Sokaklarda yattım, kâğıt topladım acımı unutamadım
“Aşkın statüsü, mevkisi, eşitlik prensibi ya da ‘bize yakışmaz’ı’ olur mu? Biz kimiz? Karşı taraftan ne üzere üstünlüğümüz vardı ki bize yakışmazdı? Pekala ya her gün cam çerçeve indirmem ve size büyük kaygı ve huzursuzluk yaşatmam size yakışmış mıydı? Her şey bitmiş olduğinde, hayat isteğim olmadığında ve kaybedecek hiç bir şeyim kalmadığında sordum bu soruları anneme! Kimseye değil bana yazık olmuştu, sevgime, hayatıma yazık olmuştu…”
Kalabalık bir ailenin en küçük kızının çocuğu R.F. Babası annesinin ailesi tarafınca hayli sevilmese de torun olarak el üstünde tutulmuş, anne ve babası çalıştığı için anneanne tarafınca büyütülmüş, şartsız sevildiğini hissetmiş taa ki kendi sevgisinde şart aranılana kadar… Kalabalık bir konutta büyümenin, epey sevilmenin dezavantajının her insanın sizin üzerinizde kelam hakkı olduğunu düşünmesini sağladığını söz ediyordu R.F.
Hayattan vazgeçeli fazlaca olmuştu biz karşılaştırıldığımızda, 40 yaşındaydı. Güç oldu bir daha hayatı sevmesini, daha doğrusu ‘sevmek’ kavramını sevmesini sağlamak. Anlattıklarını dinleyince, anlatamadıklarını çizince, kollarındaki derin çizikleri gözlemleyince sevginin onda nasıl bir travma haline geldiğini görüyordum. Farklı bir kentteydi R.F. Rehabilitasyon sürecini sürdürebilmenin ve kent değişikliğinin onda uygun bir tesir yaratacağını düşünüyordu ailesi, o da istiyordu lakin temel travması müsaade vermiyordu seyahate ve kent değişikliğine…
“22 yaşımda bir kıza âşık oldum, epeyce sevdim. Onunla evlenmek istediğimi aileme söylemiş oldum kıyamet koptu zira kızın annesi genel bir tuvalete bakıyordu, orda çalışıyordu. Esaslı bir aile olmamız, bilinen bir soyadımızın olması evlenme isteğimin ailem tarafınca ‘bize yakışmaz’ kelamıyla kestirilip atılmasıyla bitmiş oldu, üzerine bile konuşulmaya kıymet görülmedi.Ben ne hissediyorum, ne yaşıyorum içimde, artık ne yaparım hiç önemsenmedi. İçime kapandım, kız arkadaşım benimle görüşmek istemedi. Bir yılı birebir konutun içerisinde kimselerle konuşmadan geçirdim. Bir gün yolda arkadaşımla karşılaştım bu akşam düğün var dedi kimin dedim Neslihan’ın dedi… O an ki yaşadığım hissi size anlatamam zira tanımı yok! Birinci sefer o gün alkol aldım, ailem bir şeylerin karşıt gittiğini anladı lakin artık epeyce geçti. Benim için her şey farklı bir hal almıştı. Bir akşam konutta saçlarımı kazıdım ve sabaha karşı konuttan kaçtım. Sokaklarda yattım, kâğıt topladım, alkol kâfi gelmiyor, acımı unutturmaya yetmiyordu. Uyuşturucuya başlamıştım, sandım ki âlâ olacağım, içtikçe her gün tükeniyordum aslında. Köprü altları konutum olmuştu, orada yaşayanlar da ailem ve 6 ay boyunca bu biçimde yaşadım. Buldu beni o soyadlarına düşkün ailem sonunda, pişmandılar. Ne istersen yap lakin akşamları konuta gel dediler. Madem ki sevginin şartı vardı onlarda, benimle de tıpkı konutta yaşama isteğinin bir şartı olacaktı. Her akşam uyuşturucunun tesiriyle meskene gidip hayatı onlara zindan ettim, uyumadım onları da uyutmadım, ağladım onları da ağlattım. Anlatamadım onun yerine her yeri kırdım döktüm kendime epey ziyan verdim. Hem kendi ömrüm hem ailemin ömrü cam kırıkları içinde geçti” diye anlatırken o anları yeniden tekrar yaşadığı görüyordum gözlerinde.
3 AY BOYUNCA İÇMİYOR, OTOBÜS TERMİNALİNİN YOLUNU TUTUYOR
Unutamadığı hatta yalnızca kendisine değil, hiç kimseye unutturmadığı sevdiğini yeniden görme, vakti sıfırlayabilme, yeni, tertemiz bir yaşama sahip olup karşısına çıkabilmek ismine bir arkadaşının Adana’daki şirketinde birlikte çalışma teklifi üzerine kendisini toparlamaya karar veriyor. 3 ay boyunca içmiyor, eşyalarını, ömrünü bavuluna sığdırıp otobüs terminalinin yolunu tutuyor.
“Bavulumu alıp otogara gittim ben otobüse hakikat yürüyordum Neslihan’da bana hakikat geliyordu hayal gördüğümü düşündüm. Bebek otomobiliyle önümde durdu ‘nasılsın dedi’ ağlamaya başladım o da ağlıyordu, çocuğu olmuştu. Konuşamadık, konuşamadım. O denli ağır gelmişti ki bana o an, otogar başıma yıkılmıştı zannettim. Artık her bebek ağlaması duyduğumda tıpkı anı, hatta burnuma o anda otogarda önünde kalakaldığımız tostçunun yanık ekmek kokusu bile geliyor” diyordu.
Beynimiz memnun olduğu ve üzgün, travmatik bir müddetç yaşadığı anlarda bir sünger bakılırsavi görür. Tüm duyu organlarımızın merkezi idaresinde olan beyin ve vücut kayıt meblağ hem de. Bilhassa bizim canımızı yakan duygusal çöküntülerde tüm duyu organlarımız aktif biçimde olur. Daha düzgün koku alır ya da daha ayrıntılı ve renkli görürüz ve o anda yaşadığımız ve önemsizce kayıt altına alınan ayrıntılar benzeri anlarda bastırdığımız o travmayı gün yüzüne çıkartır, tıpkı R.F. nin ansal sürecindeki ayrıntılar üzere.
SEVMEK, SEVİLDİĞİNİ HİSSETMEK
Birinci başlarda güç olan travma ile yüzleşme süreci bir arada geçirdiğimiz anlatım ve dışavurum sürecinde daha rahat ve kolay olmaya başlamıştı. “Otobüse binmedim, yeniden sokaklara geri dönecektim biliyordum. Ancak o akşam meskene gittim ve bir tek cam bırakmadım meskende. Tek istediğim yaşadığım acıyı yaşamalarıydı, beni anlamalarıydı. Sabaha kadar kırık camlar ortasında sükunet içinde oturduk hiç konuşmadan anne ve babamla. Sabahın birinci ışıkları vurduğunda kendim için bir karar vermiştim, iyileşmeliydim. 40 yaşındayım hiç evlenmedim yaşamadığım hiç bir şey kalmadı. Ailem yanlışını anladı lakin neye fayda ben hayatımı, onlar da beni kaybetti. Lakin artık güzelleşmek istiyorum artık vene kendime ne de aileme bedel ödetmek istemiyorum, kendimi sevmek istiyorum” diye devam ettirdiği cümleler ağzından pişmanlık ve hayatını değiştirme isteği ile dökülüyordu.
Sevmek, sevildiğini hissetmek elbette hepimizin gereksinimi ve en büyük ilacı. Lakin sevdiğimiz kişinin onu seviyoruz diye üzerinde kurduğumuz hakimiyet ve hayatına olan müdahalemiz birden fazla vakit geri dönülemez, tamir edilemez travmalar yaratır. Travma daha fazla travmayı doğurur, incinen beşerler öteki insanları incitir. Sevgimizin boyutunu ve yansıtacağı etkiyi hesaplayarak sevelim birbirimizi, incinmeye ve incitmeye sebep olmasın.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
ALINTIDIR
“Aşkın statüsü, mevkisi, eşitlik prensibi ya da ‘bize yakışmaz’ı’ olur mu? Biz kimiz? Karşı taraftan ne üzere üstünlüğümüz vardı ki bize yakışmazdı? Pekala ya her gün cam çerçeve indirmem ve size büyük kaygı ve huzursuzluk yaşatmam size yakışmış mıydı? Her şey bitmiş olduğinde, hayat isteğim olmadığında ve kaybedecek hiç bir şeyim kalmadığında sordum bu soruları anneme! Kimseye değil bana yazık olmuştu, sevgime, hayatıma yazık olmuştu…”
Kalabalık bir ailenin en küçük kızının çocuğu R.F. Babası annesinin ailesi tarafınca hayli sevilmese de torun olarak el üstünde tutulmuş, anne ve babası çalıştığı için anneanne tarafınca büyütülmüş, şartsız sevildiğini hissetmiş taa ki kendi sevgisinde şart aranılana kadar… Kalabalık bir konutta büyümenin, epey sevilmenin dezavantajının her insanın sizin üzerinizde kelam hakkı olduğunu düşünmesini sağladığını söz ediyordu R.F.
Hayattan vazgeçeli fazlaca olmuştu biz karşılaştırıldığımızda, 40 yaşındaydı. Güç oldu bir daha hayatı sevmesini, daha doğrusu ‘sevmek’ kavramını sevmesini sağlamak. Anlattıklarını dinleyince, anlatamadıklarını çizince, kollarındaki derin çizikleri gözlemleyince sevginin onda nasıl bir travma haline geldiğini görüyordum. Farklı bir kentteydi R.F. Rehabilitasyon sürecini sürdürebilmenin ve kent değişikliğinin onda uygun bir tesir yaratacağını düşünüyordu ailesi, o da istiyordu lakin temel travması müsaade vermiyordu seyahate ve kent değişikliğine…
“22 yaşımda bir kıza âşık oldum, epeyce sevdim. Onunla evlenmek istediğimi aileme söylemiş oldum kıyamet koptu zira kızın annesi genel bir tuvalete bakıyordu, orda çalışıyordu. Esaslı bir aile olmamız, bilinen bir soyadımızın olması evlenme isteğimin ailem tarafınca ‘bize yakışmaz’ kelamıyla kestirilip atılmasıyla bitmiş oldu, üzerine bile konuşulmaya kıymet görülmedi.Ben ne hissediyorum, ne yaşıyorum içimde, artık ne yaparım hiç önemsenmedi. İçime kapandım, kız arkadaşım benimle görüşmek istemedi. Bir yılı birebir konutun içerisinde kimselerle konuşmadan geçirdim. Bir gün yolda arkadaşımla karşılaştım bu akşam düğün var dedi kimin dedim Neslihan’ın dedi… O an ki yaşadığım hissi size anlatamam zira tanımı yok! Birinci sefer o gün alkol aldım, ailem bir şeylerin karşıt gittiğini anladı lakin artık epeyce geçti. Benim için her şey farklı bir hal almıştı. Bir akşam konutta saçlarımı kazıdım ve sabaha karşı konuttan kaçtım. Sokaklarda yattım, kâğıt topladım, alkol kâfi gelmiyor, acımı unutturmaya yetmiyordu. Uyuşturucuya başlamıştım, sandım ki âlâ olacağım, içtikçe her gün tükeniyordum aslında. Köprü altları konutum olmuştu, orada yaşayanlar da ailem ve 6 ay boyunca bu biçimde yaşadım. Buldu beni o soyadlarına düşkün ailem sonunda, pişmandılar. Ne istersen yap lakin akşamları konuta gel dediler. Madem ki sevginin şartı vardı onlarda, benimle de tıpkı konutta yaşama isteğinin bir şartı olacaktı. Her akşam uyuşturucunun tesiriyle meskene gidip hayatı onlara zindan ettim, uyumadım onları da uyutmadım, ağladım onları da ağlattım. Anlatamadım onun yerine her yeri kırdım döktüm kendime epey ziyan verdim. Hem kendi ömrüm hem ailemin ömrü cam kırıkları içinde geçti” diye anlatırken o anları yeniden tekrar yaşadığı görüyordum gözlerinde.
3 AY BOYUNCA İÇMİYOR, OTOBÜS TERMİNALİNİN YOLUNU TUTUYOR
Unutamadığı hatta yalnızca kendisine değil, hiç kimseye unutturmadığı sevdiğini yeniden görme, vakti sıfırlayabilme, yeni, tertemiz bir yaşama sahip olup karşısına çıkabilmek ismine bir arkadaşının Adana’daki şirketinde birlikte çalışma teklifi üzerine kendisini toparlamaya karar veriyor. 3 ay boyunca içmiyor, eşyalarını, ömrünü bavuluna sığdırıp otobüs terminalinin yolunu tutuyor.
“Bavulumu alıp otogara gittim ben otobüse hakikat yürüyordum Neslihan’da bana hakikat geliyordu hayal gördüğümü düşündüm. Bebek otomobiliyle önümde durdu ‘nasılsın dedi’ ağlamaya başladım o da ağlıyordu, çocuğu olmuştu. Konuşamadık, konuşamadım. O denli ağır gelmişti ki bana o an, otogar başıma yıkılmıştı zannettim. Artık her bebek ağlaması duyduğumda tıpkı anı, hatta burnuma o anda otogarda önünde kalakaldığımız tostçunun yanık ekmek kokusu bile geliyor” diyordu.
Beynimiz memnun olduğu ve üzgün, travmatik bir müddetç yaşadığı anlarda bir sünger bakılırsavi görür. Tüm duyu organlarımızın merkezi idaresinde olan beyin ve vücut kayıt meblağ hem de. Bilhassa bizim canımızı yakan duygusal çöküntülerde tüm duyu organlarımız aktif biçimde olur. Daha düzgün koku alır ya da daha ayrıntılı ve renkli görürüz ve o anda yaşadığımız ve önemsizce kayıt altına alınan ayrıntılar benzeri anlarda bastırdığımız o travmayı gün yüzüne çıkartır, tıpkı R.F. nin ansal sürecindeki ayrıntılar üzere.
SEVMEK, SEVİLDİĞİNİ HİSSETMEK
Birinci başlarda güç olan travma ile yüzleşme süreci bir arada geçirdiğimiz anlatım ve dışavurum sürecinde daha rahat ve kolay olmaya başlamıştı. “Otobüse binmedim, yeniden sokaklara geri dönecektim biliyordum. Ancak o akşam meskene gittim ve bir tek cam bırakmadım meskende. Tek istediğim yaşadığım acıyı yaşamalarıydı, beni anlamalarıydı. Sabaha kadar kırık camlar ortasında sükunet içinde oturduk hiç konuşmadan anne ve babamla. Sabahın birinci ışıkları vurduğunda kendim için bir karar vermiştim, iyileşmeliydim. 40 yaşındayım hiç evlenmedim yaşamadığım hiç bir şey kalmadı. Ailem yanlışını anladı lakin neye fayda ben hayatımı, onlar da beni kaybetti. Lakin artık güzelleşmek istiyorum artık vene kendime ne de aileme bedel ödetmek istemiyorum, kendimi sevmek istiyorum” diye devam ettirdiği cümleler ağzından pişmanlık ve hayatını değiştirme isteği ile dökülüyordu.
Sevmek, sevildiğini hissetmek elbette hepimizin gereksinimi ve en büyük ilacı. Lakin sevdiğimiz kişinin onu seviyoruz diye üzerinde kurduğumuz hakimiyet ve hayatına olan müdahalemiz birden fazla vakit geri dönülemez, tamir edilemez travmalar yaratır. Travma daha fazla travmayı doğurur, incinen beşerler öteki insanları incitir. Sevgimizin boyutunu ve yansıtacağı etkiyi hesaplayarak sevelim birbirimizi, incinmeye ve incitmeye sebep olmasın.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
ALINTIDIR