Sorgulamak hayati kıymette
Klavye şampiyonu kimi solcu şaşkın…
Kendini bilmiş sanan tanınan solcu şaşkın…
Başını toprağa sokmuş kimi sağcının sorgulamak üzere sıkıntısı yok aslına bakarsan!
Vay efendim; “faşist Le Pen, Fransa üzere ülkede yüzde 42 oyu nasıl alır?”
Türküyle- şiirle, feodal -mahalle bağlantılarıyla solcu olanların yakınma haricinde olayları irdeleme/mütalaa etme şuuru yok artık! oysa…
Tartışmamız gereken ekonomi-politik önemli problemlerimiz var. Fransa seçimi aslında bize ayna tutuyor. Başlayabilirim:
Baba Jean Marie Le Pen, 1972’de Ulusal Parti’yi kurdu. 1974 cumhurbaşkanlığı seçiminde oyların yüzde 0.74‘ünü aldı. Keza:
F. Mitterrand’ın kazandığı 1981 cumhurbaşkanlığı seçiminde aday olmak için gereken 500 bin imzayı toplayamadı.
Fransa’da; sağcı Chirac, solcular Rocard, Cresson, Balladur, sağcı Juppe ve solcu Jospin hükümetlerinin emsal neoliberal siyasetleri kararı, muhalefetteki Jean Le Pen 2002 cumhurbaşkanlığı seçiminde yüzde 16,9 oy alarak ikinci çeşide kaldı! Fransa halkı şoke oldu; Chirac’ı ikinci cinste yüzde 82.2 rekor oyla cumhurbaşkanı yaptı.
Fransa rahatlamıştı. Lakin şimdilik…
Yirmi yıl daha sonra geçen pazar günü kızı Marion/ “Marie” Le Pen, partisinin oyunu yüzde 42‘ye çıkardı. Rakipleri artık yüzde 82.2 oy alamıyordu; Macron‘a yüzde 58 oy verildi.
Neoliberalizm azgınlaştıkça geniş yığınlar fakirleştikçe Le Penlerin oyları arttı!
Yarın ne olacak?
ÜÇÜNCÜ YOL GÜLDÜRÜSÜ
Ekonomist Gerard Dumenil ve Dominique Levy, -Avrupa’nın en büyük- Fransa devlet araştırma kurumu CNRS’de nazaranv yapıyor.
Ortak yapıtları “Kapitalizmin Marksist İktisadı” kitabında Fransa’ya dair değerli iktisadi bilgiler sunuyorlar. (Ki, “Büyük Yol Ayrımı/ Neoliberalizme Son Noktayı Koymak” isimli kitapları da var.)
Her iki kitaplarında, Avrupa ve ABD’nin son senelerda toplumsal gerileme eğilimine girdiğini vurguluyorlar:
-“Gerçek solun vizyonu: Sırf dayanışmacı – eşitlikçi ‘beraber yaşama’, kolektif ve kişisel hayatlara mana veren toplumsal -kültürel pahalar üzerine kurulabilir…
-“Bunun sonuçları açıktır: Eşitsizliklere karşı gayret etmek, her türlü iktidar yahut mülkiyet hiyerarşisi telaşından bağımsız olarak hakları teminat altına almak, etrafın korunmasına ait gereklilikleri herkese eşit olarak dağıtmak, en zayıfları korumak…
-“ (Ancak) Devrimci dönüşüm projesinin taşıdığı büyük umutların yenilmesi yetmiyormuş üzere, ölçülü ve basamaklı ilerlemenin yolları da 1980’li senelerda kapandı. İngiltere ve ABD’deki sağ güçlerin itmesiyle ‘neoliberal devrim’ (aslında daha epey bir karşı-devrim) kazandı…
-“ Sol kabul edilen güçlerin sahneye koyduğu (Blair’den Baykal’a-sy) ‘üçüncü yol’ güldürüsünü yaşamak zorunda kaldı. ‘Modernlik’ ismine, kapitalist piyasa ve neoliberal globalleşme ideolojisi üstün geldi…”
İki ekonomist Dumenil ve Levy bu yazdıklarını kitaplarında grafiklerle mukayeseli datalar ile sunuyorlar.
SOL VE SAĞ PARTİLER
İkinci Dünya Savaşı akabinde (“karma ekonomi”/ Keynesyen iktisat politikalarıyla) Fransa 1980 yılına kadar ortalama yüzde 4.7 büyüdü.
Neoliberalizmin azgınlaştığı 2000’li senelerda Fransa resesyona girerek negatif istikamette büyüdü. (Ki, 2012’de yüzde 0, 2013’te yüzde 0,8, 2014’te yüzde 0,2, 2015’te yüzde 0,8 vs.)
İşsizlik, yüzde 11’lere kadar çıktı.
Bu süreçte finansal faaliyetler giderek artı, başta gelir dağılımı olmak üzere eşitsizlikler süratle çoğaldı. Keynesyen tam istihdam maksadı, gelir sahiplerinin zenginlik ve mülklerinin korunması gayesiyle yer değiştirdi.
Kur siyasetlerinin teşvik ettiği yabancı sermaye girişi, büyümenin klasik kurumlarını ortadan kaldırdı.
Global finansal şirketlerin pay kâr oranları grafiklerde “şimşek hızıyla” gökyüzüne çıktı! halbuki. Kamulaştırmaya, sermaye dağılımına müdahaleye, sağlık-eğitim-araştırma üzere kamu hizmetleri ile tanımlanan “karma ekonomiye” örnek gösterilen Fransa’da, evvelki periyotlarda kârlar finansal olmayan üretici işletmelerde birikirdi!
Evet, Fransa’da da neoliberalizm, “kağıt oyuncusu” küçük finans kümenin çıkarına hizmet ederken, üretici büyük çoğunluğa ziyan verdi. Ekonomi-politika/neoliberalizm özünde toplumsal devlete ataktı.
Bu zorbalığa, “Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik” şiarıyla tarih sahnesine çıkan sol hükümetler de ahenk gösterdi. bu biçimdece Fransa halkı, neoliberal program uygulayan sağ ve sol partilerden uzaklaştı; işte Le Pen oylarını –bu temel sebeple- yüzde 42’ye çıkardı…
Hangi sınıf kime oy verdi? Yarına kalsın…
Soner Yalçın
ALINTIDIR
Klavye şampiyonu kimi solcu şaşkın…
Kendini bilmiş sanan tanınan solcu şaşkın…
Başını toprağa sokmuş kimi sağcının sorgulamak üzere sıkıntısı yok aslına bakarsan!
Vay efendim; “faşist Le Pen, Fransa üzere ülkede yüzde 42 oyu nasıl alır?”
Türküyle- şiirle, feodal -mahalle bağlantılarıyla solcu olanların yakınma haricinde olayları irdeleme/mütalaa etme şuuru yok artık! oysa…
Tartışmamız gereken ekonomi-politik önemli problemlerimiz var. Fransa seçimi aslında bize ayna tutuyor. Başlayabilirim:
Baba Jean Marie Le Pen, 1972’de Ulusal Parti’yi kurdu. 1974 cumhurbaşkanlığı seçiminde oyların yüzde 0.74‘ünü aldı. Keza:
F. Mitterrand’ın kazandığı 1981 cumhurbaşkanlığı seçiminde aday olmak için gereken 500 bin imzayı toplayamadı.
Fransa’da; sağcı Chirac, solcular Rocard, Cresson, Balladur, sağcı Juppe ve solcu Jospin hükümetlerinin emsal neoliberal siyasetleri kararı, muhalefetteki Jean Le Pen 2002 cumhurbaşkanlığı seçiminde yüzde 16,9 oy alarak ikinci çeşide kaldı! Fransa halkı şoke oldu; Chirac’ı ikinci cinste yüzde 82.2 rekor oyla cumhurbaşkanı yaptı.
Fransa rahatlamıştı. Lakin şimdilik…
Yirmi yıl daha sonra geçen pazar günü kızı Marion/ “Marie” Le Pen, partisinin oyunu yüzde 42‘ye çıkardı. Rakipleri artık yüzde 82.2 oy alamıyordu; Macron‘a yüzde 58 oy verildi.
Neoliberalizm azgınlaştıkça geniş yığınlar fakirleştikçe Le Penlerin oyları arttı!
Yarın ne olacak?
ÜÇÜNCÜ YOL GÜLDÜRÜSÜ
Ekonomist Gerard Dumenil ve Dominique Levy, -Avrupa’nın en büyük- Fransa devlet araştırma kurumu CNRS’de nazaranv yapıyor.
Ortak yapıtları “Kapitalizmin Marksist İktisadı” kitabında Fransa’ya dair değerli iktisadi bilgiler sunuyorlar. (Ki, “Büyük Yol Ayrımı/ Neoliberalizme Son Noktayı Koymak” isimli kitapları da var.)
Her iki kitaplarında, Avrupa ve ABD’nin son senelerda toplumsal gerileme eğilimine girdiğini vurguluyorlar:
-“Gerçek solun vizyonu: Sırf dayanışmacı – eşitlikçi ‘beraber yaşama’, kolektif ve kişisel hayatlara mana veren toplumsal -kültürel pahalar üzerine kurulabilir…
-“Bunun sonuçları açıktır: Eşitsizliklere karşı gayret etmek, her türlü iktidar yahut mülkiyet hiyerarşisi telaşından bağımsız olarak hakları teminat altına almak, etrafın korunmasına ait gereklilikleri herkese eşit olarak dağıtmak, en zayıfları korumak…
-“ (Ancak) Devrimci dönüşüm projesinin taşıdığı büyük umutların yenilmesi yetmiyormuş üzere, ölçülü ve basamaklı ilerlemenin yolları da 1980’li senelerda kapandı. İngiltere ve ABD’deki sağ güçlerin itmesiyle ‘neoliberal devrim’ (aslında daha epey bir karşı-devrim) kazandı…
-“ Sol kabul edilen güçlerin sahneye koyduğu (Blair’den Baykal’a-sy) ‘üçüncü yol’ güldürüsünü yaşamak zorunda kaldı. ‘Modernlik’ ismine, kapitalist piyasa ve neoliberal globalleşme ideolojisi üstün geldi…”
İki ekonomist Dumenil ve Levy bu yazdıklarını kitaplarında grafiklerle mukayeseli datalar ile sunuyorlar.
SOL VE SAĞ PARTİLER
İkinci Dünya Savaşı akabinde (“karma ekonomi”/ Keynesyen iktisat politikalarıyla) Fransa 1980 yılına kadar ortalama yüzde 4.7 büyüdü.
Neoliberalizmin azgınlaştığı 2000’li senelerda Fransa resesyona girerek negatif istikamette büyüdü. (Ki, 2012’de yüzde 0, 2013’te yüzde 0,8, 2014’te yüzde 0,2, 2015’te yüzde 0,8 vs.)
İşsizlik, yüzde 11’lere kadar çıktı.
Bu süreçte finansal faaliyetler giderek artı, başta gelir dağılımı olmak üzere eşitsizlikler süratle çoğaldı. Keynesyen tam istihdam maksadı, gelir sahiplerinin zenginlik ve mülklerinin korunması gayesiyle yer değiştirdi.
Kur siyasetlerinin teşvik ettiği yabancı sermaye girişi, büyümenin klasik kurumlarını ortadan kaldırdı.
Global finansal şirketlerin pay kâr oranları grafiklerde “şimşek hızıyla” gökyüzüne çıktı! halbuki. Kamulaştırmaya, sermaye dağılımına müdahaleye, sağlık-eğitim-araştırma üzere kamu hizmetleri ile tanımlanan “karma ekonomiye” örnek gösterilen Fransa’da, evvelki periyotlarda kârlar finansal olmayan üretici işletmelerde birikirdi!
Evet, Fransa’da da neoliberalizm, “kağıt oyuncusu” küçük finans kümenin çıkarına hizmet ederken, üretici büyük çoğunluğa ziyan verdi. Ekonomi-politika/neoliberalizm özünde toplumsal devlete ataktı.
Bu zorbalığa, “Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik” şiarıyla tarih sahnesine çıkan sol hükümetler de ahenk gösterdi. bu biçimdece Fransa halkı, neoliberal program uygulayan sağ ve sol partilerden uzaklaştı; işte Le Pen oylarını –bu temel sebeple- yüzde 42’ye çıkardı…
Hangi sınıf kime oy verdi? Yarına kalsın…
Soner Yalçın
ALINTIDIR