayarak fiyatlardan emin olmanızı tavsiye ederim.
Akatlar’dan Bağcılar’a uzanalım. Ortalarda steakhouse yok iken (hatta Nusret bile yok iken) var olan bir et restoranından bahsedeceğim artık sizlere, benim de yıllar evvelce anılarım olan bir yer: Halamoğlu Et Mangal.
Halamoğlu Et Mangal, Bağcılar
Yıl 2003. O senelerda Harbiyiyorum.com yoktu, ötürüsı ile yemek yazıları yazan bir Salih de yoktu. Lakin Halamoğlu vardı.
birebir vakitte nasıl vardı, gelin anlatayım;
Bağcılar’da bu biçimde salaş, izbe baraka üzere, gecekondudan bozma bir yer. O senelerda ben DHL Express’te çalışıyorum. Ağır iş temposu içinde da satın alabileceğim en yakın tatil ise dışarıda yemek yemek.
Hala o denli mi bilmiyorum lakin bu biçimdelar DHL Express’de bir işçi yemeği çıkıyordu ki, harikaydı. bu biçimde parmaklarınızı yedirecek cinsten üstelik.
Lakin serde her daim pisboğazlık da olduğu için beni ofis tabldot yemekleri bir türlü kesmiyordu işte. Öğlen yemeğine lezzet keşfine çıkacak benim üzere bir iki arkadaşım daha vardı şükür.
Mesai saatlerinin başlamasından itibaren birbirimizi gaza getiriyoruz. Öğlen ortası lezzet avına çıkacağız diye heyecanlanıyoruz. Dışarıda yemek adeta bir spor kısmı bizim için. bu biçimdece dışarıda yemek/keşif maceralarımız sürüp gidiyor. Hatta yemek tutkumun temelleri de buralarda atılıyor. Genelde önceliğim (yakın olduğu için) Kanatçı Haydar, daha sonra da Halamoğlu Et Mangal. Sonuçta öğlen aramız tam bir saat. Bir saatte git gel, ye iç hesap öde hepsini halletmek lazım. Bakmayın sıkıntı iş. Bir saatte büyük operasyon bu git-ye-gel-dön süreci. Lakin o senelerda lojistik benim işim aslına bakarsanız.
Kanatçı Haydar’da kanat yiyoruz, Halamoğlu’nda kilolarca et yiyoruz. bu biçimde Halamoğlu’nun havalandırması falan da yok, üstümüz başımız leş üzere yağ kokar biçimde DHL Express’e dönüp “İyi günler DHL ben Salih, size nasıl yardımcı olabilirim?” diye gelen davetleri alıyorum. Ama o dışarıda yemek yediğim özel günlerde kendimi nasıl uygun hissediyorum anlatamam.
Soğan yemişiz, et yemişiz, kızarmış ekmeklerle çoban salataların zeytinyağlı limonlu suyuna ekmek banmışız. Dudağımız, burnumuz akşam meskene gidip yıkanıncaya kadar et kokuyor. (Çünkü yerde zerre havalandırma yok.) Bağcılar’ın Mahmutbey’inde izbe/metruk bir binaydı burası en nihayetinde.
Bu izbe baraka yerde kaç kilo et yiyeceğimizi, ne yiyeceğimizi söylüyor ve ister etlerimizi kendimiz pişiriyor ya da işin ustalarına kendimizi bırakıyorduk. Her halükarda üstümüz başımız yağ kokuyordu. Düşünün o senelerda “steakhouse”, Nusret, kovboy şapkalı etçiler, hiç biri yok, yalnızca Halamoğlu var!
İşte o Halamoğlu’nu tam 18 yıl daha sonra büyük bir nostalji ile ziyaret ettim. Bakalım duruyor mu yerinde diye.
Durmak ne söz, kocaman bir restoran olmuş. Bir vitrini var, etleri bu biçimde mücevher üzere teşhir ediliyor. Fiyatlar olağan olarak eskisi üzere değil. yıllar evvelden tıka basa yer, kuş kadar bedel öderdim. Lakin bir kere daha idrak ettim; “Mazi kalbimde yaradır.” boşa söylenmemiş bir müzik. Kapıda tabelada kocaman “Kuruluş: 1993” yazıyor. Ben 2003’lü hallerine şahit olmuşuz. Düzgün ki de olmuşum.
Lakin Halamoğlu’nda bir daha de mantık tıpkı. Yemek istediğin kadar eti seçip söylüyorsun. “İki kalem pirzola, iki adet köfte, iki kuzu kaburga, bir küşleme, bir böbrek…” üzere. daha sonra şayet etlerin pişimi ile sen ilgileneceksen ocağın başına, yok şayet ilgilenmeyeceksen ocaklardan uzak olan masaların başına geçiyorsun.
Salata, ayran, nevale, ızgaralık biber ve domates ile aç karnını dolduruyorsun.
18 yıl daha sonra Halamoğlu’nda yedikten daha sonra bir kere daha düşündüm. “Restoranların salaş kalması fazlaca manalı değil mi?” diye. Ya da bize manalı gelen nostaljinin yanılgısı ortasında miyiz? Yoksa bir restoranın her daim gelişmesi, zamlanması ve vaktin ruhunu yakalaması mı olağan? Yurtharicinde iki yüz yıldır dekorasyonu, atmosferi zerre kadar değişmemiş yüzlerce restoran var en nihayetinde.
Sonuç: Yemek yazarlığına başlamamda ve DHL Express’ten o yıllar öğlen ortalarında kaçmamda Halamoğlu’nun değeri büyüktür.
Son olarak Bağcılar’dan Eyüpsultan’a uzanalım ve İstanbul’un en eski/tarihi fırınlarından birine gidelim: Akmanoğlu Fırını.
Akmanoğlu Fırını, Eyüpsultan
Bilirsiniz, birtakım yiyecekler nostaljiktir. O denli nostaljiktir ki onu yalnızca yerinde yediğiniz vakit manası olabilir. örneğin Eyüp’teki Akmanoğlu Fırını’nın kokosu (Hindistan cevizli kurabiye olur kendisi) ve acıbadem kurabiyesi gibi…
(Koko kurabiyesi)
Eyüp’teki Akmanoğlu Fırını tarihidir. Kuruluşu 1883. Eyüp Sultan türbesinin çabucak karşısında bulunur. Safranbolu’lu Hacı Mustafa Efendi 1800’lü senelerda kalkıp İstanbul’a gelir ve Eyüp Sultan karşısında simit ve çörek salonu açmaya karar verir. daha sonrası yangınlar, tadilatlar, bilimum fani hayat timsali acı tatlı süreçler derken tam altı jenerasyon fırıncılık yapan bir ailenin serüveni ortaya çıkar.
özetlemek gerekirse demem o ki; Akmanoğlu Fırını Türkiye’nin en eski fırınlarından biridir. Nesilden jenerasyona fırıncılık geleneğini sürdürürken ekmek çeşitleri, kurabiye, simit alanlarında uzman bir kuruluş haline gelir.
O denli ki, atalık tohumlardan (Kavılca, Siyez, Karakılçık v.b) ekşi mayalı klas ekmekler yaptıkları üzere “Eyüp Simiti” denen simit-i muazzamanın da icraatçısıdır. Lakin alamet-i farikaları yazımın başında da bahsetmiş olduğumiz üzere acıbadem kurabiyesi ve kokosudur.
(Acıbadem kurabiyesi)
Demem o ki; Eyüp’e gittiğiniz vakit uğramanız gereken yegane yerlerden biri Akmanoğlu Fırını’dır.
Hatta Akmanoğlu Fırını, Acıbadem kurabiyesi ve koko (Hindistan cevizli kurabiyesi) ile o denli bir ekol olmuştur ki, bütün pastaneler ve dahi fırınlar bu kurabiyelerin benzerini yapmak için derhal harekete geçmişlerdir. Lakin hiç birinin kurabiyesinin lezzeti bu fırınınkine muadil değildir.
Hepi topu kaç tane tarihi mahalle fırınımız kaldı ki, o denli değil mi ancak?
bu biçimde yerlere sahip çıkmak, ziyaretlerle yüceltmek lazım.
İşte size üç farklı semtten, üç farklı lezzet.
Afiyetle kalın.
Salih Seçkin Sevinç
ALINTIDIR
Üçü de birbirinden farklı semtlerde yer alan bu yerlerin bir metropol olan İstanbul’un eklektik üç farklı dokusunu, yazının sonuna geldiğinizde büsbütün hissettireceğini umuyorum.
Birinci durağımız Akatlar’da etnik bir mutfak, bir İsviçre fondücüsü: Crepe&Fondue…
Crepe&Fondue, Akatlar
Sevgiliyle gidilecek ve sevgiliyi etkileyebilecek yerler vardır, Akatlar’daki Crepe&Fondue Restaurant tam da bu biçimde bir yer işte. Aşıkların kalplerinin erimesi üzere peynir ve çikolatanın sımsıcak eridiği, kış aylarında sevdiceğiniz ile göz göze, diz dize, hatta yeri geldiğinde birbirinize, sıcak peynire/çikolataya bandırılmış uzun fondü çatalları uzatarak güzel vakit geçireceğiniz bir İsviçre restoranı burası.
niye İsviçre? Zira “Fondue” denen yemeğin çıkış yeri İsviçre. daha sonra Fransa ve İtalya’da da tutmuş ve vakit içerisinde yaygınlaşmış bir fukara yemeği aslında. Hani zorlama bir tarif olacak tahminen biraz lakin bizdeki “papara” ne ise İsviçre’de fondü o.
İsviçreliler İsviçre Alpleri’nin uzun ve soğuk kış günlerinde ellerinde kalan peynirleri eritip, bayat ekmekleri bu peynirlere ortak bir tencereden banarak yedikleri vakit, bir de bakmışlar ki katma bedelli, tekrar asla vazgeçemeyecekleri yeni bir yemek ve yemek tarzı bulmuşlar ve bu biçimde varsın olsun bundan bu biçimde her daim “Fondue” yiyelim demişler.
1930 yılında İsviçre’nin ulusal yemeği kabul edilen “fondue” 1950 senelerında uygunca gün yüzüne çıkarak ortak bir tencerede sıcak olarak sunulan ve her insanın o tencereye uzun çatallar batırarak birlikte yediği bir yemek cinsine verilen isim olarak anılmaya başlanmış. Bu bağlamda aslında tencerede eritebildiğiniz her yemek “fondue” olabildiği üzere eritilen materyale göre de önüne “Çikolata” ya da “Peynir” üzere isimler alarak sunulmaya devam ediliyor. Çinlilerin “Hot Pot” dedikleri sistem de bir daha İsviçre’de “Fondue sayılıyor.
Fondü’yü özetlemek gerekirse anladıysak yeniden Crepe&Fondue’ye dönebiliriz. Net söylüyorum; İstanbul’da bu işi hakkıyla yapan önde gelen yerlerden biri burası. Daha evvel biroldukca otelde ve restoranda mutfak tecrübesi olan yer sahibi Murat Beyefendi, aslen Kayserili. 2005 yılından bu yana Akatlar’daki bu samimi dükkanda büsbütün İsviçre mutfağının bu spesifik yemeğine odaklanmış durumda.
Benim burada size önereceğimiz ve yerken bize büyük keyif veren iki çeşit lezzet var:
Birincisi Fransız Emmantel, İsviçre Gruyere Peyniri, beyaz şarap, kirsh, haşlanmış zerzevat ve kızarmış ekmek modülleri ile sunulan Peynir Fondü. İkincisi ise “Fondue Chinoise” denilen 400 gram dinlendirilmiş dana bonfile, özel harman zerzevat suyu, 6 çeşit sos ve patates kızartması ile sunulan “Hot pot” fondü.
“Peynir Fondü” şüphesiz Crepe&Fondue’de “asıl yemek” ve yemesi çok sıradan. Kızarmış küp ekmekleri uzun çatala batırdıktan daha sonra onu altında “Tealight – Minik mum” olan erimiş peynir tenceresine daldırarak afiyetle yiyorsunuz.
Fondu Chinoise ise biraz daha sofistike bir yemek. Dinlendirilmiş yaprak bonfileyi bir daha uzun bir çatala sarıp önümüzdeki kaynatılmış zerzevat suyuna batırıyoruz. Ne kadar pişmesini istersek o kadar suda bırakıyoruz. Bu ortada et kendi rayihasını suya salıyor olağan. daha sonra o eti kaynar sudan çıkarıp, üzerine istediğimiz sosu ekleyip (hatta tahminen de -niçin olmasın-peynir fondüye batırıp) o biçimde midemize gönderiyoruz. Etler bitince de tenceredeki suyu ziyan etmiyoruz. Murat Bey’den rica ediyoruz bize onu bir bardağa boca ediyor ve biz o et suyu ile karışan sebzeli suyu şifa niyetine içiyor ve bu biçimdece “Fondue” serüvenimizi tamamlıyoruz.
Yemesi inanılmaz keyifli bir gastronomik tecrübeden bahsetmiş olduğumizi lezzetsever biri çabucak anlamıştır. Hem farklı ülkelerdeki lezzet (etnik mutfak) meraklılarına hem döner, kebap, köfteden öbür bir şey deneyelim diyenlere, tıpkı vakitte sevgililere, eşlere, özel günlere, gönül rahatlığıyla önerebileceğimiz sıcak, samimi, gustosu olan lezzetli bir yer burası.
Eserler ithal olduğu için fiyatlar biraz tuzlu gelebilir, gitmeden arayarak fiyatlardan emin olmanızı tavsiye ederim.
Akatlar’dan Bağcılar’a uzanalım. Ortalarda steakhouse yok iken (hatta Nusret bile yok iken) var olan bir et restoranından bahsedeceğim artık sizlere, benim de yıllar evvelce anılarım olan bir yer: Halamoğlu Et Mangal.
Halamoğlu Et Mangal, Bağcılar
Yıl 2003. O senelerda Harbiyiyorum.com yoktu, ötürüsı ile yemek yazıları yazan bir Salih de yoktu. Lakin Halamoğlu vardı.
birebir vakitte nasıl vardı, gelin anlatayım;
Bağcılar’da bu biçimde salaş, izbe baraka üzere, gecekondudan bozma bir yer. O senelerda ben DHL Express’te çalışıyorum. Ağır iş temposu içinde da satın alabileceğim en yakın tatil ise dışarıda yemek yemek.
Hala o denli mi bilmiyorum lakin bu biçimdelar DHL Express’de bir işçi yemeği çıkıyordu ki, harikaydı. bu biçimde parmaklarınızı yedirecek cinsten üstelik.
Lakin serde her daim pisboğazlık da olduğu için beni ofis tabldot yemekleri bir türlü kesmiyordu işte. Öğlen yemeğine lezzet keşfine çıkacak benim üzere bir iki arkadaşım daha vardı şükür.
Mesai saatlerinin başlamasından itibaren birbirimizi gaza getiriyoruz. Öğlen ortası lezzet avına çıkacağız diye heyecanlanıyoruz. Dışarıda yemek adeta bir spor kısmı bizim için. bu biçimdece dışarıda yemek/keşif maceralarımız sürüp gidiyor. Hatta yemek tutkumun temelleri de buralarda atılıyor. Genelde önceliğim (yakın olduğu için) Kanatçı Haydar, daha sonra da Halamoğlu Et Mangal. Sonuçta öğlen aramız tam bir saat. Bir saatte git gel, ye iç hesap öde hepsini halletmek lazım. Bakmayın sıkıntı iş. Bir saatte büyük operasyon bu git-ye-gel-dön süreci. Lakin o senelerda lojistik benim işim aslına bakarsanız.
Kanatçı Haydar’da kanat yiyoruz, Halamoğlu’nda kilolarca et yiyoruz. bu biçimde Halamoğlu’nun havalandırması falan da yok, üstümüz başımız leş üzere yağ kokar biçimde DHL Express’e dönüp “İyi günler DHL ben Salih, size nasıl yardımcı olabilirim?” diye gelen davetleri alıyorum. Ama o dışarıda yemek yediğim özel günlerde kendimi nasıl uygun hissediyorum anlatamam.
Soğan yemişiz, et yemişiz, kızarmış ekmeklerle çoban salataların zeytinyağlı limonlu suyuna ekmek banmışız. Dudağımız, burnumuz akşam meskene gidip yıkanıncaya kadar et kokuyor. (Çünkü yerde zerre havalandırma yok.) Bağcılar’ın Mahmutbey’inde izbe/metruk bir binaydı burası en nihayetinde.
Bu izbe baraka yerde kaç kilo et yiyeceğimizi, ne yiyeceğimizi söylüyor ve ister etlerimizi kendimiz pişiriyor ya da işin ustalarına kendimizi bırakıyorduk. Her halükarda üstümüz başımız yağ kokuyordu. Düşünün o senelerda “steakhouse”, Nusret, kovboy şapkalı etçiler, hiç biri yok, yalnızca Halamoğlu var!
İşte o Halamoğlu’nu tam 18 yıl daha sonra büyük bir nostalji ile ziyaret ettim. Bakalım duruyor mu yerinde diye.
Durmak ne söz, kocaman bir restoran olmuş. Bir vitrini var, etleri bu biçimde mücevher üzere teşhir ediliyor. Fiyatlar olağan olarak eskisi üzere değil. yıllar evvelden tıka basa yer, kuş kadar bedel öderdim. Lakin bir kere daha idrak ettim; “Mazi kalbimde yaradır.” boşa söylenmemiş bir müzik. Kapıda tabelada kocaman “Kuruluş: 1993” yazıyor. Ben 2003’lü hallerine şahit olmuşuz. Düzgün ki de olmuşum.
Lakin Halamoğlu’nda bir daha de mantık tıpkı. Yemek istediğin kadar eti seçip söylüyorsun. “İki kalem pirzola, iki adet köfte, iki kuzu kaburga, bir küşleme, bir böbrek…” üzere. daha sonra şayet etlerin pişimi ile sen ilgileneceksen ocağın başına, yok şayet ilgilenmeyeceksen ocaklardan uzak olan masaların başına geçiyorsun.
Salata, ayran, nevale, ızgaralık biber ve domates ile aç karnını dolduruyorsun.
18 yıl daha sonra Halamoğlu’nda yedikten daha sonra bir kere daha düşündüm. “Restoranların salaş kalması fazlaca manalı değil mi?” diye. Ya da bize manalı gelen nostaljinin yanılgısı ortasında miyiz? Yoksa bir restoranın her daim gelişmesi, zamlanması ve vaktin ruhunu yakalaması mı olağan? Yurtharicinde iki yüz yıldır dekorasyonu, atmosferi zerre kadar değişmemiş yüzlerce restoran var en nihayetinde.
Sonuç: Yemek yazarlığına başlamamda ve DHL Express’ten o yıllar öğlen ortalarında kaçmamda Halamoğlu’nun değeri büyüktür.
Son olarak Bağcılar’dan Eyüpsultan’a uzanalım ve İstanbul’un en eski/tarihi fırınlarından birine gidelim: Akmanoğlu Fırını.
Akmanoğlu Fırını, Eyüpsultan
Bilirsiniz, birtakım yiyecekler nostaljiktir. O denli nostaljiktir ki onu yalnızca yerinde yediğiniz vakit manası olabilir. örneğin Eyüp’teki Akmanoğlu Fırını’nın kokosu (Hindistan cevizli kurabiye olur kendisi) ve acıbadem kurabiyesi gibi…
(Koko kurabiyesi)
Eyüp’teki Akmanoğlu Fırını tarihidir. Kuruluşu 1883. Eyüp Sultan türbesinin çabucak karşısında bulunur. Safranbolu’lu Hacı Mustafa Efendi 1800’lü senelerda kalkıp İstanbul’a gelir ve Eyüp Sultan karşısında simit ve çörek salonu açmaya karar verir. daha sonrası yangınlar, tadilatlar, bilimum fani hayat timsali acı tatlı süreçler derken tam altı jenerasyon fırıncılık yapan bir ailenin serüveni ortaya çıkar.
özetlemek gerekirse demem o ki; Akmanoğlu Fırını Türkiye’nin en eski fırınlarından biridir. Nesilden jenerasyona fırıncılık geleneğini sürdürürken ekmek çeşitleri, kurabiye, simit alanlarında uzman bir kuruluş haline gelir.
O denli ki, atalık tohumlardan (Kavılca, Siyez, Karakılçık v.b) ekşi mayalı klas ekmekler yaptıkları üzere “Eyüp Simiti” denen simit-i muazzamanın da icraatçısıdır. Lakin alamet-i farikaları yazımın başında da bahsetmiş olduğumiz üzere acıbadem kurabiyesi ve kokosudur.
(Acıbadem kurabiyesi)
Demem o ki; Eyüp’e gittiğiniz vakit uğramanız gereken yegane yerlerden biri Akmanoğlu Fırını’dır.
Hatta Akmanoğlu Fırını, Acıbadem kurabiyesi ve koko (Hindistan cevizli kurabiyesi) ile o denli bir ekol olmuştur ki, bütün pastaneler ve dahi fırınlar bu kurabiyelerin benzerini yapmak için derhal harekete geçmişlerdir. Lakin hiç birinin kurabiyesinin lezzeti bu fırınınkine muadil değildir.
Hepi topu kaç tane tarihi mahalle fırınımız kaldı ki, o denli değil mi ancak?
bu biçimde yerlere sahip çıkmak, ziyaretlerle yüceltmek lazım.
İşte size üç farklı semtten, üç farklı lezzet.
Afiyetle kalın.
Salih Seçkin Sevinç
ALINTIDIR