Kışın, savaş sırasında birçok engel, Lyman’daki itfaiyecilerin hayatını zorlaştırabilir.
Ukrayna’nın doğusundaki bu şehirde cep telefonu çekimi o kadar zayıf ki, acil durum araması muhtemelen ulaşamayacak. Su kıt, şehrin tek eskiyen itfaiye aracını bir yangını söndürmeye ancak yetecek kadar suyla bırakıyor. Çevredeki bazı sokaklar mayın ve çöplük nedeniyle geçilmez durumda.
Ve sonra pencereler var.
Savaş, Lyman’ı aylarca süren, HE mermileriyle mahallelere zarar veren ve yok eden yıkıcı bir dalgayla silip süpürdükten sonra, arkasında binlerce kırık cam bıraktı. Sonuç olarak, Lyman’ın işleyen tek itfaiye istasyonu olan Acil Servis 21’deki işçilerin dikkati genellikle çetin ama önemli bir görevle dağılır: kış yaklaşırken kırılan camları ve hasarlı çatıları kapatmak.
Şu anda Lyman’da çalışan komşu bir kasabadan acil durum görevlisi olan 33 yaşındaki Andriy Liakh, “Her şey kışın başladı ve yine kış geldi” dedi. Lyman kentindeki binaların yüzde 25 ila 30’undan fazlasının tamamen tamir edilemeyeceğini tahmin ediyor, yani geri kalanını korumak için hala yapılacak işler var.
Savaşın başlangıcındaki yoğun bombalama, ilkbahar ve yaz aylarında Rus işgali ve sonbaharda Ukrayna’nın kurtuluşundan sonra, acil servis personeli yavaş yavaş tamamen farklı bir şehre yeniden uyum sağlıyor. Daha az kaynak ve işçi var ve sıcaklıklar düşmeye devam ederek koşulları son derece zorlaştırıyor.
Bu ayın başlarında, Haber’tan gazeteciler, Lyman’da binaları tamir eden ve bir evde çıkan yangına müdahale eden 21 numaralı İstasyon itfaiyecileriyle bir gün geçirdiler ve yıkım ile umarım Yeniden İnşa arasında kalan bir Ukrayna kentine bir bakış attılar. Ön cephedeki mermilerin sesi çok uzakta değildi.
Bay Liakh, temiz traşlı ve yorgun, “Biz yetişkiniz, hizmetimizi, neyin gerekli olduğunu anlıyoruz” dedi.
Savaş en soğuk aylara girerken, kış başlı başına bir silah haline geldi. Rusya’nın Ukrayna’nın altyapısına yönelik amansız saldırıları, binlerce kişiyi elektriksiz, bodrumlarda donmuş ve odun sobalarının etrafında toplanmış halde bıraktı. Perşembe günü Moskova, ülkenin Kiev ve diğer büyük şehirlerdeki elektrik şebekesini hedef alan bir insansız hava aracı ve seyir füzesi yağmuru ile şimdiye kadarki en büyük saldırılarından birini başlattı.
Cepheye yakın, çoğunlukla aylardır elektriksiz kalan şehirlerde dondurucu soğuklar hayatın bir parçası. Sakinleri odun istifleyerek, jeneratörler için yakıt paylaştırarak ve havuz yaparak hayatta kalıyor. Savaş alanı siperlerinde, Ukraynalı ve Rus askerler donma, hipotermi ve haftalarca soğuk yemeklerle mücadele ediyor – daha sıcak günlerde sürekli olarak kaygan çamura ve diz boyu su birikintilerine ve daha soğuk gecelerde sert, donmuş zemine maruz kalıyorlar.
Bu ayın başlarında İstasyon 21’in küçük ekibi için öğleden sonra yapılan çağrı, şefin yaşlanan bir Sovyet dönemi tarla mutfağında makarna ve etten oluşan doyurucu bir öğle yemeği hazırlamasından hemen önce geldi. Şehrin kuzeyinde bir ev yandı. Öğle yemeği beklemek zorunda kaldı.
İstasyonun 911 çağrısını almış olması bile bir mucizeydi. O sabah saat 11 civarında, bakım görevlileri Lyman’ın elektrik şebekesinde günlük onarımlarına başlarken şehrin cep telefonu kuleleri kapatıldı. Gece saat 01.00 sıralarında çıkan yangın, birkaç çubuk radyo sinyali alan bir komşu tarafından görüldü.
Ancak kişi, Lyman’ın 911 numarasına ulaşmak yerine yakındaki bir şehrin 911 numarasıyla temasa geçti ve daha sonra Ukrayna genelinde, özellikle savaş bölgelerinde yaygın olarak kullanılan bir uydu internet hizmeti olan Starlink’in 21. İstasyonuna ulaştı. Mürettebatın eskimiş, kırmızı-beyaz Sovyet model itfaiyesi gürültüyle olay yerine geldi.
Mütevazı eve vardıklarında yangın kontrol altına alınmıştı. Vücut zırhına bürünmüş – Lyman’da bombalama tehdidinin devam ettiğini hatırlatan – itfaiyeciler yangını söndürmeye koyuldu. Ateş küçüktü, bu yüzden bu sefer suları bitmedi.
Uzun boylu ve yıpranmış bir güvenlik müfettişi olan 43 yaşındaki Serhiy, “Ev boş, sahibi bir yere gitti ve evsiz biri burada kalıp sobayı yaktı” dedi.
Meslektaşları çatıdan inip yangın hortumunu geri sarınca, “Soba kırıldı ama yine de ısınmaya çalıştı” dedi. “Ateşi yaktı ve kaçtı. Komşular zamanında gördü.”
Kırık bir pencere, çatıda bir delik ve bazı ufalanan duvarlarla ev büyük ölçüde sağlamdı. Sokaktaki birkaç kişi daha kötü kaderlere maruz kalmış, molozlara veya bombardımandan kara kabuklara dönüşmüştü. Mahalle, çatışmalarda harap olmuştu, ancak şehrin en az hasar görmüş kısmı olarak kabul ediliyordu.
Ruslar ilkbaharda ilerlerken, Lyman’ın güney kesimini topçu ateşi ve roket saldırılarıyla yağdırarak, çok katlı evlerin mahallesini bir kıyamet hayalet kasabasına dönüştürdüler. Yüksek, kirli beyaz apartmanlardaki yüzlerce pencere kırık cam dişlerini gösteriyordu. Bir tıp fakültesi binası yumrukla vurulan bir kutu gibi çöktü ve şehir hastanesinin bir kanadının çatısında bir delik ve iki kat derinliğinde bir duvar oluştu.
Yine de, savaş öncesi 24.000 kişilik bir nüfustan yaklaşık üç bin kişi Lyman’da kaldı ve bombalananları eve çağırdı.
Serhiy, kışın yangınlar için tehlikeli bir dönem olduğunu söyledi. Çoğu, insanların ısınmak için kullandıkları derme çatma ısıtma sistemlerinden kaynaklanıyor, dedi, bazıları hasarlı evlerde.
Mayıs ayı sonlarında Rus işgalinden önce son tahliye edilenlerle birlikte ayrılan Lyman Acil Servis üyeleri, Ukrayna’nın Ekim ayı başlarında şehri geri almasının ardından geri dönen ilk kişiler arasında yer aldı. Ruslar, çoğu Ruslardan, ancak görünüşe göre Ukrayna garnizonundan alınan bazı işçilerden oluşan, İstasyon 21’de konuşlandırdıkları kurtarma ekibiyle birlikte geri çekildi.
İşgal sırasında istasyonun garaj bölmesi bombalandı ve içerideki bir ambulans alev aldı; duman duvarları ve tavanı kararttı.
Liakh, “Lyman’ın serbest bırakılacağını öğrenir öğrenmez mahkemeye çağrılacağımızı da biliyordum” dedi. Rus işgalinden önce, İstasyon’un 21 yeni aracı ve yaklaşık 120 çalışanı vardı. Bazıları geri çekilen Ruslarla birlikte kaçtıktan sonra şimdi sadece yaklaşık 50 işçi kaldı.
Birbirine sıkı sıkıya bağlı kurtarma görevlileri arasındaki bölünmüş sadakat nadiren tartışılır, ancak Lyman’ın kurtarılmasından sonra geri dönenler, Ruslar için kalan ve çalışanları hainlerle karşılaştırdı.
Liakh, “Ukraynalı bir askerin Ukrayna’ya karşı hizmet etmek için Rus ordusuna katılmasıyla aynı şey” dedi.
Müfettiş Serhiy gibi, Bay Liakh da Lyman sakinlerini kışın bekleyen zorlukların beklentisiyle aile üyeleri olmadan Lyman’a döndü. “Her şeye hazırlıklıydım” diye ekledi.
Lyman kadar ağır hasar görmüş bir şehirde, insanların yaşamları aylardır günlük hayatta kalmaya odaklanmış durumda. Altyapısı kısa süre önce tahrip olan insanlar, rutin olarak karşılaştıkları bazı zorlukların farkına daha yeni varmışlardır.
Lyman Bölgesel Topluluğu acil servis başkan yardımcısı Serhiy Lipskyi, “Cephe hatlarına yakın işgal altındaki alanlar kışa tüm Ukrayna’dan daha iyi hazırlanmış durumda” dedi.
“Buradaki insanlar kışın geldiğini biliyordu ve elektrikleri, gazları, ısıtmaları olmayacaktı – hiçbir şey olmayacaktı” diye ekledi.
Bazı sakinler, orada hayatta kalmanın daha kolay olacağını umarak bombalanan güney bölgesinden akrabalarının yanına veya şehrin diğer bölgelerindeki terk edilmiş evlere taşındı. Diğerleri, insanlar aylarca ağır bombardımandan yeraltına saklandıklarında inşa edilen çok katlı binaların bodrum katlarında komünlerin üyeleri olarak yaşıyordu.
Terk edilmiş bir anaokulundan şehre akan insani yardımın bir kısmını yöneten yaşlı bir kadın olan Kateryna, odun sobasıyla ısınmak için dairesinden kayınvalidesinin evine taşındı.
Bize apartmanlarda ısıtma olmadığı ve ısıtma olmayacağı söylendi” dedi. “Sorun değil. Hayatta kalacağız, başaracağız. Kırıp geçeceğiz.”
Ukrayna’nın doğusundaki bu şehirde cep telefonu çekimi o kadar zayıf ki, acil durum araması muhtemelen ulaşamayacak. Su kıt, şehrin tek eskiyen itfaiye aracını bir yangını söndürmeye ancak yetecek kadar suyla bırakıyor. Çevredeki bazı sokaklar mayın ve çöplük nedeniyle geçilmez durumda.
Ve sonra pencereler var.
Savaş, Lyman’ı aylarca süren, HE mermileriyle mahallelere zarar veren ve yok eden yıkıcı bir dalgayla silip süpürdükten sonra, arkasında binlerce kırık cam bıraktı. Sonuç olarak, Lyman’ın işleyen tek itfaiye istasyonu olan Acil Servis 21’deki işçilerin dikkati genellikle çetin ama önemli bir görevle dağılır: kış yaklaşırken kırılan camları ve hasarlı çatıları kapatmak.
Şu anda Lyman’da çalışan komşu bir kasabadan acil durum görevlisi olan 33 yaşındaki Andriy Liakh, “Her şey kışın başladı ve yine kış geldi” dedi. Lyman kentindeki binaların yüzde 25 ila 30’undan fazlasının tamamen tamir edilemeyeceğini tahmin ediyor, yani geri kalanını korumak için hala yapılacak işler var.
Savaşın başlangıcındaki yoğun bombalama, ilkbahar ve yaz aylarında Rus işgali ve sonbaharda Ukrayna’nın kurtuluşundan sonra, acil servis personeli yavaş yavaş tamamen farklı bir şehre yeniden uyum sağlıyor. Daha az kaynak ve işçi var ve sıcaklıklar düşmeye devam ederek koşulları son derece zorlaştırıyor.
Bu ayın başlarında, Haber’tan gazeteciler, Lyman’da binaları tamir eden ve bir evde çıkan yangına müdahale eden 21 numaralı İstasyon itfaiyecileriyle bir gün geçirdiler ve yıkım ile umarım Yeniden İnşa arasında kalan bir Ukrayna kentine bir bakış attılar. Ön cephedeki mermilerin sesi çok uzakta değildi.
Bay Liakh, temiz traşlı ve yorgun, “Biz yetişkiniz, hizmetimizi, neyin gerekli olduğunu anlıyoruz” dedi.
Savaş en soğuk aylara girerken, kış başlı başına bir silah haline geldi. Rusya’nın Ukrayna’nın altyapısına yönelik amansız saldırıları, binlerce kişiyi elektriksiz, bodrumlarda donmuş ve odun sobalarının etrafında toplanmış halde bıraktı. Perşembe günü Moskova, ülkenin Kiev ve diğer büyük şehirlerdeki elektrik şebekesini hedef alan bir insansız hava aracı ve seyir füzesi yağmuru ile şimdiye kadarki en büyük saldırılarından birini başlattı.
Cepheye yakın, çoğunlukla aylardır elektriksiz kalan şehirlerde dondurucu soğuklar hayatın bir parçası. Sakinleri odun istifleyerek, jeneratörler için yakıt paylaştırarak ve havuz yaparak hayatta kalıyor. Savaş alanı siperlerinde, Ukraynalı ve Rus askerler donma, hipotermi ve haftalarca soğuk yemeklerle mücadele ediyor – daha sıcak günlerde sürekli olarak kaygan çamura ve diz boyu su birikintilerine ve daha soğuk gecelerde sert, donmuş zemine maruz kalıyorlar.
Bu ayın başlarında İstasyon 21’in küçük ekibi için öğleden sonra yapılan çağrı, şefin yaşlanan bir Sovyet dönemi tarla mutfağında makarna ve etten oluşan doyurucu bir öğle yemeği hazırlamasından hemen önce geldi. Şehrin kuzeyinde bir ev yandı. Öğle yemeği beklemek zorunda kaldı.
İstasyonun 911 çağrısını almış olması bile bir mucizeydi. O sabah saat 11 civarında, bakım görevlileri Lyman’ın elektrik şebekesinde günlük onarımlarına başlarken şehrin cep telefonu kuleleri kapatıldı. Gece saat 01.00 sıralarında çıkan yangın, birkaç çubuk radyo sinyali alan bir komşu tarafından görüldü.
Ancak kişi, Lyman’ın 911 numarasına ulaşmak yerine yakındaki bir şehrin 911 numarasıyla temasa geçti ve daha sonra Ukrayna genelinde, özellikle savaş bölgelerinde yaygın olarak kullanılan bir uydu internet hizmeti olan Starlink’in 21. İstasyonuna ulaştı. Mürettebatın eskimiş, kırmızı-beyaz Sovyet model itfaiyesi gürültüyle olay yerine geldi.
Mütevazı eve vardıklarında yangın kontrol altına alınmıştı. Vücut zırhına bürünmüş – Lyman’da bombalama tehdidinin devam ettiğini hatırlatan – itfaiyeciler yangını söndürmeye koyuldu. Ateş küçüktü, bu yüzden bu sefer suları bitmedi.
Uzun boylu ve yıpranmış bir güvenlik müfettişi olan 43 yaşındaki Serhiy, “Ev boş, sahibi bir yere gitti ve evsiz biri burada kalıp sobayı yaktı” dedi.
Meslektaşları çatıdan inip yangın hortumunu geri sarınca, “Soba kırıldı ama yine de ısınmaya çalıştı” dedi. “Ateşi yaktı ve kaçtı. Komşular zamanında gördü.”
Kırık bir pencere, çatıda bir delik ve bazı ufalanan duvarlarla ev büyük ölçüde sağlamdı. Sokaktaki birkaç kişi daha kötü kaderlere maruz kalmış, molozlara veya bombardımandan kara kabuklara dönüşmüştü. Mahalle, çatışmalarda harap olmuştu, ancak şehrin en az hasar görmüş kısmı olarak kabul ediliyordu.
Ruslar ilkbaharda ilerlerken, Lyman’ın güney kesimini topçu ateşi ve roket saldırılarıyla yağdırarak, çok katlı evlerin mahallesini bir kıyamet hayalet kasabasına dönüştürdüler. Yüksek, kirli beyaz apartmanlardaki yüzlerce pencere kırık cam dişlerini gösteriyordu. Bir tıp fakültesi binası yumrukla vurulan bir kutu gibi çöktü ve şehir hastanesinin bir kanadının çatısında bir delik ve iki kat derinliğinde bir duvar oluştu.
Yine de, savaş öncesi 24.000 kişilik bir nüfustan yaklaşık üç bin kişi Lyman’da kaldı ve bombalananları eve çağırdı.
Serhiy, kışın yangınlar için tehlikeli bir dönem olduğunu söyledi. Çoğu, insanların ısınmak için kullandıkları derme çatma ısıtma sistemlerinden kaynaklanıyor, dedi, bazıları hasarlı evlerde.
Mayıs ayı sonlarında Rus işgalinden önce son tahliye edilenlerle birlikte ayrılan Lyman Acil Servis üyeleri, Ukrayna’nın Ekim ayı başlarında şehri geri almasının ardından geri dönen ilk kişiler arasında yer aldı. Ruslar, çoğu Ruslardan, ancak görünüşe göre Ukrayna garnizonundan alınan bazı işçilerden oluşan, İstasyon 21’de konuşlandırdıkları kurtarma ekibiyle birlikte geri çekildi.
İşgal sırasında istasyonun garaj bölmesi bombalandı ve içerideki bir ambulans alev aldı; duman duvarları ve tavanı kararttı.
Liakh, “Lyman’ın serbest bırakılacağını öğrenir öğrenmez mahkemeye çağrılacağımızı da biliyordum” dedi. Rus işgalinden önce, İstasyon’un 21 yeni aracı ve yaklaşık 120 çalışanı vardı. Bazıları geri çekilen Ruslarla birlikte kaçtıktan sonra şimdi sadece yaklaşık 50 işçi kaldı.
Birbirine sıkı sıkıya bağlı kurtarma görevlileri arasındaki bölünmüş sadakat nadiren tartışılır, ancak Lyman’ın kurtarılmasından sonra geri dönenler, Ruslar için kalan ve çalışanları hainlerle karşılaştırdı.
Liakh, “Ukraynalı bir askerin Ukrayna’ya karşı hizmet etmek için Rus ordusuna katılmasıyla aynı şey” dedi.
Müfettiş Serhiy gibi, Bay Liakh da Lyman sakinlerini kışın bekleyen zorlukların beklentisiyle aile üyeleri olmadan Lyman’a döndü. “Her şeye hazırlıklıydım” diye ekledi.
Lyman kadar ağır hasar görmüş bir şehirde, insanların yaşamları aylardır günlük hayatta kalmaya odaklanmış durumda. Altyapısı kısa süre önce tahrip olan insanlar, rutin olarak karşılaştıkları bazı zorlukların farkına daha yeni varmışlardır.
Lyman Bölgesel Topluluğu acil servis başkan yardımcısı Serhiy Lipskyi, “Cephe hatlarına yakın işgal altındaki alanlar kışa tüm Ukrayna’dan daha iyi hazırlanmış durumda” dedi.
“Buradaki insanlar kışın geldiğini biliyordu ve elektrikleri, gazları, ısıtmaları olmayacaktı – hiçbir şey olmayacaktı” diye ekledi.
Bazı sakinler, orada hayatta kalmanın daha kolay olacağını umarak bombalanan güney bölgesinden akrabalarının yanına veya şehrin diğer bölgelerindeki terk edilmiş evlere taşındı. Diğerleri, insanlar aylarca ağır bombardımandan yeraltına saklandıklarında inşa edilen çok katlı binaların bodrum katlarında komünlerin üyeleri olarak yaşıyordu.
Terk edilmiş bir anaokulundan şehre akan insani yardımın bir kısmını yöneten yaşlı bir kadın olan Kateryna, odun sobasıyla ısınmak için dairesinden kayınvalidesinin evine taşındı.
Bize apartmanlarda ısıtma olmadığı ve ısıtma olmayacağı söylendi” dedi. “Sorun değil. Hayatta kalacağız, başaracağız. Kırıp geçeceğiz.”