Bilal Erdoğan: “Gülşen’e hakkımızı helal ediyoruz”
Toygun Atilla
Bilal Erdoğan platformun önüne geldiğinde basın mensupları pür dikkat kesilmişti. Kameramanlar yerlerini alırken, foto muhabirleri en hoş enstantaneyi yakalamak için deklanşöre basmaya başlamıştı.
Önündekli mikrofonları düzelttikten daha sonra konuşmaya başladı: “Bugün müzikçi Gülşen hadisesi ile ilgili görüşlerimi sizler aracılığı ile tüm toplumla paylaşmak istiyorum.”
Dar kapsamda düzenlenen görüşmedeki konuklar olduğu kadar, gazeteciler de şaşkındı.
Öyle ya
Gündemin en değerli hususu Gülşen’in 30 Nisan’daki konserinde İmam Hatipliler için sarf ettiği o nahoş sözlerdi. Ülke gündemi birdenbire ortaya çıkan o kısacık görüntüdeki Gülşen’in kelamları ile çalkalanıyordu. Toplumsal medyada herkes bir başkasına saydırıyor, haber programlarında tartışmaların önü ardı kesilmiyordu.
Bilal Erdoğan bu biçimdesine bir ortamda konuşacaktı.
“Ben bir İmam Hatipliyim. Bununla da her vakit gurur duydum. Daima de duyacağım. Müzikçi Gülşen hanımefendinin konserinde İmam Hatipliler ile ilgili söylemiş olduği kelamlar beni ve tüm İmam Hatiplileri derinden yaraladı. İki günden beri bunu kendi ortamızda tartışıyor, Türkiye’nin en tanınan yüzlerinden bir sanatkarın bizleri amaç alan kelamlarının kederini yaşıyoruz.”
Bilal Erdoğan platformun önünde duran suyundan bir yudum aldıktan daha sonra konuşmasına devam etti.
“Evet öfkeliyiz, evet sinirliyiz. Zira İmam Hatiplilere söylenen bu hakaretleri hak etmediğimizi düşünüyoruz. Ortamızda kimi arkadaşlarımızla tartışırken, tüm İmam Hatiplilerin Gülşen’e dava açması fikri ortaya atıldı. Reaksiyonumuzu bu biçimde koyabilirdik. Bunu uzun mühlet tartıştık. Bir arkadaşımız ise ‘sizce Gülşen niye bu biçimde bir kelam söylemiş oldu? Sanki bizler kimi kısımlar tarafınca yanlış mı tanınıyoruz? Toplumun farklı kısımları ile irtibatımız yok mu? Bu öfkelerinin, kinlerinin bir niçini olmalı. Gülşen’i yargılamak yerine onun üzere insanlara kendimizi söz etsek, karşılıklı olarak bu hasımlığın önüne geçsek nasıl olur?”
Bilal Erdoğan, son kelamlarını kendisini dinleyen konukların yüzüne bakarak söylemiş oldu. Kısa bir es verdi, kelamlarına devam etti: “Arkadaşımızın bu kelamı aramızdaki bir kaç kişi içinden reaksiyon ile karşılansa da tartışmaya devam ettik. En sonunda da geldiğimiz noktayı bugün bir İmam Hatipli olarak ben sizlere söz etmek istedim. Evet, Gülşen hanımefendinin söylemiş olduği kelamlar bizi epeyce incitmiştir. Hatta hatta incitmenin ötesinde öfke duymamıza yol açacak derecede yaralamıştır. Lakin tüm bunlara karşın, kendisi bu ülkenin bir kıymeti sanatçısıdır. Bizler iddia ediyoruz ki, Gülşen’de ortaya çıkan görünümden son derece rahatsızdır ve üzgündür. O da kendi ortasında şu anda kelamlarından duyduğu pişmanlığı yaşıyordur. Toplumsal barışımızın bu kelamlar üzerinden bozulmasına biz İmam Hatipliler olarak müsaade vermeyeceğiz. İnsanız, insanın da kusur yapabileceğini biliyoruz. Af etmenin fazilet olduğunun da şuurundayız. Ülkemizin her şeydilk evvel toplumsal barışa muhtaçlığı olduğunun farkındayız. Küresel dünyanın gayesinde olan bir Türkiye, ekonomik darboğazla uğraşmakta. bu biçimdesine bir ortamda hepimize düşen bu biçimde bir gündemle uğraşmak yerine, daha güzel daha hoş daha umut dolu bir Türkiye oluşturma uğraşıdır. Bu niçinle biz bir küme imam Hatipli kendi ismimize bu tartışmayı burada noktalıyor. Gülşen hanımefendiden yalnızca bir özür ve bizi anlamasını bekliyoruz. Kendisine hakkımızı helal ediyoruz. Daha hoş bir Türkiye için onun da katkılarını bekliyoruz”
Salon şaşkındı, konuklar birbirleri ile fısıldaşmaya başlamış, gazeteciler son dakika haberini geçmek için telefonlarına sarılmaya başlamışlardı.
Ben bu görüntüyü pür dikkat izlerken, eşimin dürtüklemesi ile gözlerimi açtım. Yatakta bir daha debelenip durmuş, eşimi karyoladan atma noktasına getirmiştim.
Uyandım.
Karşımda ne Bilal Erdoğan, ne gazeteciler ne de toplantıyı izleyen konuklar vardı.
Her şey bir hayaldi.
Kendi kendime, “Keşke bu hayalim gerçek olsaydı” diye düşündüm.
Kalkar kalmaz elime aldığım cep telefonumda ise kabus vardı.
Gülşen’in tutukluluğunun yankıları sürüyor. Her vakitten ağır kutuplaşma ve kaos alabildiğine devam ediyordu.
Üzüldüm…
Ülkem ismine üzüldüm…
halbuki ki,
Tutuklamanın ceza olarak verilmediği bir Türkiye olduğunu biliyordum.
Bu ülkede bu biçimde savcılar ve yargıçlar olduğunu da biliyordum.
Hatta birini hiç unutmamıştım.
Kendisini hiç tanımama karşın kararları hala aklımdaydı.
Yıl 2007 olmalıydı.
Şarköy Cumhuriyet savcısıydı. Tamer Shalbukil…
Victor Hugo’nun “İyi olmak kolaydır, sıkıntı olan adil olmaktır” sözünü rehber edinmişti.
Fanatiklerin kendi ortalarındaki kavgalarını, “Umuma açık yerlerde maç izleyememe” uyuşturucu ile yakalanan lise son sınıf öğrencisine, “Üniversite imtihanı deneme testleri çözme” kumar oynatana ise “kitaplık kurma” cezası veriyordu.
Cezalandırmak değil, insanı kazanmaktı kederi…
Kabustan kurtulmak için elimdeki cep telefonumu bir kenara bıraktım, uyumaya daldım.
Düş görmek istiyorum…
Toygun Atilla
ALINTIDIR
Toygun Atilla
Bilal Erdoğan platformun önüne geldiğinde basın mensupları pür dikkat kesilmişti. Kameramanlar yerlerini alırken, foto muhabirleri en hoş enstantaneyi yakalamak için deklanşöre basmaya başlamıştı.
Önündekli mikrofonları düzelttikten daha sonra konuşmaya başladı: “Bugün müzikçi Gülşen hadisesi ile ilgili görüşlerimi sizler aracılığı ile tüm toplumla paylaşmak istiyorum.”
Dar kapsamda düzenlenen görüşmedeki konuklar olduğu kadar, gazeteciler de şaşkındı.
Öyle ya
Gündemin en değerli hususu Gülşen’in 30 Nisan’daki konserinde İmam Hatipliler için sarf ettiği o nahoş sözlerdi. Ülke gündemi birdenbire ortaya çıkan o kısacık görüntüdeki Gülşen’in kelamları ile çalkalanıyordu. Toplumsal medyada herkes bir başkasına saydırıyor, haber programlarında tartışmaların önü ardı kesilmiyordu.
Bilal Erdoğan bu biçimdesine bir ortamda konuşacaktı.
“Ben bir İmam Hatipliyim. Bununla da her vakit gurur duydum. Daima de duyacağım. Müzikçi Gülşen hanımefendinin konserinde İmam Hatipliler ile ilgili söylemiş olduği kelamlar beni ve tüm İmam Hatiplileri derinden yaraladı. İki günden beri bunu kendi ortamızda tartışıyor, Türkiye’nin en tanınan yüzlerinden bir sanatkarın bizleri amaç alan kelamlarının kederini yaşıyoruz.”
Bilal Erdoğan platformun önünde duran suyundan bir yudum aldıktan daha sonra konuşmasına devam etti.
“Evet öfkeliyiz, evet sinirliyiz. Zira İmam Hatiplilere söylenen bu hakaretleri hak etmediğimizi düşünüyoruz. Ortamızda kimi arkadaşlarımızla tartışırken, tüm İmam Hatiplilerin Gülşen’e dava açması fikri ortaya atıldı. Reaksiyonumuzu bu biçimde koyabilirdik. Bunu uzun mühlet tartıştık. Bir arkadaşımız ise ‘sizce Gülşen niye bu biçimde bir kelam söylemiş oldu? Sanki bizler kimi kısımlar tarafınca yanlış mı tanınıyoruz? Toplumun farklı kısımları ile irtibatımız yok mu? Bu öfkelerinin, kinlerinin bir niçini olmalı. Gülşen’i yargılamak yerine onun üzere insanlara kendimizi söz etsek, karşılıklı olarak bu hasımlığın önüne geçsek nasıl olur?”
Bilal Erdoğan, son kelamlarını kendisini dinleyen konukların yüzüne bakarak söylemiş oldu. Kısa bir es verdi, kelamlarına devam etti: “Arkadaşımızın bu kelamı aramızdaki bir kaç kişi içinden reaksiyon ile karşılansa da tartışmaya devam ettik. En sonunda da geldiğimiz noktayı bugün bir İmam Hatipli olarak ben sizlere söz etmek istedim. Evet, Gülşen hanımefendinin söylemiş olduği kelamlar bizi epeyce incitmiştir. Hatta hatta incitmenin ötesinde öfke duymamıza yol açacak derecede yaralamıştır. Lakin tüm bunlara karşın, kendisi bu ülkenin bir kıymeti sanatçısıdır. Bizler iddia ediyoruz ki, Gülşen’de ortaya çıkan görünümden son derece rahatsızdır ve üzgündür. O da kendi ortasında şu anda kelamlarından duyduğu pişmanlığı yaşıyordur. Toplumsal barışımızın bu kelamlar üzerinden bozulmasına biz İmam Hatipliler olarak müsaade vermeyeceğiz. İnsanız, insanın da kusur yapabileceğini biliyoruz. Af etmenin fazilet olduğunun da şuurundayız. Ülkemizin her şeydilk evvel toplumsal barışa muhtaçlığı olduğunun farkındayız. Küresel dünyanın gayesinde olan bir Türkiye, ekonomik darboğazla uğraşmakta. bu biçimdesine bir ortamda hepimize düşen bu biçimde bir gündemle uğraşmak yerine, daha güzel daha hoş daha umut dolu bir Türkiye oluşturma uğraşıdır. Bu niçinle biz bir küme imam Hatipli kendi ismimize bu tartışmayı burada noktalıyor. Gülşen hanımefendiden yalnızca bir özür ve bizi anlamasını bekliyoruz. Kendisine hakkımızı helal ediyoruz. Daha hoş bir Türkiye için onun da katkılarını bekliyoruz”
Salon şaşkındı, konuklar birbirleri ile fısıldaşmaya başlamış, gazeteciler son dakika haberini geçmek için telefonlarına sarılmaya başlamışlardı.
Ben bu görüntüyü pür dikkat izlerken, eşimin dürtüklemesi ile gözlerimi açtım. Yatakta bir daha debelenip durmuş, eşimi karyoladan atma noktasına getirmiştim.
Uyandım.
Karşımda ne Bilal Erdoğan, ne gazeteciler ne de toplantıyı izleyen konuklar vardı.
Her şey bir hayaldi.
Kendi kendime, “Keşke bu hayalim gerçek olsaydı” diye düşündüm.
Kalkar kalmaz elime aldığım cep telefonumda ise kabus vardı.
Gülşen’in tutukluluğunun yankıları sürüyor. Her vakitten ağır kutuplaşma ve kaos alabildiğine devam ediyordu.
Üzüldüm…
Ülkem ismine üzüldüm…
halbuki ki,
Tutuklamanın ceza olarak verilmediği bir Türkiye olduğunu biliyordum.
Bu ülkede bu biçimde savcılar ve yargıçlar olduğunu da biliyordum.
Hatta birini hiç unutmamıştım.
Kendisini hiç tanımama karşın kararları hala aklımdaydı.
Yıl 2007 olmalıydı.
Şarköy Cumhuriyet savcısıydı. Tamer Shalbukil…
Victor Hugo’nun “İyi olmak kolaydır, sıkıntı olan adil olmaktır” sözünü rehber edinmişti.
Fanatiklerin kendi ortalarındaki kavgalarını, “Umuma açık yerlerde maç izleyememe” uyuşturucu ile yakalanan lise son sınıf öğrencisine, “Üniversite imtihanı deneme testleri çözme” kumar oynatana ise “kitaplık kurma” cezası veriyordu.
Cezalandırmak değil, insanı kazanmaktı kederi…
Kabustan kurtulmak için elimdeki cep telefonumu bir kenara bıraktım, uyumaya daldım.
Düş görmek istiyorum…
Toygun Atilla
ALINTIDIR