O sorunun karşılığı
Kavram İngiliz Economist mecmuası tarafınca, 1933 ile 1937 yılları içinde Hitler‘in kimi kamu mallarını satması ile ortaya çıksa da, tarihi Antik Yunan‘dan Roma periyoduna kadar uzanıyor: Özelleştirme…
Son kırk yılda hangi Avrupa ülkeleri kaç özelleştirme yaptı biliyor musunuz?
Türkiye 187… İngiltere 171… Fransa 72… Avusturya 33… İspanya 11… Portekiz 9…Yunanistan 9… İtalya 6… Almanya 5…
Avrupa haricinden birtakım örnekler vereyim; Hindistan 14, Suudi Arabistan 12, Japonya 9, Malezya 9, Rusya 7, Güney Kore 5, ABD 4…
Hayır, mevzuyu “özelleştirme şampiyonu” Türkiye’ye getirmeyeceğim! Dolaylı olarak değineceğim kuşkusuz! Fransa seçimlerini tahlil etmeye çalışacağım…
Kimi “mürekkep yalamışlar” bile “Fransa üzere ülkede faşist Le Pen yüzde 42 oyu nasıl alır” diye soruyor? halbuki epeyce açık:
“Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik” şiarıyla 1789 İhtilâli, 1848 Avrupa İhtilali, 1871 Paris Komünü gerçekleştirerek siyaset tarihini alt üst eden Fransa’daki seçim sonuçları şaşırtan mı?
Tarihi pek geriye götürmeyeyim; neoliberalizmin/ finans diktatörlüğünün tarih sahnesine çıktığı 1980’lere götüreyim sizi:
François Mitterrand, 1981’den 1995’e kadar misyonda kalarak Fransa tarihli en uzun mühlet cumhurbaşkanlığı yapan solcu politikacıydı…
Mitterand, memleketler arası bağlantılardan iktisada kadar seçim vaadi 110 unsurluk programı hayata geçirmek için kolları sıvadı.
NEYDİ BU PROGRAM
Mitterrand’ın istihdam ve üretimle ilgili programından kimi örnekler vereyim:
-Dokuz sanayi kümesini kamulaştırmak…
-Sendikaların kamu idarelerine katılmasını sağlamak…
-Sanayi ve ziraî gelişmeyi büyütmek için ithalata daha az bağımlı olmak…
-Kamu bankaları tarafınca sunulan finans kağıdı “Livret A” ile yıllık gelirleri vergilendirmeyerek; hem tasarrufu artırıp, birebir vakitte buradan toplanan paraları küçük ve orta ölçekli işletmelere kredi olarak vermek…
-Merkez Bankası’na kısıtlı para siyaseti uygulatmak…
-Tarım-sanayi siyasetlerinde esaslı programlar…
-Temel mallar üzerinden katma bedel vergisini sıfırlamak…
-Süpermarketlere kontrol getirmek…
-Asgari ücret- işsizlik- emeklilik maaşlarını artırırken servet üzerinden “dayanışma vergisi” almak…
-Düşük gelirler üstündeki direkt vergilendirmeyi azaltmak, ucuz konut kredisi vermek…
-Çalışma mühletini haftalık 35 saate indirmek…
Halkın sıhhat, eğitim, posta hizmetleri üzere kamuya erişimini kolaylaştırmak için birinci etapta 210 bin iş yaratmak…
Fakir çocukların nitelikli tahsil alması için eğitimde esaslı ıslahat yapmak…
Ucuz toplumsal konutlar, kreşler yapmak…
Uzatmayayım: Mitterrand, “kuvvetli devletle refahı tabana yayma” programını sürdürdü. Yaptıkları özünde; toplumsal devleti- kamuyu güçlendiren “karma ekonomi”/ Keynesyen politikalarıydı…
SOLUN BAŞI KARIŞTI
Tartışılmaz gerçek var:
Sovyetler Birliği’nin yıkılışıyla -dünya sol teorilerin kaynağı- Fransa solu da büyük darbe aldı. Mitterrand’ı iktidarda tutan, 14 yıllık sosyalist, komünist, sol radikal ittifak paramparça oldu.
SB’nin yıkılışıyla Avrupa’ya artık Amerikan iktisadının yarattığı neoliberalizm hakim olmaya başlıyordu. Sandığa yansıması gecikmedi; 1995 cumhurbaşkanlığı seçiminde Sosyalistler/ L. Jospin birinci cinste yüzde 23.3 ile birinci olsa da, ikinci tıpta -Paris Belediye Başkanı- J. Chirac yüzde 52,5 ile kazandı.
10 yıl geriye sarayım:
Chirac, 1986’da başbakan olduğu periyotta -İngiliz ve Amerikan neoliberallerinden esinlenen programıyla- özelleştirme dalgası başlattı. Hükümetinin iki yılında -300 yıllık cam üretici Saint Gobain başta olmak üzere- 11 özelleştirme yaptı.
Fransa’da özelleştirmeler -İngiltere’de olduğu gibi- genel grevlere sebep olsa da Chirac programını aksatmadan sürdürdü. Mısır’da “Nasır millileştirdi” diye savaşlara sebep olan güç dalındaki 130 yıllık Süveyş kanalı şirketini /Suez‘i bile özelleştirdi!
Chirac’dan daha sonra sol hükümet başbakanları M.Rocard, E. Cresson, E. Balladur, L. Jospin 1990 ile 2000 içinde 21 özelleştirmeye imza attı.
Chirac’ın ekonomik yıkımında kurtuluş için Fransızlar, Mitterrand’tan daha sonra sosyalistleri/F. Hollande‘yi 2012’de yeniden cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturtsa da neoliberalizmin saltanatı sürdü: 12 özelleştirme yaptı Hollande!
Akabinde sağcı Sarkozy, solcu Macron ile neoliberalizm/ finans iktisadı sürat kesmeden sürdü gitti. Sonuçta:
Bu ekonomi-politik; bir avuç “kağıt oyuncusunu”/ finansçıyı fazlaca güçlü yaparken, üretici büyük kısımları fakirleştirdi. Toplumsal devletin en kuvvetli kalelerinden Fransa orta sınıfı çöktü.
Le Pen, oyları nereden aldı sanıyorsunuz?
Soner Yalçın
ALINTIDIR
Kavram İngiliz Economist mecmuası tarafınca, 1933 ile 1937 yılları içinde Hitler‘in kimi kamu mallarını satması ile ortaya çıksa da, tarihi Antik Yunan‘dan Roma periyoduna kadar uzanıyor: Özelleştirme…
Son kırk yılda hangi Avrupa ülkeleri kaç özelleştirme yaptı biliyor musunuz?
Türkiye 187… İngiltere 171… Fransa 72… Avusturya 33… İspanya 11… Portekiz 9…Yunanistan 9… İtalya 6… Almanya 5…
Avrupa haricinden birtakım örnekler vereyim; Hindistan 14, Suudi Arabistan 12, Japonya 9, Malezya 9, Rusya 7, Güney Kore 5, ABD 4…
Hayır, mevzuyu “özelleştirme şampiyonu” Türkiye’ye getirmeyeceğim! Dolaylı olarak değineceğim kuşkusuz! Fransa seçimlerini tahlil etmeye çalışacağım…
Kimi “mürekkep yalamışlar” bile “Fransa üzere ülkede faşist Le Pen yüzde 42 oyu nasıl alır” diye soruyor? halbuki epeyce açık:
“Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik” şiarıyla 1789 İhtilâli, 1848 Avrupa İhtilali, 1871 Paris Komünü gerçekleştirerek siyaset tarihini alt üst eden Fransa’daki seçim sonuçları şaşırtan mı?
Tarihi pek geriye götürmeyeyim; neoliberalizmin/ finans diktatörlüğünün tarih sahnesine çıktığı 1980’lere götüreyim sizi:
François Mitterrand, 1981’den 1995’e kadar misyonda kalarak Fransa tarihli en uzun mühlet cumhurbaşkanlığı yapan solcu politikacıydı…
Mitterand, memleketler arası bağlantılardan iktisada kadar seçim vaadi 110 unsurluk programı hayata geçirmek için kolları sıvadı.
NEYDİ BU PROGRAM
Mitterrand’ın istihdam ve üretimle ilgili programından kimi örnekler vereyim:
-Dokuz sanayi kümesini kamulaştırmak…
-Sendikaların kamu idarelerine katılmasını sağlamak…
-Sanayi ve ziraî gelişmeyi büyütmek için ithalata daha az bağımlı olmak…
-Kamu bankaları tarafınca sunulan finans kağıdı “Livret A” ile yıllık gelirleri vergilendirmeyerek; hem tasarrufu artırıp, birebir vakitte buradan toplanan paraları küçük ve orta ölçekli işletmelere kredi olarak vermek…
-Merkez Bankası’na kısıtlı para siyaseti uygulatmak…
-Tarım-sanayi siyasetlerinde esaslı programlar…
-Temel mallar üzerinden katma bedel vergisini sıfırlamak…
-Süpermarketlere kontrol getirmek…
-Asgari ücret- işsizlik- emeklilik maaşlarını artırırken servet üzerinden “dayanışma vergisi” almak…
-Düşük gelirler üstündeki direkt vergilendirmeyi azaltmak, ucuz konut kredisi vermek…
-Çalışma mühletini haftalık 35 saate indirmek…
Halkın sıhhat, eğitim, posta hizmetleri üzere kamuya erişimini kolaylaştırmak için birinci etapta 210 bin iş yaratmak…
Fakir çocukların nitelikli tahsil alması için eğitimde esaslı ıslahat yapmak…
Ucuz toplumsal konutlar, kreşler yapmak…
Uzatmayayım: Mitterrand, “kuvvetli devletle refahı tabana yayma” programını sürdürdü. Yaptıkları özünde; toplumsal devleti- kamuyu güçlendiren “karma ekonomi”/ Keynesyen politikalarıydı…
SOLUN BAŞI KARIŞTI
Tartışılmaz gerçek var:
Sovyetler Birliği’nin yıkılışıyla -dünya sol teorilerin kaynağı- Fransa solu da büyük darbe aldı. Mitterrand’ı iktidarda tutan, 14 yıllık sosyalist, komünist, sol radikal ittifak paramparça oldu.
SB’nin yıkılışıyla Avrupa’ya artık Amerikan iktisadının yarattığı neoliberalizm hakim olmaya başlıyordu. Sandığa yansıması gecikmedi; 1995 cumhurbaşkanlığı seçiminde Sosyalistler/ L. Jospin birinci cinste yüzde 23.3 ile birinci olsa da, ikinci tıpta -Paris Belediye Başkanı- J. Chirac yüzde 52,5 ile kazandı.
10 yıl geriye sarayım:
Chirac, 1986’da başbakan olduğu periyotta -İngiliz ve Amerikan neoliberallerinden esinlenen programıyla- özelleştirme dalgası başlattı. Hükümetinin iki yılında -300 yıllık cam üretici Saint Gobain başta olmak üzere- 11 özelleştirme yaptı.
Fransa’da özelleştirmeler -İngiltere’de olduğu gibi- genel grevlere sebep olsa da Chirac programını aksatmadan sürdürdü. Mısır’da “Nasır millileştirdi” diye savaşlara sebep olan güç dalındaki 130 yıllık Süveyş kanalı şirketini /Suez‘i bile özelleştirdi!
Chirac’dan daha sonra sol hükümet başbakanları M.Rocard, E. Cresson, E. Balladur, L. Jospin 1990 ile 2000 içinde 21 özelleştirmeye imza attı.
Chirac’ın ekonomik yıkımında kurtuluş için Fransızlar, Mitterrand’tan daha sonra sosyalistleri/F. Hollande‘yi 2012’de yeniden cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturtsa da neoliberalizmin saltanatı sürdü: 12 özelleştirme yaptı Hollande!
Akabinde sağcı Sarkozy, solcu Macron ile neoliberalizm/ finans iktisadı sürat kesmeden sürdü gitti. Sonuçta:
Bu ekonomi-politik; bir avuç “kağıt oyuncusunu”/ finansçıyı fazlaca güçlü yaparken, üretici büyük kısımları fakirleştirdi. Toplumsal devletin en kuvvetli kalelerinden Fransa orta sınıfı çöktü.
Le Pen, oyları nereden aldı sanıyorsunuz?
Soner Yalçın
ALINTIDIR