1985'te Londra'da en iyi KGB ajanı olan ve 1985'te Batı'ya devrilen ve İngiliz gizli hizmetleri için uzun zamanlı bir çift ajan olarak tanıtan Oleg Gordievsky – onu Soğuk Savaş sırasında en çok yerleştirilmiş Batı casuslarından biri haline getirdi – 4 Mart'ta Londra'nın güneybatısındaki Godalming'deki evinde öldü. 86 yaşındaydı.
Vücudunu keşfeden yerel polis, bir faulün dahil olduğuna inanmadıklarını, ancak bir sınavın henüz tamamlanmadığını söyledi.
İngiliz Dışişleri İstihbarat Ajansı MI6, ilk olarak 1974'te Kopenhag'da bulunduğu Bay Gordievsky'yi işe aldı. 1982'de Londra'ya taşındı ve KGB, Başbakan Margaret Thatcher ile ilgili dezenformasyonla gelecek yılın parlamento seçimlerinden önce onu görevlendirdi.
Uygulamada, Sovyetler Birliği'nde çalışan İngiliz, gizli çalışana ve muhbirlere yardım etti. Kısa süre sonra onu Büyük Britanya'da tekrarlayan veya baş ajana terfi eden Moskova'daki KGB patronlarını memnun etmek için yeterince cepheye sahipti.
Ayrıca İkinci Dünya Savaşı'nın önlenmesinde önemli bir rol oynadı.
1980'lerin başında Sovyetler, ABD'nin büyük bir NATO egzersizi kisvesi altında ilk örgü ile nükleer bir saldırı planladığına, Başkan Ronald Reagan Bellicose retoriği tarafından vurgulanan bir şüphe olduğuna ikna oldular.
NATO, yetenekli Archer 83 olarak bilinen egzersizi gerçekleştirdiğinde, Sovyetler ve Varşova Pakt müttefikleri savaş ayağına girdi. Tarihçiler bunu 1962'de Küba roket krizinden bu yana Birinci Dünya Savaşı için en yakın an olarak görüyorlar.
Bay Gordievsky her iki tarafı da çalışmak için eşsiz bir konumdaydı. Moskova'yı bir saldırının aslında yakın olmadığına ikna edebildi ve aynı zamanda İngilizlere ve Amerikalılara Sovyet korkularını söyledi. Sonuç olarak, Bayan Thatcher ve Bay Reagan dillerini geri çektiler ve gelecekteki askeri alıştırmalar daha sınırlıydı.
Tüm bunlar yıllarca sır olarak kaldı ve bu arada Bay Gordievsky kendi sırtını izlemek zorunda kaldı. 1985 yılında ilaç karşısında Moskova'ya geri çağrıldı. Birisi Londra'da yüksek bir köstebek varlığına eklenmiş gibi görünüyordu.
Sovyetler onu özlediğinden, Sovyetler onu tatile koydu. Birkaç gün sonra saat 19: 00'da bir Moskova sokak köşesinde yer aldı. ve bir alışveriş çantası tuttu. Bir adam geçti ve bir şeker yedi. Gözlerini kapattılar.
Bu, acil bir falle çekiş olan Pimlico işlemini aktive etmenin sinyali buydu. Bay Gordievsky KGB kuyruğunu salladı ve sonra Fin sınırına acele etti. İki İngiliz ajanı, bir erkek ve bir kadın, bebeği ile birlikte Ford Sierra'da onu bekliyordu.
Termal dedektörleri karıştırmak için bir folyo tabakasına sarılmış gövdeye yerleştirdiler. Köpekler sınırda şüphelendiğinde, ajanlar çocuğun bebek bezini değiştirmeye başladılar ve arabayı Bay Gordievsky'nin kokusunun köşe dişlerini yapan kokularla doldurdu.
Sonunda dışarıdayken, arabanın ses sisteminde Jean Sibelius'un “Finlandia” senfonisini oynadılar, Bay Gordievsky'ye güvende olduğuna dair bir sinyal.
Moskova'ya geri döndüğünde, yokluğunda ölüm cezasına çarptırıldı. Bu cümle asla kaldırılmadı.
Oleg Antonovich Gordievsky 10 Ekim 1938'de Moskova'da doğdu. Babası Anton, NKVD'nin bir ajanı, KGB'nin öncüsü ve annesi Olga istatistikçiydi. Babası kararlı bir komünistti, ancak annesi partiyi yumuşak bir şekilde gerdi, oğlunu güçlü bir şekilde etkiledi.
Yine de, geleceğinin nerede olduğu sorusu yoktu. 1961'de Elite Moskova Uluslararası İlişkiler Enstitüsü'nü tamamladı ve iki yıl sonra KGB'ye katıldı.
East Berlin'de ilk yayından sonra, Spycraft'ı geliştirmek için Kopenhag'daki Sovyet Büyükelçiliği'nde iki tur yaptı.
Fakat KGB saflarında yükseldiğinde, komünizm tarafından da hayal kırıklığına uğradı. Almanya'da yeni inşa edilmiş aileleri bölünmüş bir duvarla görmüştü ve uzaktan 1968 Prag Sovyetler Birliği'ni ezmişti.
İngiliz istihbarat ajanları, Bay Gordievsky'nin eski bir meslektaşı olan ve onu Kopenhag'da hisseden çift ajan tarafından bir teklif üzerinde çalıştı. Döndükten sonra Batı'nın fiyatı altında kabul edildi – Amerikalıların ve hatta Bayan Thatcher'ın kimliğini bilmediğini tahmin etti.
Moskova'ya, MI6 işleyicisinin Batılı hükümetlerin casuslarını saflarında ortaya çıkardığını söyledi. Bunların arasında Norveçli bir diplomat olan Arne Trehmolt ve 1983'te tekrarlayan olan Arkady Guk'a sınıflandırılmış belgeleri teslim etmeye çalışan bir İngiliz casus savunma görevlisi olan Michael Bettans da vardı.
Aşağıdaki skandal, Sovyetlerin Bay Guk'u hatırlamasına yol açtı ve Bay Gordievsky'nin onu değiştirmesi için kapıyı açtı.
Soğuk Savaş'ın her iki tarafı da casusları aramak için Bay Gordievsky gibi molleri kullandı. Daha sonra, 1985'te Sovyetler için çalışan bir CIA subayı Aldrich Ames'in kapağının tanındı. Neredeyse bir düzine başka idam edildi.
Kusurdan sonra, Bay Gordievsky, Godalming'de kabul edilen bir isim altında yaşadı, ancak İngiliz Gizli Servisi'ne tavsiyede bulunmaya devam etti. Soğuk Savaş azaldığında, Daily Telegraph için makaleler ve “KGB: The Inside Story” (1990), tarihçi Christopher Andrew ve “Next Stop icrası: Oleg Gordievsky Otobiyografisi” (1995) kitapları da dahil olmak üzere kendi adı altında yazmaya başladı.
Hikayesi aynı zamanda Ben MacIntyre'nin “Casus ve Hain: Soğuk Savaşın En Büyük Casus Tarihi” nin (2018) konusuydu.
Bay Gordievsky'nin nüfusa sahip bir KGB olan Yelena Akopian ile ilk evliliği boşanma ile sona erdi. 1979'da Leila Aliyeva ile evlendi.
Superior'dan sonra, Bay Gordievsky, karısı ve iki kızı Mariya ve Anna'nın ona katılmasını sağlamak için yıllarca Sovyetler Birliği'ni getirmeye çalıştı. 1991'de Büyük Britanya'ya geldiler, ancak çift yakında farklı.
Kızları arasında Bay Gordievsky'nin hayatta kalanları yer alıyor.
-2000'lerin ortalarından itibaren Bay Gordievsky, Alarm'a, güçlü bir casus ve yıkıcı ağı sağlanması da dahil olmak üzere Rusya'dan Başkan Vladimir V. Putin'in artan otoriter kuralı hakkında gösterdi.
Arkadaşı ve ortak yöneticisi Alexander Litvinenko, 2006 yılında Londra'daki Rus ajanları tarafından ölümcül bir şekilde zehirlendiğinde, Bay Gordievsky hayatından korkmaya başladı. Hastalandığında ve 2008'de geçici bir komaya girdiğinde, Rus ajanları tarafından da zehirlendiğini iddia etti.
Bay Gordievsky, başka bir Rus casusluğunu uyarmaya devam etti ve Büyük Britanya'nın savunmasını naik olarak azalttığını söyledi.
“Burada çalışmak ve işe almak her zamankinden daha kolay,” diye yazdı 2010 yılında The Daily Telegraph.
Vücudunu keşfeden yerel polis, bir faulün dahil olduğuna inanmadıklarını, ancak bir sınavın henüz tamamlanmadığını söyledi.
İngiliz Dışişleri İstihbarat Ajansı MI6, ilk olarak 1974'te Kopenhag'da bulunduğu Bay Gordievsky'yi işe aldı. 1982'de Londra'ya taşındı ve KGB, Başbakan Margaret Thatcher ile ilgili dezenformasyonla gelecek yılın parlamento seçimlerinden önce onu görevlendirdi.
Uygulamada, Sovyetler Birliği'nde çalışan İngiliz, gizli çalışana ve muhbirlere yardım etti. Kısa süre sonra onu Büyük Britanya'da tekrarlayan veya baş ajana terfi eden Moskova'daki KGB patronlarını memnun etmek için yeterince cepheye sahipti.
Ayrıca İkinci Dünya Savaşı'nın önlenmesinde önemli bir rol oynadı.
1980'lerin başında Sovyetler, ABD'nin büyük bir NATO egzersizi kisvesi altında ilk örgü ile nükleer bir saldırı planladığına, Başkan Ronald Reagan Bellicose retoriği tarafından vurgulanan bir şüphe olduğuna ikna oldular.
NATO, yetenekli Archer 83 olarak bilinen egzersizi gerçekleştirdiğinde, Sovyetler ve Varşova Pakt müttefikleri savaş ayağına girdi. Tarihçiler bunu 1962'de Küba roket krizinden bu yana Birinci Dünya Savaşı için en yakın an olarak görüyorlar.
Bay Gordievsky her iki tarafı da çalışmak için eşsiz bir konumdaydı. Moskova'yı bir saldırının aslında yakın olmadığına ikna edebildi ve aynı zamanda İngilizlere ve Amerikalılara Sovyet korkularını söyledi. Sonuç olarak, Bayan Thatcher ve Bay Reagan dillerini geri çektiler ve gelecekteki askeri alıştırmalar daha sınırlıydı.
Tüm bunlar yıllarca sır olarak kaldı ve bu arada Bay Gordievsky kendi sırtını izlemek zorunda kaldı. 1985 yılında ilaç karşısında Moskova'ya geri çağrıldı. Birisi Londra'da yüksek bir köstebek varlığına eklenmiş gibi görünüyordu.
Sovyetler onu özlediğinden, Sovyetler onu tatile koydu. Birkaç gün sonra saat 19: 00'da bir Moskova sokak köşesinde yer aldı. ve bir alışveriş çantası tuttu. Bir adam geçti ve bir şeker yedi. Gözlerini kapattılar.
Bu, acil bir falle çekiş olan Pimlico işlemini aktive etmenin sinyali buydu. Bay Gordievsky KGB kuyruğunu salladı ve sonra Fin sınırına acele etti. İki İngiliz ajanı, bir erkek ve bir kadın, bebeği ile birlikte Ford Sierra'da onu bekliyordu.
Termal dedektörleri karıştırmak için bir folyo tabakasına sarılmış gövdeye yerleştirdiler. Köpekler sınırda şüphelendiğinde, ajanlar çocuğun bebek bezini değiştirmeye başladılar ve arabayı Bay Gordievsky'nin kokusunun köşe dişlerini yapan kokularla doldurdu.
Sonunda dışarıdayken, arabanın ses sisteminde Jean Sibelius'un “Finlandia” senfonisini oynadılar, Bay Gordievsky'ye güvende olduğuna dair bir sinyal.
Moskova'ya geri döndüğünde, yokluğunda ölüm cezasına çarptırıldı. Bu cümle asla kaldırılmadı.
Oleg Antonovich Gordievsky 10 Ekim 1938'de Moskova'da doğdu. Babası Anton, NKVD'nin bir ajanı, KGB'nin öncüsü ve annesi Olga istatistikçiydi. Babası kararlı bir komünistti, ancak annesi partiyi yumuşak bir şekilde gerdi, oğlunu güçlü bir şekilde etkiledi.
Yine de, geleceğinin nerede olduğu sorusu yoktu. 1961'de Elite Moskova Uluslararası İlişkiler Enstitüsü'nü tamamladı ve iki yıl sonra KGB'ye katıldı.
East Berlin'de ilk yayından sonra, Spycraft'ı geliştirmek için Kopenhag'daki Sovyet Büyükelçiliği'nde iki tur yaptı.
Fakat KGB saflarında yükseldiğinde, komünizm tarafından da hayal kırıklığına uğradı. Almanya'da yeni inşa edilmiş aileleri bölünmüş bir duvarla görmüştü ve uzaktan 1968 Prag Sovyetler Birliği'ni ezmişti.
İngiliz istihbarat ajanları, Bay Gordievsky'nin eski bir meslektaşı olan ve onu Kopenhag'da hisseden çift ajan tarafından bir teklif üzerinde çalıştı. Döndükten sonra Batı'nın fiyatı altında kabul edildi – Amerikalıların ve hatta Bayan Thatcher'ın kimliğini bilmediğini tahmin etti.
Moskova'ya, MI6 işleyicisinin Batılı hükümetlerin casuslarını saflarında ortaya çıkardığını söyledi. Bunların arasında Norveçli bir diplomat olan Arne Trehmolt ve 1983'te tekrarlayan olan Arkady Guk'a sınıflandırılmış belgeleri teslim etmeye çalışan bir İngiliz casus savunma görevlisi olan Michael Bettans da vardı.
Aşağıdaki skandal, Sovyetlerin Bay Guk'u hatırlamasına yol açtı ve Bay Gordievsky'nin onu değiştirmesi için kapıyı açtı.
Soğuk Savaş'ın her iki tarafı da casusları aramak için Bay Gordievsky gibi molleri kullandı. Daha sonra, 1985'te Sovyetler için çalışan bir CIA subayı Aldrich Ames'in kapağının tanındı. Neredeyse bir düzine başka idam edildi.
Kusurdan sonra, Bay Gordievsky, Godalming'de kabul edilen bir isim altında yaşadı, ancak İngiliz Gizli Servisi'ne tavsiyede bulunmaya devam etti. Soğuk Savaş azaldığında, Daily Telegraph için makaleler ve “KGB: The Inside Story” (1990), tarihçi Christopher Andrew ve “Next Stop icrası: Oleg Gordievsky Otobiyografisi” (1995) kitapları da dahil olmak üzere kendi adı altında yazmaya başladı.
Hikayesi aynı zamanda Ben MacIntyre'nin “Casus ve Hain: Soğuk Savaşın En Büyük Casus Tarihi” nin (2018) konusuydu.
Bay Gordievsky'nin nüfusa sahip bir KGB olan Yelena Akopian ile ilk evliliği boşanma ile sona erdi. 1979'da Leila Aliyeva ile evlendi.
Superior'dan sonra, Bay Gordievsky, karısı ve iki kızı Mariya ve Anna'nın ona katılmasını sağlamak için yıllarca Sovyetler Birliği'ni getirmeye çalıştı. 1991'de Büyük Britanya'ya geldiler, ancak çift yakında farklı.
Kızları arasında Bay Gordievsky'nin hayatta kalanları yer alıyor.
-2000'lerin ortalarından itibaren Bay Gordievsky, Alarm'a, güçlü bir casus ve yıkıcı ağı sağlanması da dahil olmak üzere Rusya'dan Başkan Vladimir V. Putin'in artan otoriter kuralı hakkında gösterdi.
Arkadaşı ve ortak yöneticisi Alexander Litvinenko, 2006 yılında Londra'daki Rus ajanları tarafından ölümcül bir şekilde zehirlendiğinde, Bay Gordievsky hayatından korkmaya başladı. Hastalandığında ve 2008'de geçici bir komaya girdiğinde, Rus ajanları tarafından da zehirlendiğini iddia etti.
Bay Gordievsky, başka bir Rus casusluğunu uyarmaya devam etti ve Büyük Britanya'nın savunmasını naik olarak azalttığını söyledi.
“Burada çalışmak ve işe almak her zamankinden daha kolay,” diye yazdı 2010 yılında The Daily Telegraph.