Babamız Dark Souls’a Selamlar
Dark Souls serisini bilir misiniz? Bilmeseniz de kesinlikle duymuşsunuzdur. Duymasanız da…(Nerede yaşıyorsunuz anlamadım ki?) her neyse, demek istediğim kelam konusu olan seri ileri düzeyde sıkıntı olmasıyla bilinir.
Her türlü yapıttan alışkın olduğumuz üzere bir baş karakterimiz vardır, Malkoçoğlu üzere on kişinin ortasına atlar, hepsini döver. Biraz yaralanır, daha sonra da başlarındaki kişiyi yok eder. Kızı (yada erkeği) kapar, biter. İşte bu konsepte (en azından bir kısmına) dur demiş olan oyun serisidir Dark Souls. Pekala nasıl dur diyor, neye dur diyor, Sekiro: Shadows Die Twice ile ne alakası var? Toplanın yanıma genç ninjalarım…
Sekiro: Shadows Dies Twice -Ölüm hayatın Kaçınılmazıdır
Sekiro, efendisini korumak için “Iron Code” dediğimiz bir düstur ile yemin etmiştir. hiç bir biçimde ihanet edilmemesi gereken bu kod, shinobi’ler için kutsaldır. ötürüsıyla Sekiro da vefatına efendisini koruyacaktır. Hatta bu uğurda bir kaç defa ölecektir. (Ne? Birkaç sefer mi? Okuyucuyu kandırmayalım lütfen.)
Sengoku vaktinde geçen öykümüze, elimize kılıcımızı almamız ile başlarız. Önümüze sıradan bir kaç düşman çıkar. Keser, yola devam ederiz…diyemem. Zira tıpkı Dark Souls’da olduğu üzere, az evvel öldük. daha sonra geri geldik ve tekrar öldük. Abi bir dur ne oluyor ya?
Uzun uzun anlatmayı düşündüğüm üzere, Sekiro, mutlaka güç, bıktırıcı ancak bir o kadar da kendine bağlayan bir oyun. İşte ayrıntılar;
Kılıcım En Düzgün Dostumdur
Efendimizi korumak için sonuna kadar odaklanmış ve göğüs geremeyeceği pürüz, acı olmayan Sekiro -oyunun tabiatı gereği- epey kolay bir biçimde yaralanabiliyor hatta ölebiliyor. İnsan rakiplerimizi geçtim, üstümüze atlayan kurtlar bile önemli bir tehlike. Pekala kendimizi nasıl savunuyoruz?
Gelen darbelerden kaçınmak ya da kılıcımızla bir blok konumuna geçmek üzere seçeneklerimiz var. Genelde bloklama (nefis görseller de oluşturması sebebi ile) her vakit daha tercih edilebilir üzere oluyor. Bloklama yaptığımızda sarı bir barem çıkıyor. Darbeleri durdurdukça bloklama kabiliyetimiz azalıyor ve en sonunda düşman savunmamızı geçmiş oluyor. Pekala niye ben bu durumu uzun uzun anlattım?
O denli dur…hiiiç bozma.
Oyunun dövüş sisteminin ana stünlarından biri, rakibi yanlışsız anda bloklama ve açığını yakalayıp saldırmak üstüne heyeti. Yani kelam konusu sistemi en kısa vakitte benimsemezseniz oyunda hayli ilerlemeniz mümkün olmayacaktır. “Blokla-vur” sistemi aslında düşmanlarımızın da bize yapmaya çalıştığı bir durum. Bilhassa birden epey bireye savaşırken kendimizi savunmak çok güç, bu yüzden dövüşlerdeyken ne kadar savunmamız kaldığını bakma zorunluluğumuz var.
Shinobi’nin Vazgeçilmez Silahlarından Birincisi: Akıl
Daha evvel Sekiro ve bize nasıl hisler hissettirdiğine dair bir yazı yazmıştım. (Burada sizleri bekliyor) O mevzuyu yinedan burada ele almayacağım fakat biraz düşman zekasından bahsedebilirim. özetlemek gerekirse; çok uygun. İnsan ve öbür tıpta olan rakiplerimiz genelde tam olarak yapmaları gerekeni yapıyorlar. Menzilli rakiplerimiz bizi görünce keskin nişancılık özelliklerini konuşturuyorlar (kimi vakit abartıyorlar hatta) Yakına geldiğimizde ise kılıç, bıçak ne var ise çekip son bir direnişte bulunuyorlar. Yakın dövüşe daha meraklı olan rakiplerimiz ise, toplu biçimde görünce saldırıyorlar. Natürel onlardan hızlıyız, kaybolup yinedan saldırmak üzere taktikleri kullandığımızda gafil avlanabiliyorlar ancak bu, esasen olması gereken bir şey. özetlemek gerekirsesı ben düşmanlarımızdan şad kaldım. Boss konusuna ise ondan sonrasında değineceğim.
Gözlerimi Kapatmak istiyorum Lakin Görünüm Fazla Hoş
Sekiro: Shadows Dies Twice mutlaka görseller ve grafikler açısından çeşidinin en güzellerinden olduğunu söz edebilirim. Yanma ve su efektlerinden tut da gölgelendirmeler ve küçük ışık oyunları. Beğenmeyi bırakın aşık olmamak mümkün değil. Lakin görsellerin etkileyici olmalarının sebebi yalnızca bunlar değil.
“Şeytan detayda kapalıdır.” Bu kelamı bilir misiniz? Sekiro’nun yapımcılarının bildiğine eminim. Oyuna başladığınızda rastgele bir yere bakın. Rastgele bir yer. Ufukta bir çizgi olabilir, Sekiro’nun üstü başı olabilir, ya da az evvel öldürdüğünüz rakibiniz olabilir…mutlaka bir ayrıntı nazaranceksiniz. ve bunlar boş ayrıntılar değil. Üst üste bağlanmış jenerasyonlar, ipler kıyafet kesimleri. Rüzgarla sağa sola sallanan başarılı yeşillikler…her bir ayrıntı için ince personellik yapılmış. Geniş haritalarda dolaşırken, her bir noktanın bu kadar ayrıntılı olması ve kısımların hepsi için bu kadar uğraşılması hakikaten de bir damla göz yaşı akıtmama sebep verdi.
Öve öve bitiremesem de, yüksek dağlardan karanlık ve iğrenç zindanlara kadar giden şiddetli maceramızda yalnızca etraf değil rakiplerimiz ve Boss’larda birer sanat yapıtı olmuşlar.
Oyuncular ve Tarihçilerin Kusursuz Ahengi
Sengoku devrini anlatan 2019 Yılı çıkışlı oyunumuz, hem bu devrin mimarisi ve coğrafik metotlarına sağdık kalmış tıpkı vakitte külçeşidini hayli gerçekçi bir biçimde yansıtmış. Natürel metafizik olay ve varlıklar yok mu? Fazlası ve kalitesiyle varlar. Bilhassa bakıp araştırdım ve şunu söyleyebilirim ki, bir daha dönemsel efsaneler ve karakterlerden yola çıkarak hazırlıklar tamamlanmış, oyun ortaya çıkmış. Grafik ve görsel kısmını geçmeden şu mevzuyu da öveyim ki, oyunun başından sonuna kadar birebir kalite ve özenme durumu bu hususta da var. Haritaların en ücra köşelerine de gitseniz, kaliteden, uzmanlıktan ödün yok.
Coğrafya kurallarının oyun üstünde yalnızca görsel olarak büyük katkısı yok, oynanış da çatır çatır etkileniyor. Sekiro, istersek düşmana bağıra çağıra (aslında hayli sessiz bir karakter) önden saldırabiliyor ya da akıllı bir kurt üzere, rakiplerini teker teker avlayabiliyor. ötürüsıyla gizlenerek gitmek ve fark edilmeden ilerlemek, vakit zaman düşmanı tek atılımda bitirmek, kimi vakit ise hiç bulaşmamak büsbütün seçeneklerimiz içinde. Çimenlerden ilerken görülmüyor, ya da yüksekten aşağıya gerçek daha sağlam vuruşlar yapabiliyoruz. Bu durum da akıllı bir ninjanın etrafından yararlanmasına (zorunluluğuna) niye oluyor. bir daha ağzımızda hoş bir Tat, bir daha mevtin ucunda Sekiro…
Başsız Boss’lar ve Kellesiz Boss’lar
Hayır ikisi tıpkı şey değil. Yazının üstte bir yerlerinde dediğim üzere, oyunda Boss savaşları kaçınılmaz bir gerçek. Shinobi’mizin türlü türlü ızdırap rakiplerle uğraştığı yetmezmiş üzere, bir de ziyadesiyle kuvvetli kısım sonu canavarları var. Kelam konusu olan “canavarların” kimileri nitekim de Japon mitolojisinden gelen (daha doğrusu kabuslarından) varlıklar. Ne yapacağı aşikâr olan da var, çok tekinsizi ve müthişi da. Kimileri ise efsanevi savaşçılar.
Artık gelelim Boss’lar konusunda göz alıcı öteki bir noktaya. Ben, oyundaki neredeyse bütün Boss’larla dövüştüm (ama hepsini yenemedim) Hepsinin farklı bir mekaniği, zayıf noktası var. Her birinin dövüşme biçimi var. Evet kimileri birbirine benziyor lakin dikkat ederseniz farklı olduklarını gorebilirsiniz. Aslında bu mevzu oyunun hem artısı tıpkı vakitte eksisi. Evet her birinin farklı olması muhakkak oyunun yenidendan oynanabilirliğini arttırıyor, heyecanı canlı tutuyor. Ancak hepsi de ziyadesiyle sıkıntı. Bilhassa Youtube’dan kopya çekmeyecekseniz, evvel karşıdakini yeterlice gözlemlemeniz, gerçek ekipmanla gitmeniz ve kuvvetli reflekslerinizin olması bir mecburilik. Sizi bilmiyorum lakin ben bir Boss bulduğumda, şayet kendimi hazır hissetmiyorsam çabucak geri çekiliyordum diyemem zira oyun buna da müsaade vermiyor. Evvel iki sefer ölüyoruz akabinde da ekipmanı toplayıp savaşa gidiyoruz.
özetlemek gerekirse Boss’larda sabır, strateji ve güzel refleksler olma mecburiliği var. Bunu da artı mı sayarsınız eksi mi, o hususta yorumlar sizde.
Seslerin Verdiği Zevk niçiniyle Gözlerimi Açamıyorum
Müzikler klâsik ve bilhassa çarşı karışınca çalınanlar çok uygun. Doğal müzik kısmı aslında biraz şahsi, subjektif bir bahis; benim beğendiğimi siz beğenmeyebilirsiniz. Fakat ortama epeyce uygun olduğunu düşünüyorum. Gerisi gerisine savaşlara girsek bile beyin patlatmayan lakin bir yandan da uyutmamanın istikrarında kesimlerle kulaklarımız şenleniyor. Lakin aşık olduğum nokta burası değil.
kimi vakit görseller hipnotize ediyor ve dövüşü kaybediyorum
Seslendirme. İşte gerçek muvaffakiyet. Japonca seviyorsanız, “anime denince akla ben gelirim” diyorsanız, mutlaka mutlu kalacaksınız. Wolf (Sekiro da diyebiliriz) yalnızca ve yalnızca gerekli şartlarda ve gerektiği kadar konuşsa da, hem kendisinin birebir vakitte öbür bütün karakterlerin seslendirmeleri harikulade olmuş. Yaşlılardan gençlere, sağlıklı olanlardan vefat döşeğindekilere kadar her insanın sesinin “cuk” oturduğuna inanmaktayım. Bu hususta fazlaca fazla ek etmem gereken bir şey olduğunu düşünmüyorum.
Yeni Yerleri ve Yeni Belaları Bulma İsteği
Haritalarımız geniş, senaryomuz cazip. Bu iki hususun birbiriyle biraz hastalıklı bir irtibatı var diyebilirim. Ben tam uslu uslu ana senaryomda giderken, bir baktım “orayı da keşfedeyim, buraya da bakayım” diyerek ana yolumdan epey uzaklaşmışım, hatta ne yapıyordum unutmuşum. Evet yeni yerler bulmak ve kılıcımı farklı düşmanlara karşı denemek zevkliydi lakin işin ucunu biraz kaçırdım. Tavsiyem biraz ana senaryodan gidin biraz da içinizdeki Indiana Jones’u dinleyin. Ancak kendinizi bunlardan birine kaptırmayın.
Senaryomuz aslında biraz klasik. Efendisini koruyan shinobi ve gibisi konseptler milyonlarca kere yapılmış, işlenmiş eserler. Lakin Shadows Dies Twice bize bu klasik mevzuyu hakikaten de etkileyici bir bütünlükle anlatıyor. Sesler, müzikler, görseller, rakiplerimiz her şey birbirlerini tamamlar nitelikte. aslına bakarsanız günümüzde bence her insanın yapması gereken şey de bu: Yeni bir kıssa yazılamıyorsa, bildiğimiz öyküyü etkileyici bir biçimde işlemek ve anlatmak. Oyunun bunu başardığını düşünüyorum.
Shinobi’nin Seçimi ve Dönüşü
Oyunun geliştirici olan FromSoftware, elini korkak alıştırmamış ve bir tat daha katmış; Seçimler.
Çabucak açıklayayım o denli clickbait üzere olmasın, oyunun her noktasında bir seçim bahtımız yok. Açık konuşmak gerekirse oyunu bitirmiş biri olarak seçim özgürlüğümüzün hayli fazla olmaması beni üzmedi. Kimi değerli seçimleri yapabilmemiz, esasen oyunu çok değiştirmeye yetiyor. Unutmayalım ki, oyun yapımcılarının sunduğu şey “kendi shinobi’nizi oluşturun” değil. Oyunun bize sunmayı düşünmediği bir şey için de bu olayın yokluğu ile suçlamamızın bir manası yok.
Canavarların Karşısında Tek Kollu Ninja
Sekiro, tek sözle (ve bizim seçimlerimizle) kuvvetli ve kabiliyetli bir shinobi burası kesin. Fakat gücü yalnızca kılıç kullanma, sessiz hareket etme ve harikulade bloklama özelliklerinden gelmiyor. Ayrıyeten çok de karizmatik. Pardon onu söylemeyecektim. Asıl diyeceğim şu ki kendisinin oyuna rpg özellikleri katan kabiliyet seçim durumumuz var. Doğal acı bir biçimde kelam konusu özellikler için savaşlarda başarılı olmamız ve rakiplerimizi öldürmemiz gerekiyor. Aslında bildiğimiz exp sistemi. Pekala özelliklerimiz hoş mi?
Kurban bayramında valla ben bir şey kesmedim!
İşte geldik oyunu hafifçeten gömeceğim noktaya. Puanlarımızla alabileceğimiz seçenekler güzel…sayılır. İsimleri ve açıklamaları bir daha oyuna tat katan kısımlardan lakin maalesef evvela bu hususta seçeneklerimiz kâfi değil. Ben oyunun sonlarına gerçek neredeyse tüm kabiliyetlerimi fullemiştim. Ayrıyeten maalesef kelam konusu kabiliyetler oyunu mutlaka daha zevkli hale getirse de bence daha fazla olabilirdi. Açıkçası oyunu benim kadar beğenirseniz epeyce takılacağınız bir nokta olduğunu düşünmüyorum.
Tek Kollu Dediler Palavra söylemiş olduler
Bu eşya ile çatıdan çatıya atlayabileceğimiz bir ipimiz en başta geliyor. daha sonrasında ise menzili özel hücumlardan, ateş kullanmasına kadar oyuna katiyetle kullanılacak hoşluklar sunuyor. Dikkatli bakmanızı tavsiye ederim.
Son Kalan Canımı da Harcarken
Sekiro: Shadows Dies Twice mutlaka denenmesi gereken bir Souls tatlı oyun diyebiliriz. Evet, katılıyorum çok güç olması sebebi ile her oyuncuya hitap etmeyebilir. Lakin bir daha de her açıdan denenmesi gerektiğini düşünüyorum. Bilhassa indirimli olabilecek şu günlerde edinmenizi tavsiye ederim.
Bir daha sonraki yazımıza kadar, iki defa ölmemeniz dileğiyle.
Sekiro: Shadows Dies Twice – İki Sefer Ölmek Dediğin Nedir Ki? yazısı Fanzade sitesinde yayınlanmaktadır.
Fanzade – Son Dakika Haberleri
Dark Souls serisini bilir misiniz? Bilmeseniz de kesinlikle duymuşsunuzdur. Duymasanız da…(Nerede yaşıyorsunuz anlamadım ki?) her neyse, demek istediğim kelam konusu olan seri ileri düzeyde sıkıntı olmasıyla bilinir.
Her türlü yapıttan alışkın olduğumuz üzere bir baş karakterimiz vardır, Malkoçoğlu üzere on kişinin ortasına atlar, hepsini döver. Biraz yaralanır, daha sonra da başlarındaki kişiyi yok eder. Kızı (yada erkeği) kapar, biter. İşte bu konsepte (en azından bir kısmına) dur demiş olan oyun serisidir Dark Souls. Pekala nasıl dur diyor, neye dur diyor, Sekiro: Shadows Die Twice ile ne alakası var? Toplanın yanıma genç ninjalarım…
Sekiro: Shadows Dies Twice -Ölüm hayatın Kaçınılmazıdır
Sekiro, efendisini korumak için “Iron Code” dediğimiz bir düstur ile yemin etmiştir. hiç bir biçimde ihanet edilmemesi gereken bu kod, shinobi’ler için kutsaldır. ötürüsıyla Sekiro da vefatına efendisini koruyacaktır. Hatta bu uğurda bir kaç defa ölecektir. (Ne? Birkaç sefer mi? Okuyucuyu kandırmayalım lütfen.)
Sengoku vaktinde geçen öykümüze, elimize kılıcımızı almamız ile başlarız. Önümüze sıradan bir kaç düşman çıkar. Keser, yola devam ederiz…diyemem. Zira tıpkı Dark Souls’da olduğu üzere, az evvel öldük. daha sonra geri geldik ve tekrar öldük. Abi bir dur ne oluyor ya?
Uzun uzun anlatmayı düşündüğüm üzere, Sekiro, mutlaka güç, bıktırıcı ancak bir o kadar da kendine bağlayan bir oyun. İşte ayrıntılar;
Kılıcım En Düzgün Dostumdur
Efendimizi korumak için sonuna kadar odaklanmış ve göğüs geremeyeceği pürüz, acı olmayan Sekiro -oyunun tabiatı gereği- epey kolay bir biçimde yaralanabiliyor hatta ölebiliyor. İnsan rakiplerimizi geçtim, üstümüze atlayan kurtlar bile önemli bir tehlike. Pekala kendimizi nasıl savunuyoruz?
Gelen darbelerden kaçınmak ya da kılıcımızla bir blok konumuna geçmek üzere seçeneklerimiz var. Genelde bloklama (nefis görseller de oluşturması sebebi ile) her vakit daha tercih edilebilir üzere oluyor. Bloklama yaptığımızda sarı bir barem çıkıyor. Darbeleri durdurdukça bloklama kabiliyetimiz azalıyor ve en sonunda düşman savunmamızı geçmiş oluyor. Pekala niye ben bu durumu uzun uzun anlattım?
O denli dur…hiiiç bozma.
Oyunun dövüş sisteminin ana stünlarından biri, rakibi yanlışsız anda bloklama ve açığını yakalayıp saldırmak üstüne heyeti. Yani kelam konusu sistemi en kısa vakitte benimsemezseniz oyunda hayli ilerlemeniz mümkün olmayacaktır. “Blokla-vur” sistemi aslında düşmanlarımızın da bize yapmaya çalıştığı bir durum. Bilhassa birden epey bireye savaşırken kendimizi savunmak çok güç, bu yüzden dövüşlerdeyken ne kadar savunmamız kaldığını bakma zorunluluğumuz var.
Shinobi’nin Vazgeçilmez Silahlarından Birincisi: Akıl
Daha evvel Sekiro ve bize nasıl hisler hissettirdiğine dair bir yazı yazmıştım. (Burada sizleri bekliyor) O mevzuyu yinedan burada ele almayacağım fakat biraz düşman zekasından bahsedebilirim. özetlemek gerekirse; çok uygun. İnsan ve öbür tıpta olan rakiplerimiz genelde tam olarak yapmaları gerekeni yapıyorlar. Menzilli rakiplerimiz bizi görünce keskin nişancılık özelliklerini konuşturuyorlar (kimi vakit abartıyorlar hatta) Yakına geldiğimizde ise kılıç, bıçak ne var ise çekip son bir direnişte bulunuyorlar. Yakın dövüşe daha meraklı olan rakiplerimiz ise, toplu biçimde görünce saldırıyorlar. Natürel onlardan hızlıyız, kaybolup yinedan saldırmak üzere taktikleri kullandığımızda gafil avlanabiliyorlar ancak bu, esasen olması gereken bir şey. özetlemek gerekirsesı ben düşmanlarımızdan şad kaldım. Boss konusuna ise ondan sonrasında değineceğim.
Gözlerimi Kapatmak istiyorum Lakin Görünüm Fazla Hoş
Sekiro: Shadows Dies Twice mutlaka görseller ve grafikler açısından çeşidinin en güzellerinden olduğunu söz edebilirim. Yanma ve su efektlerinden tut da gölgelendirmeler ve küçük ışık oyunları. Beğenmeyi bırakın aşık olmamak mümkün değil. Lakin görsellerin etkileyici olmalarının sebebi yalnızca bunlar değil.
“Şeytan detayda kapalıdır.” Bu kelamı bilir misiniz? Sekiro’nun yapımcılarının bildiğine eminim. Oyuna başladığınızda rastgele bir yere bakın. Rastgele bir yer. Ufukta bir çizgi olabilir, Sekiro’nun üstü başı olabilir, ya da az evvel öldürdüğünüz rakibiniz olabilir…mutlaka bir ayrıntı nazaranceksiniz. ve bunlar boş ayrıntılar değil. Üst üste bağlanmış jenerasyonlar, ipler kıyafet kesimleri. Rüzgarla sağa sola sallanan başarılı yeşillikler…her bir ayrıntı için ince personellik yapılmış. Geniş haritalarda dolaşırken, her bir noktanın bu kadar ayrıntılı olması ve kısımların hepsi için bu kadar uğraşılması hakikaten de bir damla göz yaşı akıtmama sebep verdi.
Öve öve bitiremesem de, yüksek dağlardan karanlık ve iğrenç zindanlara kadar giden şiddetli maceramızda yalnızca etraf değil rakiplerimiz ve Boss’larda birer sanat yapıtı olmuşlar.
Oyuncular ve Tarihçilerin Kusursuz Ahengi
Sengoku devrini anlatan 2019 Yılı çıkışlı oyunumuz, hem bu devrin mimarisi ve coğrafik metotlarına sağdık kalmış tıpkı vakitte külçeşidini hayli gerçekçi bir biçimde yansıtmış. Natürel metafizik olay ve varlıklar yok mu? Fazlası ve kalitesiyle varlar. Bilhassa bakıp araştırdım ve şunu söyleyebilirim ki, bir daha dönemsel efsaneler ve karakterlerden yola çıkarak hazırlıklar tamamlanmış, oyun ortaya çıkmış. Grafik ve görsel kısmını geçmeden şu mevzuyu da öveyim ki, oyunun başından sonuna kadar birebir kalite ve özenme durumu bu hususta da var. Haritaların en ücra köşelerine de gitseniz, kaliteden, uzmanlıktan ödün yok.
Coğrafya kurallarının oyun üstünde yalnızca görsel olarak büyük katkısı yok, oynanış da çatır çatır etkileniyor. Sekiro, istersek düşmana bağıra çağıra (aslında hayli sessiz bir karakter) önden saldırabiliyor ya da akıllı bir kurt üzere, rakiplerini teker teker avlayabiliyor. ötürüsıyla gizlenerek gitmek ve fark edilmeden ilerlemek, vakit zaman düşmanı tek atılımda bitirmek, kimi vakit ise hiç bulaşmamak büsbütün seçeneklerimiz içinde. Çimenlerden ilerken görülmüyor, ya da yüksekten aşağıya gerçek daha sağlam vuruşlar yapabiliyoruz. Bu durum da akıllı bir ninjanın etrafından yararlanmasına (zorunluluğuna) niye oluyor. bir daha ağzımızda hoş bir Tat, bir daha mevtin ucunda Sekiro…
Başsız Boss’lar ve Kellesiz Boss’lar
Hayır ikisi tıpkı şey değil. Yazının üstte bir yerlerinde dediğim üzere, oyunda Boss savaşları kaçınılmaz bir gerçek. Shinobi’mizin türlü türlü ızdırap rakiplerle uğraştığı yetmezmiş üzere, bir de ziyadesiyle kuvvetli kısım sonu canavarları var. Kelam konusu olan “canavarların” kimileri nitekim de Japon mitolojisinden gelen (daha doğrusu kabuslarından) varlıklar. Ne yapacağı aşikâr olan da var, çok tekinsizi ve müthişi da. Kimileri ise efsanevi savaşçılar.
Artık gelelim Boss’lar konusunda göz alıcı öteki bir noktaya. Ben, oyundaki neredeyse bütün Boss’larla dövüştüm (ama hepsini yenemedim) Hepsinin farklı bir mekaniği, zayıf noktası var. Her birinin dövüşme biçimi var. Evet kimileri birbirine benziyor lakin dikkat ederseniz farklı olduklarını gorebilirsiniz. Aslında bu mevzu oyunun hem artısı tıpkı vakitte eksisi. Evet her birinin farklı olması muhakkak oyunun yenidendan oynanabilirliğini arttırıyor, heyecanı canlı tutuyor. Ancak hepsi de ziyadesiyle sıkıntı. Bilhassa Youtube’dan kopya çekmeyecekseniz, evvel karşıdakini yeterlice gözlemlemeniz, gerçek ekipmanla gitmeniz ve kuvvetli reflekslerinizin olması bir mecburilik. Sizi bilmiyorum lakin ben bir Boss bulduğumda, şayet kendimi hazır hissetmiyorsam çabucak geri çekiliyordum diyemem zira oyun buna da müsaade vermiyor. Evvel iki sefer ölüyoruz akabinde da ekipmanı toplayıp savaşa gidiyoruz.
özetlemek gerekirse Boss’larda sabır, strateji ve güzel refleksler olma mecburiliği var. Bunu da artı mı sayarsınız eksi mi, o hususta yorumlar sizde.
Seslerin Verdiği Zevk niçiniyle Gözlerimi Açamıyorum
Müzikler klâsik ve bilhassa çarşı karışınca çalınanlar çok uygun. Doğal müzik kısmı aslında biraz şahsi, subjektif bir bahis; benim beğendiğimi siz beğenmeyebilirsiniz. Fakat ortama epeyce uygun olduğunu düşünüyorum. Gerisi gerisine savaşlara girsek bile beyin patlatmayan lakin bir yandan da uyutmamanın istikrarında kesimlerle kulaklarımız şenleniyor. Lakin aşık olduğum nokta burası değil.
kimi vakit görseller hipnotize ediyor ve dövüşü kaybediyorum
Seslendirme. İşte gerçek muvaffakiyet. Japonca seviyorsanız, “anime denince akla ben gelirim” diyorsanız, mutlaka mutlu kalacaksınız. Wolf (Sekiro da diyebiliriz) yalnızca ve yalnızca gerekli şartlarda ve gerektiği kadar konuşsa da, hem kendisinin birebir vakitte öbür bütün karakterlerin seslendirmeleri harikulade olmuş. Yaşlılardan gençlere, sağlıklı olanlardan vefat döşeğindekilere kadar her insanın sesinin “cuk” oturduğuna inanmaktayım. Bu hususta fazlaca fazla ek etmem gereken bir şey olduğunu düşünmüyorum.
Yeni Yerleri ve Yeni Belaları Bulma İsteği
Haritalarımız geniş, senaryomuz cazip. Bu iki hususun birbiriyle biraz hastalıklı bir irtibatı var diyebilirim. Ben tam uslu uslu ana senaryomda giderken, bir baktım “orayı da keşfedeyim, buraya da bakayım” diyerek ana yolumdan epey uzaklaşmışım, hatta ne yapıyordum unutmuşum. Evet yeni yerler bulmak ve kılıcımı farklı düşmanlara karşı denemek zevkliydi lakin işin ucunu biraz kaçırdım. Tavsiyem biraz ana senaryodan gidin biraz da içinizdeki Indiana Jones’u dinleyin. Ancak kendinizi bunlardan birine kaptırmayın.
Senaryomuz aslında biraz klasik. Efendisini koruyan shinobi ve gibisi konseptler milyonlarca kere yapılmış, işlenmiş eserler. Lakin Shadows Dies Twice bize bu klasik mevzuyu hakikaten de etkileyici bir bütünlükle anlatıyor. Sesler, müzikler, görseller, rakiplerimiz her şey birbirlerini tamamlar nitelikte. aslına bakarsanız günümüzde bence her insanın yapması gereken şey de bu: Yeni bir kıssa yazılamıyorsa, bildiğimiz öyküyü etkileyici bir biçimde işlemek ve anlatmak. Oyunun bunu başardığını düşünüyorum.
Shinobi’nin Seçimi ve Dönüşü
Oyunun geliştirici olan FromSoftware, elini korkak alıştırmamış ve bir tat daha katmış; Seçimler.
Çabucak açıklayayım o denli clickbait üzere olmasın, oyunun her noktasında bir seçim bahtımız yok. Açık konuşmak gerekirse oyunu bitirmiş biri olarak seçim özgürlüğümüzün hayli fazla olmaması beni üzmedi. Kimi değerli seçimleri yapabilmemiz, esasen oyunu çok değiştirmeye yetiyor. Unutmayalım ki, oyun yapımcılarının sunduğu şey “kendi shinobi’nizi oluşturun” değil. Oyunun bize sunmayı düşünmediği bir şey için de bu olayın yokluğu ile suçlamamızın bir manası yok.
Canavarların Karşısında Tek Kollu Ninja
Sekiro, tek sözle (ve bizim seçimlerimizle) kuvvetli ve kabiliyetli bir shinobi burası kesin. Fakat gücü yalnızca kılıç kullanma, sessiz hareket etme ve harikulade bloklama özelliklerinden gelmiyor. Ayrıyeten çok de karizmatik. Pardon onu söylemeyecektim. Asıl diyeceğim şu ki kendisinin oyuna rpg özellikleri katan kabiliyet seçim durumumuz var. Doğal acı bir biçimde kelam konusu özellikler için savaşlarda başarılı olmamız ve rakiplerimizi öldürmemiz gerekiyor. Aslında bildiğimiz exp sistemi. Pekala özelliklerimiz hoş mi?
Kurban bayramında valla ben bir şey kesmedim!
İşte geldik oyunu hafifçeten gömeceğim noktaya. Puanlarımızla alabileceğimiz seçenekler güzel…sayılır. İsimleri ve açıklamaları bir daha oyuna tat katan kısımlardan lakin maalesef evvela bu hususta seçeneklerimiz kâfi değil. Ben oyunun sonlarına gerçek neredeyse tüm kabiliyetlerimi fullemiştim. Ayrıyeten maalesef kelam konusu kabiliyetler oyunu mutlaka daha zevkli hale getirse de bence daha fazla olabilirdi. Açıkçası oyunu benim kadar beğenirseniz epeyce takılacağınız bir nokta olduğunu düşünmüyorum.
Tek Kollu Dediler Palavra söylemiş olduler
Bu eşya ile çatıdan çatıya atlayabileceğimiz bir ipimiz en başta geliyor. daha sonrasında ise menzili özel hücumlardan, ateş kullanmasına kadar oyuna katiyetle kullanılacak hoşluklar sunuyor. Dikkatli bakmanızı tavsiye ederim.
Son Kalan Canımı da Harcarken
Sekiro: Shadows Dies Twice mutlaka denenmesi gereken bir Souls tatlı oyun diyebiliriz. Evet, katılıyorum çok güç olması sebebi ile her oyuncuya hitap etmeyebilir. Lakin bir daha de her açıdan denenmesi gerektiğini düşünüyorum. Bilhassa indirimli olabilecek şu günlerde edinmenizi tavsiye ederim.
Bir daha sonraki yazımıza kadar, iki defa ölmemeniz dileğiyle.
Sekiro: Shadows Dies Twice – İki Sefer Ölmek Dediğin Nedir Ki? yazısı Fanzade sitesinde yayınlanmaktadır.
Fanzade – Son Dakika Haberleri