Türkiye Diyanet’i hiç bu kadar tartışmadı… Siz Türk kültürüne yabancısınız Beyim!
Türkiye’nin en büyük talihsizliği siyasi karar alma süreçlerinde kurumsal seviyede, halkla münasebetler bağlamında, medya nizamında üzerinde tartışılan sorun yahut bahisle ilgili olarak nitelikli aydınlatıcı ayrıntıların sirkülasyonda olmamasıdır.
Bu kısıtlama kimi vakit “kapitalizmin medya ve bilginin dağıtım süreçleri üstündeki denetiminden kaynaklanırken kimi vakit de düz cehaletin kararıdur”.
Türk basınında köşe yazdırılan profillerin ortalamasına baktığınızda bu kuşatmanın boyutlarını anlamış olursunuz.
“Çık üst at beni/İn aşağı tut beni” manzumeciliğine Türk basını fikir diyor.
Nitelikli bilgiyi şuurlu olarak örtüyor, deverana girmesini engelliyor.
Marul diktim, çorba dağıttım, ahaliyle sohbet ettim, halay mendilim elimde, bir gün devlet deneyimim yok lakin olsun “Ne büyük ve maharetli adamım” haydin Cumhurbaşkanı yapalım saçmalıkları bu kültürden çıkıyor. Üstelik bu dalgaya istikamet verenlerin büyük kısmı gazeteci vb., yani üniversite mezunu.
Türkiye’nin siyasi, entelektüel ve ticari hayatını bu cehalet ordusu tanzim ediyor.
Veyl olsun sizin aydınlığınıza.
GEREKSİZ TARTIŞMA
Uzunca bir vakittir bu sosyoloji “suyun kaynama derecesi, dünya düz mü yuvarlak mı? Limon ekşi mi tatlı mı?” üzere harcı alem malumat olmuş hususlar üzerinde hararetli bir tartışma açarak toplumun geri kalanını bu düzlemde bu cehalet patinajında tartışmaya zorluyorlar.
En son “Kurtuluş savaşı mı? Ulusal Gayret mi?” “İstiklal Harbi mi?” etrafında açılan gereksiz bir tartışma var.
Okuyalım:
“Son iki hafta boyunca askeri zaferlerimizin yıldönümlerini kutladık… Malazgirt’in, Büyük Taarruz’un ve evvelki gün de İzmir’in düşman işgalinden kurtuluşunun yıldönümlerini…
Her sene 30 Ağustos günü Büyük Taarruz’un ve 9 Eylül’de de İzmir’in kurtuluşunun yıldönümleri münasebetiyle merasimler düzenlenir, konuşmalar ve resmi geçitler yapılır ve kucak dolusu da “İstiklâl Savaşı” ibâresi tekrar edilir…
Bende bu ibâreye karşı son yıllarde bir ürküntü, bir antipati, başladı ve bunda kimi yabancı tarihçi dostlarımın sordukları sorular da tesirli oldu: “İstiklâlinizi kime karşı kazandınız? Tarihi boyunca bağımsızlığını kaybetmemekle övünen Türkiye yabancıların yönetimi altına mı girmişti?” soruları…
Birebir soruyu resmî merasimlere davetli olan yabancı diplomatların da ortada bir sorduklarını, bilhassa Yunan tarafının mevzuyu istihza ile, hattâ alay edercesine gündeme getirdiklerini daha sonradan öğrendim.
KAVRAM DÜZENSİZLİĞİ
“İstiklâl Savaşı”, öbür devletlerin boyunduruğu altında kalmış milletlerin bağımsızlıklarını elde etme gayretleridir; bu biçimde savaşları onlar verirler. Meselâ Yunanistan’ın 19. asırda bize veyahut Cezayir’in 1950’lerden daha sonra Fransa’ya karşı ayaklanmaları birer istiklâl çabasıdır.
Kelamlarını 1823’te Yunanistan’ın bize karşı başlatmış olduğu ayaklanma sırasında Dionisios Solomos’un yazdığı, tamamı 158 dörtlükten meydana gelen ve bu yüzden “dünyanın en uzun ulusal marşı” olan Yunan ulusal marşı “İmnos is tin Elefterian”ın yani “Özgürlük İlâhisi”ne bakın! Uzun uzun Yunan kılıçlarının sertliğinden bahseder, “düşmanı” yani bizi nasıl perişan edip kanımızı oluk üzere akıttıklarını anlatır, tâââ Spartalılar vaktine uzanan ve bitmek bilmeyen Yunan destanlarından dem vurur, daha sonra da özgürlüğün elde edilmesi için Yunan halkını haçın altına çağırır!”
Cumhuriyet’in yüzüncü yıldönümüne şunun şurasında iki sene kaldı ve Türkiye’nin artık bu kavram karışıklığını terk edip tabirin doğrusunu kullanımı gerekiyor!”
***
İHALE BİZE KALDI
Oldukça bir süre hakikat dürüst bir yanıt verilecek mi diye bekledim. Soner Yalçın haricinde herkes görmezden geldi.
Kalın Oğuz beyefendileri meyyit taklidi yaptı.
İnançlı ortamlarda ve sohbetlerde kimseye beş yaptırmayan kelamda milliyetçi, dağğvacı tarihçiler o orta karyolanın altına bakıyordu, duymadı!
Atatürkçüler! (nasıl olabiliyorlarsa) hiç duyamadılar.
İhale bize kaldı.
Neresini düzeltelim ki?
Türkiye işgal edilip bağımsızlığına son verilmediyse, ulusal çabayı kime karşı yaptınız? Yeterli misiniz? Devletin başşehri İstanbul’da işgal başkomutanından müsaade almadan tuvalete dahi gidilemiyordu. Seyahat müsaadesi, bütçenin onayı daima işgal kumandanının müsaadesine tabiydi. Kaldı ki genel Türk tarihi açısından bakıldığında kimi Türk uzunluklarının vakit zaman bağımsızlıklarını kaybettikleri bir vakıadır.
Türkoloji ciddiyet ister.
“Bağımsızlığımızı kaybetmedik!” diyerek neyi saklıyorsunuz?
Bilim kavramlarla yapılır. Kavramlar olmadan bilim yapmaya çalışmak “karanlık odada kara kuş avlamaya benzer”.
İstiklal Harbi bir kavramdır. Lisanımızda yerleşmiş onlarca farklı söz ve tabire kaynaklık etmiştir. Halk içinde kurtuluş savaşı vb. üzere farklı sözlerle de tabir edilebilir lakin “milli mücadele” kavram olarak farklıdır ve “İstiklal Harbinin” yerine geçmez. Devrin askeri zabıtlarına, TBMM zabıt ceridelerine, devrin kumandanlarının hatıratlarına baktığınız vakit “İstiklal Harbi”nden bahsedilir. Ulusal Savunma bakanlığının periyoda ait arşiv yayınlarında istiklal harbi denir. Askeri arşivde ilgili katalog da başından beri İstiklal Harbi olarak tasnif edilmiştir.
Muteber yabancı bilimsel kaynaklarda İngilzce “The Turkish War of Independence”,Rusça “Турецкая война за независимость =Turetskaya voyna za nezavisimost’ Türk İstiklal Harbi” olarak zikredilir.
Neyi tartışıyoruz? Allah aşkına!
Türkiye tarihçiliği öteki yandan ideolojiye yabancıdır. Tarihi yalnızca kronolojiyi yahut olup biteni sayıp dökmek olarak algılamak aldatıcıdır. Periyoda hakim olan iktisat politik ideolojik anlayışı, üretim ve mülkiyet alakalarını ıskalayarak hakikat bir tarihi analiz yapamayız.
“Milli Mücadele”, “İstiklal Harbi”/ “ “Milli Kurtuluş Savaşını” da içeren daha geniş bir bağlamdır. Tanzimat’la başlayan “Millî Demokratik Devrim” sürecinin bir yansımasıdır. “Kuldan vatandaşa, ümmetten millete, dini hukuktan, olumlu hukuka, saltanattan ulusal egemenliğe dönüşüm sürecini tabir eder. Millet olmadan, ulusal egemenlik olmaz. Müspet hukuk olmadan ulusal egemenlik olmaz. Ulusal egemenlik ulusal devlet, milliyetçilik lakin ve lakin kaynağı millet olan hukuk sisteminde mümkündür. O yüzden “bütün farklı inançlara hürmetin tabiri olarak” laiklik şayet olmazsa olmazıdır. Milliyetçilik, ulusal devlet, hukuk devleti ulusal egemenlik içerisinde mana kazanır.
Ulusal uğraş, ihtilalleri de içeren daha geniş bir ideolojik tabandır.
*İstiklal Madalyası
“İstiklâl Harbi malûllerine verilecek para mükâfatı hakkında kanun lâyihası ve Bütçe Encümeni mazbatası (1/203) T. C. Başvekâlet 24.11.1955 Kanunlar ve Kararlar Tetkik Dairesi Bay%: 71/9,533 Türkiye Büyük Millet Meclisi Yüksek Reisliğine “İstiklâl Harbi” Malûllerine verilecek para mükâfatı yetim maaşı ve tahsisatları) faslından tediyesi uygun görülmüş ve bu gayeyle ilişik kanun lâyihası hazırlanmıştır.”
Zafer Bayramı’nda Atatürk’ün ismini anmayarak, dolaylı nağmeler ve numaralarla zaferi ve o zaferin kumandanını unutturmazsınız fakat ve fakat etnik siyasal nefretinizi ve Türk düşmanlığınızı ifşa etmiş olursunuz.
Zaferi kazananlar kutlar, üzülenler yas fiyat.
Biz/Türk milleti sizi tanıyoruz merak buyurmayın!
***
GÜNAYDIN!
Türk kültürüne yabancısınız beğim. Türk kültüründe “Günaydın” yüzsenelerdır farklı söyleyişlerle vardır. Uzaya Voyager aracıyla birlikte Behçet Kemal Çağlar sesinden “sabahı şerifleriniz hayr olsun” formuyla gitti. Uzaylılar bile duymuş olabilir. Bizim medeniyetimiz bir “Merhaba ve Günaydın medeniyetidir”. Küçükken babam yolda yürürken selamlaştığı insanların hepsini tanıdığını sanırdım. Merak saikiyle sorduğumda birçoklarını tanımadığını lakin bunun bir adabı muaşeret olduğunu öğrendim. Lütfü Doğan (CHP’li) ve Tayyar Altıkulaç (AP’liydi). Türkiye’de her şeyin ayrıştığı kan gövdeyi götürdüğü periyotlarda bile Türk milleti sağıyla soluyla Diyanet’i tartışmadı, Reis Beyefendilere daima hürmet duydu.
BESİN ENFLASYONU
Tarla ile market içindeki fiyat farkı yedi kata kadar ulaşırsa orada üretim maliyeti ve kâr marjından öte açık bir talandan kelam etmek mümkündür. Belediyeler üretici kooperatifleriyle işbirliği yaparak gerçek bir rekabet ortamı için onlara kentsel alanda satış imkânı sunabilir. Hem üretenler hem tüketenler kazanır. Üretimin olduğu üzere tüketimin de örgütlenmesi yeni ekonomik atılımlar için itici güç oluşturur.
Neoliberal ezbere bir noktada dur demenin vakti geldi de geçiyor bile.
Bakalım birinci kim yürek edebilecek.
Prof. Dr. Kemal Üçüncü
ALINTIDIR
Türkiye’nin en büyük talihsizliği siyasi karar alma süreçlerinde kurumsal seviyede, halkla münasebetler bağlamında, medya nizamında üzerinde tartışılan sorun yahut bahisle ilgili olarak nitelikli aydınlatıcı ayrıntıların sirkülasyonda olmamasıdır.
Bu kısıtlama kimi vakit “kapitalizmin medya ve bilginin dağıtım süreçleri üstündeki denetiminden kaynaklanırken kimi vakit de düz cehaletin kararıdur”.
Türk basınında köşe yazdırılan profillerin ortalamasına baktığınızda bu kuşatmanın boyutlarını anlamış olursunuz.
“Çık üst at beni/İn aşağı tut beni” manzumeciliğine Türk basını fikir diyor.
Nitelikli bilgiyi şuurlu olarak örtüyor, deverana girmesini engelliyor.
Marul diktim, çorba dağıttım, ahaliyle sohbet ettim, halay mendilim elimde, bir gün devlet deneyimim yok lakin olsun “Ne büyük ve maharetli adamım” haydin Cumhurbaşkanı yapalım saçmalıkları bu kültürden çıkıyor. Üstelik bu dalgaya istikamet verenlerin büyük kısmı gazeteci vb., yani üniversite mezunu.
Türkiye’nin siyasi, entelektüel ve ticari hayatını bu cehalet ordusu tanzim ediyor.
Veyl olsun sizin aydınlığınıza.
GEREKSİZ TARTIŞMA
Uzunca bir vakittir bu sosyoloji “suyun kaynama derecesi, dünya düz mü yuvarlak mı? Limon ekşi mi tatlı mı?” üzere harcı alem malumat olmuş hususlar üzerinde hararetli bir tartışma açarak toplumun geri kalanını bu düzlemde bu cehalet patinajında tartışmaya zorluyorlar.
En son “Kurtuluş savaşı mı? Ulusal Gayret mi?” “İstiklal Harbi mi?” etrafında açılan gereksiz bir tartışma var.
Okuyalım:
“Son iki hafta boyunca askeri zaferlerimizin yıldönümlerini kutladık… Malazgirt’in, Büyük Taarruz’un ve evvelki gün de İzmir’in düşman işgalinden kurtuluşunun yıldönümlerini…
Her sene 30 Ağustos günü Büyük Taarruz’un ve 9 Eylül’de de İzmir’in kurtuluşunun yıldönümleri münasebetiyle merasimler düzenlenir, konuşmalar ve resmi geçitler yapılır ve kucak dolusu da “İstiklâl Savaşı” ibâresi tekrar edilir…
Bende bu ibâreye karşı son yıllarde bir ürküntü, bir antipati, başladı ve bunda kimi yabancı tarihçi dostlarımın sordukları sorular da tesirli oldu: “İstiklâlinizi kime karşı kazandınız? Tarihi boyunca bağımsızlığını kaybetmemekle övünen Türkiye yabancıların yönetimi altına mı girmişti?” soruları…
Birebir soruyu resmî merasimlere davetli olan yabancı diplomatların da ortada bir sorduklarını, bilhassa Yunan tarafının mevzuyu istihza ile, hattâ alay edercesine gündeme getirdiklerini daha sonradan öğrendim.
KAVRAM DÜZENSİZLİĞİ
“İstiklâl Savaşı”, öbür devletlerin boyunduruğu altında kalmış milletlerin bağımsızlıklarını elde etme gayretleridir; bu biçimde savaşları onlar verirler. Meselâ Yunanistan’ın 19. asırda bize veyahut Cezayir’in 1950’lerden daha sonra Fransa’ya karşı ayaklanmaları birer istiklâl çabasıdır.
Kelamlarını 1823’te Yunanistan’ın bize karşı başlatmış olduğu ayaklanma sırasında Dionisios Solomos’un yazdığı, tamamı 158 dörtlükten meydana gelen ve bu yüzden “dünyanın en uzun ulusal marşı” olan Yunan ulusal marşı “İmnos is tin Elefterian”ın yani “Özgürlük İlâhisi”ne bakın! Uzun uzun Yunan kılıçlarının sertliğinden bahseder, “düşmanı” yani bizi nasıl perişan edip kanımızı oluk üzere akıttıklarını anlatır, tâââ Spartalılar vaktine uzanan ve bitmek bilmeyen Yunan destanlarından dem vurur, daha sonra da özgürlüğün elde edilmesi için Yunan halkını haçın altına çağırır!”
Cumhuriyet’in yüzüncü yıldönümüne şunun şurasında iki sene kaldı ve Türkiye’nin artık bu kavram karışıklığını terk edip tabirin doğrusunu kullanımı gerekiyor!”
***
İHALE BİZE KALDI
Oldukça bir süre hakikat dürüst bir yanıt verilecek mi diye bekledim. Soner Yalçın haricinde herkes görmezden geldi.
Kalın Oğuz beyefendileri meyyit taklidi yaptı.
İnançlı ortamlarda ve sohbetlerde kimseye beş yaptırmayan kelamda milliyetçi, dağğvacı tarihçiler o orta karyolanın altına bakıyordu, duymadı!
Atatürkçüler! (nasıl olabiliyorlarsa) hiç duyamadılar.
İhale bize kaldı.
Neresini düzeltelim ki?
Türkiye işgal edilip bağımsızlığına son verilmediyse, ulusal çabayı kime karşı yaptınız? Yeterli misiniz? Devletin başşehri İstanbul’da işgal başkomutanından müsaade almadan tuvalete dahi gidilemiyordu. Seyahat müsaadesi, bütçenin onayı daima işgal kumandanının müsaadesine tabiydi. Kaldı ki genel Türk tarihi açısından bakıldığında kimi Türk uzunluklarının vakit zaman bağımsızlıklarını kaybettikleri bir vakıadır.
Türkoloji ciddiyet ister.
“Bağımsızlığımızı kaybetmedik!” diyerek neyi saklıyorsunuz?
Bilim kavramlarla yapılır. Kavramlar olmadan bilim yapmaya çalışmak “karanlık odada kara kuş avlamaya benzer”.
İstiklal Harbi bir kavramdır. Lisanımızda yerleşmiş onlarca farklı söz ve tabire kaynaklık etmiştir. Halk içinde kurtuluş savaşı vb. üzere farklı sözlerle de tabir edilebilir lakin “milli mücadele” kavram olarak farklıdır ve “İstiklal Harbinin” yerine geçmez. Devrin askeri zabıtlarına, TBMM zabıt ceridelerine, devrin kumandanlarının hatıratlarına baktığınız vakit “İstiklal Harbi”nden bahsedilir. Ulusal Savunma bakanlığının periyoda ait arşiv yayınlarında istiklal harbi denir. Askeri arşivde ilgili katalog da başından beri İstiklal Harbi olarak tasnif edilmiştir.
Muteber yabancı bilimsel kaynaklarda İngilzce “The Turkish War of Independence”,Rusça “Турецкая война за независимость =Turetskaya voyna za nezavisimost’ Türk İstiklal Harbi” olarak zikredilir.
Neyi tartışıyoruz? Allah aşkına!
Türkiye tarihçiliği öteki yandan ideolojiye yabancıdır. Tarihi yalnızca kronolojiyi yahut olup biteni sayıp dökmek olarak algılamak aldatıcıdır. Periyoda hakim olan iktisat politik ideolojik anlayışı, üretim ve mülkiyet alakalarını ıskalayarak hakikat bir tarihi analiz yapamayız.
“Milli Mücadele”, “İstiklal Harbi”/ “ “Milli Kurtuluş Savaşını” da içeren daha geniş bir bağlamdır. Tanzimat’la başlayan “Millî Demokratik Devrim” sürecinin bir yansımasıdır. “Kuldan vatandaşa, ümmetten millete, dini hukuktan, olumlu hukuka, saltanattan ulusal egemenliğe dönüşüm sürecini tabir eder. Millet olmadan, ulusal egemenlik olmaz. Müspet hukuk olmadan ulusal egemenlik olmaz. Ulusal egemenlik ulusal devlet, milliyetçilik lakin ve lakin kaynağı millet olan hukuk sisteminde mümkündür. O yüzden “bütün farklı inançlara hürmetin tabiri olarak” laiklik şayet olmazsa olmazıdır. Milliyetçilik, ulusal devlet, hukuk devleti ulusal egemenlik içerisinde mana kazanır.
Ulusal uğraş, ihtilalleri de içeren daha geniş bir ideolojik tabandır.
*İstiklal Madalyası
“İstiklâl Harbi malûllerine verilecek para mükâfatı hakkında kanun lâyihası ve Bütçe Encümeni mazbatası (1/203) T. C. Başvekâlet 24.11.1955 Kanunlar ve Kararlar Tetkik Dairesi Bay%: 71/9,533 Türkiye Büyük Millet Meclisi Yüksek Reisliğine “İstiklâl Harbi” Malûllerine verilecek para mükâfatı yetim maaşı ve tahsisatları) faslından tediyesi uygun görülmüş ve bu gayeyle ilişik kanun lâyihası hazırlanmıştır.”
Zafer Bayramı’nda Atatürk’ün ismini anmayarak, dolaylı nağmeler ve numaralarla zaferi ve o zaferin kumandanını unutturmazsınız fakat ve fakat etnik siyasal nefretinizi ve Türk düşmanlığınızı ifşa etmiş olursunuz.
Zaferi kazananlar kutlar, üzülenler yas fiyat.
Biz/Türk milleti sizi tanıyoruz merak buyurmayın!
***
GÜNAYDIN!
Türk kültürüne yabancısınız beğim. Türk kültüründe “Günaydın” yüzsenelerdır farklı söyleyişlerle vardır. Uzaya Voyager aracıyla birlikte Behçet Kemal Çağlar sesinden “sabahı şerifleriniz hayr olsun” formuyla gitti. Uzaylılar bile duymuş olabilir. Bizim medeniyetimiz bir “Merhaba ve Günaydın medeniyetidir”. Küçükken babam yolda yürürken selamlaştığı insanların hepsini tanıdığını sanırdım. Merak saikiyle sorduğumda birçoklarını tanımadığını lakin bunun bir adabı muaşeret olduğunu öğrendim. Lütfü Doğan (CHP’li) ve Tayyar Altıkulaç (AP’liydi). Türkiye’de her şeyin ayrıştığı kan gövdeyi götürdüğü periyotlarda bile Türk milleti sağıyla soluyla Diyanet’i tartışmadı, Reis Beyefendilere daima hürmet duydu.
BESİN ENFLASYONU
Tarla ile market içindeki fiyat farkı yedi kata kadar ulaşırsa orada üretim maliyeti ve kâr marjından öte açık bir talandan kelam etmek mümkündür. Belediyeler üretici kooperatifleriyle işbirliği yaparak gerçek bir rekabet ortamı için onlara kentsel alanda satış imkânı sunabilir. Hem üretenler hem tüketenler kazanır. Üretimin olduğu üzere tüketimin de örgütlenmesi yeni ekonomik atılımlar için itici güç oluşturur.
Neoliberal ezbere bir noktada dur demenin vakti geldi de geçiyor bile.
Bakalım birinci kim yürek edebilecek.
Prof. Dr. Kemal Üçüncü
ALINTIDIR