Yoksa İsrail’de barışı Z nesli mı sağlayacak
30 yıl evvel İsrail’e göç ettiğimde birinci başladığım iş beyaz çimento ithal edip satmaktı.
Yeni göçmen olarak geldiğim günden tam 9 ay daha sonra beyaz çimento maceramız başladı.
Başlar başlamaz da beyaz çimento piyasasının muhakkak başlı alıcıları olan mozaik yer karosu üreticileri ve talepleri adeta önümüzü açtı. Bu pazardaki alıcılar ikiye ayrılıyordu.
İsrailli üreticiler ve Arap üreticiler. Arap üreticiler de ikiye ayrılır. İsrailli Araplar ve Batı Şeria ile Gazzeli Araplar. Bugün bu komşular kendilerine Filistinli diyorlar. Sağolsunlar bence mahsuru yok natürel.
İşte neredeyse 30 yıldır bu komşularımız ile evvelce ticari münasebetlerde daha sonradan da bu ilgiler dostluk adeta akrabalık ilgisi üzere bir duruma dönüştü.
En yakın dostlarımdan biri Kalkilya’daki baş bayiimiz Abdulrahim ABED SAS idi. Sağolsun bütün ailesi çocukları ve eşi ile de tanışır ve görüşürüz. Oğlumun Bar Mitzva merasimine oğlum ve kızımın düğün merasimlerine biz de onun çocuklarının düğüm merasimlerine katılmışızdır.
Alakamızın başladığı 1992 yılı başında Sasa’nın kızının düğününe eşimle bir arada katıldık yanımızda merhum ortağım Baruh abi ve eşi de vardı. Eşimin üzerinde de Türkiye’den gelmedilk evvel almış olduğu süet (deri) bir mont vardı çok da hoş bir ceketti.
O sıralarda bombalı otobüsler bıçaklama olayları ve toplu ve ferdî terör olayları da az değildi. Kalkilya’daki düğüne gideceğimizi duyan İsrailli arkadaşlar ve ailemiz meczup misiniz ne işiniz var demeleri bizi epeyce ta fazla etkilemedi. SASA bizim dostumuzdu biz de onun… öncedence yaptığımız sohbetlerde burada size bir şey yapabilmeleri için evvel beni ve çocuklarımı bitirmeleri lazım ki size sıra gelsin biçimindeki teminatı en sağlam durumdu.
Eşim alışılmış ki tedirgindi ve düğünün ortasında ortaya çıkan kalaşnikof tüfekler ile havaya ateş edilmesi tedirginliğini daha da fazla artırmıştı, haklı olarak. Ve bana yavaşça, “Her şey hoş de biri gelip geriden bıçaklarsa yeni süet ceket mahvolacak” dedi. Garip garip yüzüne baktım “sen ceketi mi düşünüyorsun” dedim.
Bu olayları ve ortadan 30 sene geçmesine karşın bu dostluğun hala devam etmesini niye anlattım, aktarayım…
Bugünkü N12 haber sitesinde çok olumlu bir haber yayınlandı.
Buhabere bakılırsa aslında bir kaç yıldır gerçekleştirilen “ortak hayat hazırlık sınıflarından” birinde Z neslinden bir gencin anlattıkları, aslında ortak hayat konusunu benim bu ülkede 30 yıldan beri idame ettirdiğimi bana hatırlattı.
Açayım…
Bu hazırlık sınıfında iki genç talebe var. Biri kuzeni bir terör hücumunda geçtiğimiz hafta öldürülen Beit Şemeş’li Naftali Carles ile bu sınıfta tanışıp dost olan ve (Kuzey İsrail’de bulunan bir bölge olan) Celile’nin Kanna köyünden Abdul Nasser Udat…
Anlatılması sıkıntı bir dostluk münasebeti kurmuş durumdalar.
İşte birlikte fotoğrafları:
Solda Natftali sağda Abed
Naftali: “Kuzenim Eli Kay’in terör hücumunda öldürüldüğü iletisini aldığımda Abed bana takviye oldu ve bu benim için bir çemberi kapattı.”
18 yaşındaki Naftali Carles ve 19 yaşındaki Abed Alnasser Udat, fazlaca farklı insanlara benziyorlar – Ramat Beit Shemesh’ten bir Yahudi, hududa askere gitmeye hazırlanıyor. Oburu ise Celile’deki Kfar Kanna’dan çabucak hemen konuşmamış olan Müslüman bir Arap. hayatının büyük bir kısmında akıcı İbranice konuşuyor. Biroldukça ortak noktaları var – ikisi de neredeyse tüm hayatları boyunca, birbirlerini tanımadan bile birbirlerinden nefret ederdi örneğin!
Abed, “Benim köyümde Filistin milliyetçiliği ve kimliği epey önemlidir” diyor ve ekliyor: “Maalesef -söylemeyi sevmem- Yahudi nefreti ile ödüllendirileceğim bir ortamda büyüdüm. Yalnızca İsrailliler değil, Musevilerden genel olarak… Bu nefret okulda, her yerde kök salmış. Musevilerden nefret ettim. Ancak artık durum farklı.”
Naftali’ye bakıyor, ona gülümseyerek: “Evvelden düzgün bir Arap meyyit bir Arap derdim. Bugün bir Arap benim en düzgün arkadaşlarımdan biri.”
ARAP TABİBİN DAVRANIŞLARI
Üç ay evvel Jezreel Vadisi’ndeki Yahudi ve Arap gençler, ortak bir hayatı hedefleyen “Ortak İsrail Liderlik Koleji” hazırlık okulunda bir ortaya geldiler. Neredeyse anında ilişki kurdular. Bu, epeyce farklı geçmişlerden gelmelerine ve geçmişte dünya görüşlerini etkileyen güç olaylar bulunmasına rağmen…
Okuldaki Naftali net bir aksanla, “Aslen Güney Afrikalıyım” diyor ve şunları aktarıyor:
“2014 yılında, ben 12 yaşındayken, göç etmedilk evvel, Alon Shvut Kavşağı’nda bir terör saldırısı oldu ve kuzenim öldürüldü. Sabah kalktığımda ailemi epey üzgün gördüğümü hatırlıyorum, bana olanları anlattılar ve olay bozuldu. Ben epeyce yakın değildim, zira uzakta yaşıyorduk fakat onu tekrar tanıyamayacağımı büyük bir hasret duydum.
Cumartesi günü teyzem öldürüldüğünden beri bütün Arapların terörist olduğuna, dünyada yeterli bir Arap olmadığına karar verdim. Bütün ırkçı sloganlar var. Bu ortada benim ailemde onlar da benim üzere düşündüler, onlar da öyleydi. Çok sağcı. Tahminen onlardan biraz daha çoktum.
14 yaşımda İsrail’e geldim ve birden her yerde Arapları gördüm – otobüs sürücüleri ya da inşaat personelleri, hepsinin terörist olmadığını gördüm. Ve en değerli olay bir seferinde kardeşimle hastaneye gittiğimde oldu. özel muhtaçlıkları olan bir çocuk. Ona karşı sabırlılar ve Arap hekim ona bir melek üzere davrandı. bu biçimdedan beri fikrimi değiştirmeye başladım.”
(Söz konusu okula ilişkin bir hazırlık sınıfı…)
YAŞANAN SÜRECİ ANLATTI
Abed’e dünya görüşünün nasıl değiştiği sorulduğunda yaşadığı süreci şu biçimde anlatıyor:
“Daha gençken bölge öğrenci konsebir daha girdim, İbraniceyi daha hayli anlamaya başladım ve bölge temsilcisi olarak ilerledim ve Musevilerle bu biçimde tanıştım. Birebir kişi olduğunu anlamaya başladım, yalnızca farklı bir lisanla. Çatışmayı daha fazla keşfetmeye ve damgaları ve her şeyi daha fazla anlamaya başladım ve fikrim değişti. Nefret eden bir insan olmadığımı anladım ve Ben sevgiyi destekliyorum. Ve oradan nefreti silmeye başladım. İçimde daha fazlaca o da benimle bir müddetç yaşadı.”
Abed, “Mekanik eğitimi yardımıyla hazırlık sınıfına geldim” diyor. Devamında da “Benimle hazırlık sınıfı hakkında konuştular, ben de niye olmasın dedim. aslına bakarsanız bir müddetçten geçiyorum ve değişiyorum ve farklı beşerlerle tanışmak istiyorum. Ve bu İsrail, Filistin ve çatışma sorunu, sahiden ilgilendiriyor. Ben ve ben bunun için gitmeye karar verdik” sözlerini kullanıyor.
Hazırlık kursu 7 ay sürüyor ve Jezreel Valley College’da bulunuyor. Hem askerlik öncesi programı birebir vakitte ulusal yahut sivil hizmet programı var. Kursiyerler ayda bir hafta sonu okulda kalırlar ve hafta boyunca her iki taraftaki derslere, derslere ve bilgilendirme aktifliklerine katılırlar.
“ARKADAŞLARIM BENİ DAİMA UYARDI”
Abed şiddetle “Verdiğim en düzgün karar bu hazırlık okuluna gitmekti” diyor:
“Arkadaşlarım bana daima ‘beyininizi yıkayacaklar, bu biçimdece sizi ISK ve ulusal hizmet için işe alabilecekler’ diyorlar ve onlara tahminen dedim lakin denetim etmek istiyorum. Ve bu bir kesim, artık kimliğim her zamankinden daha kuvvetli. En hayli Filistinli hissediyorum ve bunun sebebi açıklamayı, düşünmeyi ve öteki tarafları âlâ bir biçimde görmeyi öğrendim.”
Abed, “Beni burada olduğum üzere kabul etmeleri beni daha da güçlendirdi. Odamda, ortak dairede bir Filistin bayrağı asıyorum ve Yahudi arkadaşlar ve ortaklar gelip yanıma oturuyorlar. Ve bu benim için fazlaca heyecan verici. her insanın ‘Birbirimizi bu biçimde kabul ettiğimiz bir ortamda yaşamayı ne kadar epeyce istiyorum. Sen Filistinlisin, Siyonistsin, Yahudisin – fark etmez, sen bir beşersin. Ne düşünürsen düşün, Kabul edildin. Hazırlık sınıfını bu kadar cazibeli kılan da bu…” diyor.
“Peki sahiden IDF’ye yazılacak mısınız” sorusuna da “ISK’ye değil, ulusal hizmete katılacağım – belki” diyerek karşılık veriyor.
Naftali, “İlk başta, hazırlık okuluna gitmeye karar verdiğimde ailem şoktaydı” diyor:
“Benim üzere bir geçmişe sahip bir adamdan beklediklerinden çok farklıydı. Ve bu onları epey şaşırttı. Fakat artık beni destekliyorlar. Şaşırtan bir biçimde bana takviye olan Dalia’nın babasıydı. Ona sebebini hiç sormadım lakin ben Bu yerin potansiyelini gördüğünü hissediyorum.”
Kasım ayında, Güney Afrika’dan 26 yaşında yeni bir göçmen olan merhum Eliyahu Kay’ın eski kentindeki bir terör atağında öldürüldü.
“Eli’nin bir terör taarruzunda öldürüldüğü iletisini aldığımızda, tam makine toplantısındaydık. Neredeyse ağlamaya başladım ve dışarı çıktım ve Abed Yaşar peşimden geldi, beni güçlendirmek için birinci çıkan o oldu. Abed benimle özdeşleştiğini söylemiş oldu ve ben onu bir insan olarak gördüm, arkadaşım. Hakikaten bir çember kapatıyormuşum üzere hissettim – kuzenimin öldürüldüğü ataktan bu yana ne kadar değişiklik yaptığımı gördüm.
“Terör hücumları üzere bu cins olaylar olduğunda aranızda bir tartışma yaratıyor mu” sorusuna karşılık…
Abed çabucak yanıtlıyor: “Aramızda değil. Bu acı gerçek karşısında beraberyiz. Saygılı bir telaffuz var. Fikrimi saygılı ve anlayışlı bir biçimde söz edebiliyorum ve farklı düşünen bir taraf daha olduğunu anlıyorum, fakat hürmet var ve ne hissettiğimi söylemekte kendimi rahat hissediyorum.”
Naftali, “Diğer taraf hakkında fazlaca şey öğrendim” diye ekliyor:
“Ne vakit bir akın ve Arap terörist olsa, yanlarındaki sonuçları nasıl deneyimliyor, hiç bir şey yapmayan ve yalnızca barış ortasında yaşamak isteyen tüm Arapları ne kadar etkilediğini görüyorum. Örneğin – konutlarında aramalar ve birkaç hudut muhafızı tıpkı anda her yere gidiyor ve tüm Vakit onlara bakıyor.”
Hazırlık sınıfını İsrail Liderliği ile bir arada yöneten Rashi Vakfı Aksiyon Merkezi’nin yöneticisi Yossi Malka, “Hazırlık sınıfında ortak kalmak, farklı kimlikler içinde, tüm karmaşıklıkları için ve onları bulanıklaştırmadan derinlemesine bir tanımaya müsaade veriyor” diyor.
Derneği, Emek Yizrael Akademik Koleji ve Histadrut “Program liderlik için araçlar sağlıyor” diye ekliyor. Malka, “Farklılıklara karşın bir ortada yaşamanın mümkün olduğunu gösteren açık ve saygılı bir telaffuzla dünya görüşlerinde bir değişiklik. Ortak ve çeşitli toplum” tabirlerini kullanıyor.
Uyuşmazlığa bir tahlil bulma konusunda birbirleriyle konuşup konuşamayacakları sorulduğunda Naftali, “Çatışmayı çözmekten daha az, pratikte bunu yapmaktan daha fazlaca bahsettiklerini” söylüyor: “beraber yaşıyoruz, tahlili yaşıyoruz.”
Abed ekliyor: “Bence, Musevileri ve Filistinlileri bir biçimde ayırma seçeneği yok, yalnızca birlikte yaşama mümkünlüğü var ve burada yaptığımız da tam olarak budur.”
Bu haberi hazırlayan ve röportajı yapan N12 muhabiri Lia Spilkin’i tebrik eder bu tipten teşebbüsleri devamını ve sonuçlarını takip etmek gerekiyor derim.
Barış epeyce uzak değil umut var.
Rafael Sadi
ALINTIDIR
30 yıl evvel İsrail’e göç ettiğimde birinci başladığım iş beyaz çimento ithal edip satmaktı.
Yeni göçmen olarak geldiğim günden tam 9 ay daha sonra beyaz çimento maceramız başladı.
Başlar başlamaz da beyaz çimento piyasasının muhakkak başlı alıcıları olan mozaik yer karosu üreticileri ve talepleri adeta önümüzü açtı. Bu pazardaki alıcılar ikiye ayrılıyordu.
İsrailli üreticiler ve Arap üreticiler. Arap üreticiler de ikiye ayrılır. İsrailli Araplar ve Batı Şeria ile Gazzeli Araplar. Bugün bu komşular kendilerine Filistinli diyorlar. Sağolsunlar bence mahsuru yok natürel.
İşte neredeyse 30 yıldır bu komşularımız ile evvelce ticari münasebetlerde daha sonradan da bu ilgiler dostluk adeta akrabalık ilgisi üzere bir duruma dönüştü.
En yakın dostlarımdan biri Kalkilya’daki baş bayiimiz Abdulrahim ABED SAS idi. Sağolsun bütün ailesi çocukları ve eşi ile de tanışır ve görüşürüz. Oğlumun Bar Mitzva merasimine oğlum ve kızımın düğün merasimlerine biz de onun çocuklarının düğüm merasimlerine katılmışızdır.
Alakamızın başladığı 1992 yılı başında Sasa’nın kızının düğününe eşimle bir arada katıldık yanımızda merhum ortağım Baruh abi ve eşi de vardı. Eşimin üzerinde de Türkiye’den gelmedilk evvel almış olduğu süet (deri) bir mont vardı çok da hoş bir ceketti.
O sıralarda bombalı otobüsler bıçaklama olayları ve toplu ve ferdî terör olayları da az değildi. Kalkilya’daki düğüne gideceğimizi duyan İsrailli arkadaşlar ve ailemiz meczup misiniz ne işiniz var demeleri bizi epeyce ta fazla etkilemedi. SASA bizim dostumuzdu biz de onun… öncedence yaptığımız sohbetlerde burada size bir şey yapabilmeleri için evvel beni ve çocuklarımı bitirmeleri lazım ki size sıra gelsin biçimindeki teminatı en sağlam durumdu.
Eşim alışılmış ki tedirgindi ve düğünün ortasında ortaya çıkan kalaşnikof tüfekler ile havaya ateş edilmesi tedirginliğini daha da fazla artırmıştı, haklı olarak. Ve bana yavaşça, “Her şey hoş de biri gelip geriden bıçaklarsa yeni süet ceket mahvolacak” dedi. Garip garip yüzüne baktım “sen ceketi mi düşünüyorsun” dedim.
Bu olayları ve ortadan 30 sene geçmesine karşın bu dostluğun hala devam etmesini niye anlattım, aktarayım…
Bugünkü N12 haber sitesinde çok olumlu bir haber yayınlandı.
Buhabere bakılırsa aslında bir kaç yıldır gerçekleştirilen “ortak hayat hazırlık sınıflarından” birinde Z neslinden bir gencin anlattıkları, aslında ortak hayat konusunu benim bu ülkede 30 yıldan beri idame ettirdiğimi bana hatırlattı.
Açayım…
Bu hazırlık sınıfında iki genç talebe var. Biri kuzeni bir terör hücumunda geçtiğimiz hafta öldürülen Beit Şemeş’li Naftali Carles ile bu sınıfta tanışıp dost olan ve (Kuzey İsrail’de bulunan bir bölge olan) Celile’nin Kanna köyünden Abdul Nasser Udat…
Anlatılması sıkıntı bir dostluk münasebeti kurmuş durumdalar.
İşte birlikte fotoğrafları:
Solda Natftali sağda Abed
Naftali: “Kuzenim Eli Kay’in terör hücumunda öldürüldüğü iletisini aldığımda Abed bana takviye oldu ve bu benim için bir çemberi kapattı.”
18 yaşındaki Naftali Carles ve 19 yaşındaki Abed Alnasser Udat, fazlaca farklı insanlara benziyorlar – Ramat Beit Shemesh’ten bir Yahudi, hududa askere gitmeye hazırlanıyor. Oburu ise Celile’deki Kfar Kanna’dan çabucak hemen konuşmamış olan Müslüman bir Arap. hayatının büyük bir kısmında akıcı İbranice konuşuyor. Biroldukça ortak noktaları var – ikisi de neredeyse tüm hayatları boyunca, birbirlerini tanımadan bile birbirlerinden nefret ederdi örneğin!
Abed, “Benim köyümde Filistin milliyetçiliği ve kimliği epey önemlidir” diyor ve ekliyor: “Maalesef -söylemeyi sevmem- Yahudi nefreti ile ödüllendirileceğim bir ortamda büyüdüm. Yalnızca İsrailliler değil, Musevilerden genel olarak… Bu nefret okulda, her yerde kök salmış. Musevilerden nefret ettim. Ancak artık durum farklı.”
Naftali’ye bakıyor, ona gülümseyerek: “Evvelden düzgün bir Arap meyyit bir Arap derdim. Bugün bir Arap benim en düzgün arkadaşlarımdan biri.”
ARAP TABİBİN DAVRANIŞLARI
Üç ay evvel Jezreel Vadisi’ndeki Yahudi ve Arap gençler, ortak bir hayatı hedefleyen “Ortak İsrail Liderlik Koleji” hazırlık okulunda bir ortaya geldiler. Neredeyse anında ilişki kurdular. Bu, epeyce farklı geçmişlerden gelmelerine ve geçmişte dünya görüşlerini etkileyen güç olaylar bulunmasına rağmen…
Okuldaki Naftali net bir aksanla, “Aslen Güney Afrikalıyım” diyor ve şunları aktarıyor:
“2014 yılında, ben 12 yaşındayken, göç etmedilk evvel, Alon Shvut Kavşağı’nda bir terör saldırısı oldu ve kuzenim öldürüldü. Sabah kalktığımda ailemi epey üzgün gördüğümü hatırlıyorum, bana olanları anlattılar ve olay bozuldu. Ben epeyce yakın değildim, zira uzakta yaşıyorduk fakat onu tekrar tanıyamayacağımı büyük bir hasret duydum.
Cumartesi günü teyzem öldürüldüğünden beri bütün Arapların terörist olduğuna, dünyada yeterli bir Arap olmadığına karar verdim. Bütün ırkçı sloganlar var. Bu ortada benim ailemde onlar da benim üzere düşündüler, onlar da öyleydi. Çok sağcı. Tahminen onlardan biraz daha çoktum.
14 yaşımda İsrail’e geldim ve birden her yerde Arapları gördüm – otobüs sürücüleri ya da inşaat personelleri, hepsinin terörist olmadığını gördüm. Ve en değerli olay bir seferinde kardeşimle hastaneye gittiğimde oldu. özel muhtaçlıkları olan bir çocuk. Ona karşı sabırlılar ve Arap hekim ona bir melek üzere davrandı. bu biçimdedan beri fikrimi değiştirmeye başladım.”
(Söz konusu okula ilişkin bir hazırlık sınıfı…)
YAŞANAN SÜRECİ ANLATTI
Abed’e dünya görüşünün nasıl değiştiği sorulduğunda yaşadığı süreci şu biçimde anlatıyor:
“Daha gençken bölge öğrenci konsebir daha girdim, İbraniceyi daha hayli anlamaya başladım ve bölge temsilcisi olarak ilerledim ve Musevilerle bu biçimde tanıştım. Birebir kişi olduğunu anlamaya başladım, yalnızca farklı bir lisanla. Çatışmayı daha fazla keşfetmeye ve damgaları ve her şeyi daha fazla anlamaya başladım ve fikrim değişti. Nefret eden bir insan olmadığımı anladım ve Ben sevgiyi destekliyorum. Ve oradan nefreti silmeye başladım. İçimde daha fazlaca o da benimle bir müddetç yaşadı.”
Abed, “Mekanik eğitimi yardımıyla hazırlık sınıfına geldim” diyor. Devamında da “Benimle hazırlık sınıfı hakkında konuştular, ben de niye olmasın dedim. aslına bakarsanız bir müddetçten geçiyorum ve değişiyorum ve farklı beşerlerle tanışmak istiyorum. Ve bu İsrail, Filistin ve çatışma sorunu, sahiden ilgilendiriyor. Ben ve ben bunun için gitmeye karar verdik” sözlerini kullanıyor.
Hazırlık kursu 7 ay sürüyor ve Jezreel Valley College’da bulunuyor. Hem askerlik öncesi programı birebir vakitte ulusal yahut sivil hizmet programı var. Kursiyerler ayda bir hafta sonu okulda kalırlar ve hafta boyunca her iki taraftaki derslere, derslere ve bilgilendirme aktifliklerine katılırlar.
“ARKADAŞLARIM BENİ DAİMA UYARDI”
Abed şiddetle “Verdiğim en düzgün karar bu hazırlık okuluna gitmekti” diyor:
“Arkadaşlarım bana daima ‘beyininizi yıkayacaklar, bu biçimdece sizi ISK ve ulusal hizmet için işe alabilecekler’ diyorlar ve onlara tahminen dedim lakin denetim etmek istiyorum. Ve bu bir kesim, artık kimliğim her zamankinden daha kuvvetli. En hayli Filistinli hissediyorum ve bunun sebebi açıklamayı, düşünmeyi ve öteki tarafları âlâ bir biçimde görmeyi öğrendim.”
Abed, “Beni burada olduğum üzere kabul etmeleri beni daha da güçlendirdi. Odamda, ortak dairede bir Filistin bayrağı asıyorum ve Yahudi arkadaşlar ve ortaklar gelip yanıma oturuyorlar. Ve bu benim için fazlaca heyecan verici. her insanın ‘Birbirimizi bu biçimde kabul ettiğimiz bir ortamda yaşamayı ne kadar epeyce istiyorum. Sen Filistinlisin, Siyonistsin, Yahudisin – fark etmez, sen bir beşersin. Ne düşünürsen düşün, Kabul edildin. Hazırlık sınıfını bu kadar cazibeli kılan da bu…” diyor.
“Peki sahiden IDF’ye yazılacak mısınız” sorusuna da “ISK’ye değil, ulusal hizmete katılacağım – belki” diyerek karşılık veriyor.
Naftali, “İlk başta, hazırlık okuluna gitmeye karar verdiğimde ailem şoktaydı” diyor:
“Benim üzere bir geçmişe sahip bir adamdan beklediklerinden çok farklıydı. Ve bu onları epey şaşırttı. Fakat artık beni destekliyorlar. Şaşırtan bir biçimde bana takviye olan Dalia’nın babasıydı. Ona sebebini hiç sormadım lakin ben Bu yerin potansiyelini gördüğünü hissediyorum.”
Kasım ayında, Güney Afrika’dan 26 yaşında yeni bir göçmen olan merhum Eliyahu Kay’ın eski kentindeki bir terör atağında öldürüldü.
“Eli’nin bir terör taarruzunda öldürüldüğü iletisini aldığımızda, tam makine toplantısındaydık. Neredeyse ağlamaya başladım ve dışarı çıktım ve Abed Yaşar peşimden geldi, beni güçlendirmek için birinci çıkan o oldu. Abed benimle özdeşleştiğini söylemiş oldu ve ben onu bir insan olarak gördüm, arkadaşım. Hakikaten bir çember kapatıyormuşum üzere hissettim – kuzenimin öldürüldüğü ataktan bu yana ne kadar değişiklik yaptığımı gördüm.
“Terör hücumları üzere bu cins olaylar olduğunda aranızda bir tartışma yaratıyor mu” sorusuna karşılık…
Abed çabucak yanıtlıyor: “Aramızda değil. Bu acı gerçek karşısında beraberyiz. Saygılı bir telaffuz var. Fikrimi saygılı ve anlayışlı bir biçimde söz edebiliyorum ve farklı düşünen bir taraf daha olduğunu anlıyorum, fakat hürmet var ve ne hissettiğimi söylemekte kendimi rahat hissediyorum.”
Naftali, “Diğer taraf hakkında fazlaca şey öğrendim” diye ekliyor:
“Ne vakit bir akın ve Arap terörist olsa, yanlarındaki sonuçları nasıl deneyimliyor, hiç bir şey yapmayan ve yalnızca barış ortasında yaşamak isteyen tüm Arapları ne kadar etkilediğini görüyorum. Örneğin – konutlarında aramalar ve birkaç hudut muhafızı tıpkı anda her yere gidiyor ve tüm Vakit onlara bakıyor.”
Hazırlık sınıfını İsrail Liderliği ile bir arada yöneten Rashi Vakfı Aksiyon Merkezi’nin yöneticisi Yossi Malka, “Hazırlık sınıfında ortak kalmak, farklı kimlikler içinde, tüm karmaşıklıkları için ve onları bulanıklaştırmadan derinlemesine bir tanımaya müsaade veriyor” diyor.
Derneği, Emek Yizrael Akademik Koleji ve Histadrut “Program liderlik için araçlar sağlıyor” diye ekliyor. Malka, “Farklılıklara karşın bir ortada yaşamanın mümkün olduğunu gösteren açık ve saygılı bir telaffuzla dünya görüşlerinde bir değişiklik. Ortak ve çeşitli toplum” tabirlerini kullanıyor.
Uyuşmazlığa bir tahlil bulma konusunda birbirleriyle konuşup konuşamayacakları sorulduğunda Naftali, “Çatışmayı çözmekten daha az, pratikte bunu yapmaktan daha fazlaca bahsettiklerini” söylüyor: “beraber yaşıyoruz, tahlili yaşıyoruz.”
Abed ekliyor: “Bence, Musevileri ve Filistinlileri bir biçimde ayırma seçeneği yok, yalnızca birlikte yaşama mümkünlüğü var ve burada yaptığımız da tam olarak budur.”
Bu haberi hazırlayan ve röportajı yapan N12 muhabiri Lia Spilkin’i tebrik eder bu tipten teşebbüsleri devamını ve sonuçlarını takip etmek gerekiyor derim.
Barış epeyce uzak değil umut var.
Rafael Sadi
ALINTIDIR